Deze kop van een wetenschappelijk artikel stond vandaag in een aantal kranten. Ik kan dat heel goed begrijpen, want….. ik ben in de rouw. Twee weken geleden stierf mijn moeder en… de dag erop haar zuster. Twee vrouwen die heel belangrijk voor me zijn en waar ik veel van hou. Ik was verbijsterd en wist niet waar te beginnen met voelen. `s Morgens werd ik wakker en het eerste waaraan ik dacht was: mijn moeder dood en tante Annie dood… ik ga maar weer slapen, dit is teveel om te bevatten.
Dan stond ik onder de douche en als vanzelf huilde ik vanuit mijn tenen. Dan weer zat ik op de fiets en hup… daar kwam het weer met golven. En praten, iedereen die ik tegenkwam kreeg de volle laag en... van iedereen kreeg ik alle aandacht. Het praten ging maar door, ook tegen mijn moeder op de fiets. Dat maakt tegenwoordig toch niets meer uit. Je ziet iedereen zijn eentje praten op de fiets. Omdat ik rouwde meende ik ook het recht te hebben om iets steviger dan normaal door te mogen rijden in de auto. Ik stond namelijk boven de wet. Eerst dacht ik: ik heb haast want mijn moeder ligt op de intensive care en later dacht ik: ik heb haast want mijn moeder is gestorven en nu ik moet naar mijn vader toe. Dat kostte me € 150, maar wat kan mij dat schelen: mijn moeder is dood! Tot de wijze agent zei: “mevrouw u kunt beter € 150,- betalen dan iemand dood rijden”. Toen was ik genezen van mijn arrogantie. De man had gelijk!
Ik ben een gelukkig mens want nu mag ik overal huilen waar ik maar wil en op halve kracht werken. Van de week, na de begrafenissen gaf ik mijn eerste training aan douane mensen. Toevallig was het thema: “omgaan met emoties”. Stoere mannen en vrouwen met een gouden hart. Aan het begin van de training vertelde ik natuurlijk dat mijn moeder net was overleden en dat ze niet gek moesten opkijken als ik plotseling een wegtrekker had. Alles mocht en dat ontspande. Het gaf niet als ik een naam even niet wist of dat ik niet had opgelet tijdens een oefening. Ik was tenslotte in de rouw! En dan al die aandacht. Al mijn vrienden en vriendinnen belden me en kwamen langs om me te troosthuggen. Ze kwamen zelfs naar de begrafenis en dat terwijl ze mijn moeder helemaal niet kenden.
Mijn vader, mijn nichten en een andere tante zijn nog nooit zo dichtbij geweest. We hebben met elkaar heel wat te verwerken en nog nooit hebben we elkaar zo veel gebeld en gezien. Tijdens de begrafenissen hielden we prachtige speeches. Wat genoot ik van de speech voor mijn moeder. Met volle energie kon ik kwijt wat ik kwijt wilde over die bijzondere moeder van me. Iedereen luisterde. Alles wat er nog haakte in onze relatie is verpulverd. Het voelt als schoon verdriet en ik mag huilen en over haar vertellen zoveel als ik wil. Het is zalig. Rouwen werkt inderdaad verslavend. Ik ga nog een paar jaar door.
Maar alle gekheid op een stokje. Als je rouwt doe het dan helemaal. Ga er voor… neem de tijd en als je toch moet werken, zorg dat je elke dag een uur totaal in je verdriet duikt. Oordeel er niet over. Voel wat je voelt. Doe het in bed of in de bossen of waar je maar wil en voel de liefde die je voor die persoon voelt in al je vezels. Je geliefde is dan wel weggevlogen - en wie weet waar naar toe? Maar de liefde zit in je en die is van jou.
Uit: 'Niets meer te bewijzen
Tante Annie en mijn moeder toen ze nog jong waren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten