Noem me maar Mien

Kennen jullie dat, een aanval van nostalgie? Dat je in oude foto's duikt en allerlei gevoelens en geuren en herinneringen terugkomen die lang vergeten waren? Foto's die ik nooit eerder heb gezien of die me niet opvielen, die nu oplichten en hup een flits van het verleden roert mijn hart.

Daar popt mevrouw Barewijk op. Dat was onze buurvrouw in de Talmastraat in Amsterdam. Mevrouw Barewijk was een schat. Sprak lekker plat Amsterdams en werd een goede vriendin van mijn moeder. Samen zaten ze gezellig aan de sherry en lagen constant in een deuk van het lachen.

Ze moeten in de veertig zijn geweest samen maar noemden elkaar keurig mevrouw Ruijterman en mevrouw Barewijk en u. Ze waren al jaren bevriend en deelden lief en leed toen mevrouw Barewijk zei: "Noem me maar Mien." "Noem mij dan Greet." antwoordde ma. Vanaf die tijd had moeder het over "MIEN, van hiernaast." MIEN werd met hoofdletters uitgesproken zo belangrijk was die verandering voor haar. Dat kun je je nu niet meer voorstellen dat je een leeftijdsgenote bij de achternaam blijft noemen.

Als ik nu die foto zie denk ik: wat een lieverd was dat. Mijn moeder nam de langgerekte "Ohohooooohoooooooh....." van haar over bij horen van een vette roddel. Die neiging heb ik ook nog. Hoewel ik natuurlijk niet naar roddels luister:))).

Op een dag werd ik door vier jongens van de overkant aangevallen en ik voelde me een Ninja. Op één of andere manier kwam er iets over me wat heerlijk was. Het leek alsof ik in een slowmotionfilm zat. De één kreeg een schop, de ander pakte ik in zijn nekvel en de derde een stoot van mijn vuist en zo was ik heerlijk in mijn uppie met die jongens in gevecht. Dit gebeurde tot nu toe maar éénmalig in mijn leven. Ma tikte verbeten tegen het raam, mevrouw Barewijk stond naast haar en zei: "Ach, laat maar... kijk ze redt het wel." En zo was het ook.