Mijn vaders oorlogsverhalen werden altijd onderbelicht. Wat mijn moeder had meegemaakt daar kon niemand over heen. Af en toe vroeg ik er naar en dan vertelde mijn moeder wat hem was overkomen.
Hij was tweeëntwintig toen de oorlog uitbrak. Werkte als meubelstoffeerder bij de heer Lopez Diaz waar hij erg dol op was. Een tijdje werkte hij nog gewoon door maar op een gegeven moment werd hij gepakt met zijn fietstas vol met verzetskrantjes. Hij moest een hele nacht op een tegel in het stadhuis van Hilversum met zijn handen achter zijn hoofd staan. Hij stond er met een aantal mensen die waren opgepakt. Hij mocht niet bewegen en zeker niet naar de WC. Mijn vader stond doodsangsten uit en was zo bang dat hij naar Duitsland moest of zou worden gefusilleerd. Zijn toenmalige meisje heeft hem gered. Ze kwam hem gewoon halen, hij had altijd van die pittige types. Hij wist niet hoe of wat ze gezegd had maar hij mocht met haar mee tot zijn grote opluchting. In zijn zeventiger jaren heeft hij haar samen met mijn moeder opgezocht en bloemen gebracht.
Hij dook onder op een boerderij in Noord Holland om te voorkomen dat hij in Duitsland te werk zou worden gesteld. Hij hielp de boer met een paar andere onderduikers en op een dag was er een razzia. Duitsers met geweren doorzochten de boerderij. Ze lagen achter een muur op de hooizolder op een stapel flessen en probeerden zich niet te bewegen. Eén beweging en de flessen zouden rinkelen. Ze werden niet gevonden.
Op een nacht moest hij plassen en het was pikdonker. Met zijn slaperige kop zocht naar de deur en viel uit het raam. Hij had een schedelbasisfractuur. De boer bracht hem naar het ziekenhuis op een bakfiets overdekt met een zeil. In de krant stond dat hij was overleden. Ik ben het bewijs dat dat niet zo was. Inmiddels is hij wel overleden en vijfennegentig geworden. Naar ik heb horen fluisteren bestudeert hij het universum... echt iets voor hem.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten