Over wonderen, mijn moeder en Eckhart Tolle

Zoals jullie allemaal weten is het leven één groot wonder. We beseffen het niet altijd zo in ons dagelijks gedoe en af en toe staan we d'r even bij stil. Als er iets bijzonders gebeurt of als we van ziek weer beter worden, als er een kind wordt geboren of rond Kerst.

Mijn moeder zag in alles een wonder en dat heb ik van haar geërfd. Weet nog dat ze achter in de auto zat tijdens een tochtje en dat ze constant riep: "Oh, wat mooi, oh, wat prachtig, dat ik dit mag meemaken... met mijn dochter in de auto!!!" Het werd me wel eens te veel maar ik heb zelf ook de neiging. Mijn vrienden wordt er ook wel eens tureluurs van als ik voor de zoveelste keer onderweg zeg: "Oh, kijk eens...wat mooi!"

Thuis hadden we geen auto, mijn ouders hadden geen rijbewijs en ik haalde 'm pas na mijn veertigste, dus een auto was voor ons alle drie een wonder. Dat zo'n ding zomaar vanzelf gaat met een lichte druk op de gasplank. Het was een zegen dat ik die auto kon rijden omdat ik nu mijn ouders overal mee naar toe kon nemen zoals naar Frankrijk. Ook dat was een wonder voor mijn moeder en de hele weg naar en terug en tijdens riep ze: "Oh, dat ik nu in Frankrijk ben... en we zijn van de hugenoten, we komen thuis!" Ja mijn oma stamde van de Hugenoten, heette Ledoux en kwam uit de Jordaan waar de Hugenoten eind zeventiende eeuw naar toe vluchtten, dus daar zat wat in.

Mijn moeder had de auto vol geladen met etenswaren en wijn omdat ze dacht dat je in Frankrijk niets kon krijgen. Ze was dan ook met stomheid geslagen toen we een gigantische Auchan binnen kwamen. Ze vond het een waar wonder en was niet meer weg te slaan. Liepen we op een schattig klein marktje met leuke terrasjes en keek ze heel sip. "Wat is er ma?" "Ik wil naar de Auchan!" Tja, we hebben de hele week in de Auchan rond gelopen en daar geluncht want dat vond ze het allerlekkerst. "Oh, wat heerlijk en oh wat zalig..."

In de tuin las ze Eckhart Tolle en de gesprekken met God van Neale Donald Walsch en ze riep om de bladzijde: "Dat ken ik, dat heb ik ook!!! Ik leef ook in het NU!" Je ziet ik heb het niet van een vreemde en dat ik het tegenwoordig leuk vind dat ik zo veel op haar lijk is ook een wonder.

Een paar jaar geleden was ik bij de medium-avond in Utbijhuis in Lelystad met Myrthe Bruinzeel. Nou ken ik haar al langer en ze kent ondertussen mijn moeder erg goed omdat die in elke sessie overduidelijk aanwezig is. Soms staat ze te springen en te dansen om maar mijn aandacht te krijgen. Af en toe krijg ik mails van mediums die een boodschap van mijn moeder hebben gekregen of ze dit of dat effe door willen geven. Dus toen ik naar Lelystad reed zei ik in het 'niets' tegen mijn moeder: "Ma, kom vandaag maar niet... er zijn nog anderen die ik wil spreken." Heb nog een aantal vriendinnen en een vriend aan de 'andere kant' en natuurlijk mijn pa en die kreeg vroeger ook al geen kans.

Myrthe was lekker op dreef en mijn God wat is dat toch een wonder... iedereen kwam aan de beurt en sommigen knikten en snikten... af en toe werd iemand niet herkend maar meestal was het goed raak en opeens zegt Myrthe, en ik voelde 'm al aankomen: "Er zijn nu twee mensen, een man en een vrouw... Marja, heb jij je moeder onderweg gevraagd om niet te komen vanavond? Nou ze laat zich niet wegsturen hoor... ze is er gewoon bij. 

"Dit is zo schools" zei de studente

De studenten hadden er duidelijk geen zin in. Met z'n vijftienen zaten ze achterover gezakt en keken me aan alsof ik ze iets aandeed. Nou dat deed ik ook want de bedoeling is dat ze gingen nadenken over wat ze willen met de rest van hun studie. We pakten het zelfs wat groter aan... wat wil je met je leven? Bij het vak hoorde ook dat ze een netwerk gesprek zouden voeren met iemand die doet wat zij waarschijnlijk gaan doen en die ze inspireert. Meestal heb ik aardig geïnteresseerde studenten maar dit keer niet. Ze hadden geen idee wat ze later met hun studie kunnen en kenden ook niemand die de studie heeft gedaan en daar nu in werkt en daar zaten ze ook niet echt op te wachten. Ik hield een heel betoog waarvan ik zelf denk dat ie heel inspirerend is... maar nee... de ogen blijven leeg op één vrouw na die me met glimpjes in haar ogen aankeek van: "Kijken hoe ze zich hier uit redt".

Dan vroeg ik: "Oké, wat gaat er nu in jullie om? Krijg het gevoel dat mijn betoog jullie niets doet, klopt dat?" Geen antwoord. Ik zei inwendig: 'rustig ademen en niet invullen, Mar!' Dan zei een jonge vrouw: "dit is zo schools... we zijn studenten geen vwo leerlingen. Heb mijn competenties allang opgeschreven en weet wat ik wel en niet kan." "Goed, jullie hebben gelijk. Jullie zijn volwassen mensen en weten zelf wel wat goed voor je is."

"Als jullie nu gaan nadenken hoe je deze uren zelf zou invullen. Hoe zou je dat dan doen? Wat hebben jullie nodig om dit interessant te maken? Hoe zou je het aanpakken? Praat er in kleine groepjes over en dan krijg ik zo jullie ideeën." Ik ging naar buiten om mijn droge keel van water te voorzien. De luchttoevoer is niet optimaal in zo'n groot gebouw en adem wat uit en denk: 'Ze hebben gelijk: het is hun leven'.

Na tien minuten kwam ik terug. Ze zitten er net zo bij als daarvoor. "Nou mevrouw doet u toch maar het programma zoals gepland... we weten het niet. We doen wel mee." en dat deden ze en ditmaal met energie.

Later vroeg ik: "wie van jullie geeft les?" Bleek dat een aantal dat ook doen. "Hoe zouden jullie omgaan met zo'n groep die er geen zin in heeft? "Nou, net zoals u..." Zo, die stak ik in mijn zak.

De tent uitvliegen

Op dezelfde plek waar mijn ouders elkaar ontmoetten na de oorlog werd ik met mijn vrienden en vriendinnen de dancing uitgeslagen op het Rembrandtplein. We dansten eind jaren zeventig met elkaar keurig op afstand. Geen anderhalve maar toch wel een halve meter. Vrouwen met vrouwen en mannen met mannen. Dat pikten de heren niet en hup daar vlogen we door de lucht de straat op. We deden bont en blauw aangifte bij het politiebureau op de hoek maar die lachten smalend: 'tja dan moet je het maar niet uitlokken...'

Mijn ouders hadden een rustiger tijd op dezelfde plek. Pa vroeg ma ten dans. Hij miste net twee voortanden maar dat mocht de pret niet drukken. Ma was snel op de dansvloer maar mijn vader liet iedereen voorgaan waardoor ze een tijdje moest wachten. Ze was verloofd en met een vriendin uit gegaan. Pa vroeg of hij haar adres mocht hebben maar ja dat kreeg hij natuurlijk niet. Ze bracht hem wel naar het centraal station. Toen de trein naar Hilversum begon te rijden kreeg ze een ingeving: 'Dat is een keurige man, die moet je hebben!" Ze gilde hem het adres nog na en de volgende week stond hij op de stoep. Ditmaal met voortanden en al in de Ten Katestraat. Pa moest even naar de wc en kwam er niet meer af. Hij was niet gewend aan zulke kleine toiletjes en er was iets misgegaan. Verlegen als hij was durfde hij zich niet meer te vertonen. Na een half uur bonsde mijn moeder op de deur en toen kwam het hoge woord er uit. Oma had wel even een schone broek en toen was het ijs gebroken. Ma maakte het uit met haar verloofde en ze begonnen hun leven samen.

Tja, als zij elkaar niet waren tegengekomen had ik niet op het Rembrandtplein door de lucht gevlogen. Het kan verkeren... 

Stilte, zand, zee en vogels zijn gratis!

 Wim werd rijk. Een stoere, knappe vijftiger. Jaren lang ploeterde hij in het bedrijf van zijn vader. Nu was zijn vader overleden en begon het bedrijf te bloeien. De ene order na de ander kwam binnen en toch ging het niet goed met hem. “Marja, ik zit volledig in de stress. Ik lig wakker ’s nachts. Ik ga nooit op vakantie en ik wil zo graag!” “Wat houdt je tegen?” vroeg ik. ”Mijn vader. Hij is al een aantal jaren dood. Hij zei altijd tegen me: Geen flauwekul, er moet gewerkt worden, luiwammes! Als ik op vakantie ga, hoor ik nog steeds zijn stem. Dus ga ik maar niet.”

Wim en zijn vrouw kochten een prachtig huis met een vijver in de tuin. Er stond een gigantische auto voor de deur, het nieuwste van het nieuwste, maar hij kon er niet van genieten. Daardoor zijn vrouw ook niet, want die zat met een sombere Wim. Ik vroeg wat hij graag zou willen doen op vakantie: Hij had prachtige ideeën: zeilen bij Griekenland, vissen in Schotland, met een cabriolet door Europa trekken. Het kwam er nooit van. Hij verzorgde plichtmatig zijn vijver met de mooiste vissen, hij zag de vissen niet eens en piekerde zich suf.

Na een aantal gesprekken, waarin Wim zich steeds meer los kon zien van zijn vader, zei ik: “Kom op, we gaan naar het strand.” We stapten in zijn super-de-luxe wagen en we reden naar de zee. We zaten in het zand. “Neem eens wat zand in je hand en doe je ogen dicht. Laat het langzaam door je hand vallen en voel het zand langs je vingers weglopen en luister eens, hoor je de zee? De meeuwen?” Wim vond het geweldig. Niet alleen de gekkigheid van de opdracht verraste hem, ook dat hij nog nooit zo bewust met de natuur was bezig geweest.

Vanaf die tijd wandelde hij elke week een paar keer ’s avonds met zijn vrouw langs de zee. Niet lang daarna boekte hij een reis op een zeilschip. Onlangs, jaren later, belde ik hem. Wim heeft nu een paard en een cabriolet en hij geniet met volle teugen. Ook zijn vrouw kan weer genieten met een vrolijke man.

Tijdens een training met managers wandelen we in stilte door de bossen. Een hoop gesputter… “Mogen we helemaal niet praten?” “Nee”, zeg ik streng. “Tijdens de wandeling mogen jullie een half uur geen woord zeggen!” Ze vinden het maar niets. Toch lopen ze gehoorzaam achter me aan, niemand zegt een woord. Na een half uur komen ze als vrolijke kinderen naar me toe. “Ik heb zulke mooie vogels gehoord! Ik zag bomen die ik nog nooit heb gezien!”

We lopen vaak langs het leven heen. Er is zo weinig voor nodig om weer terug naar onszelf te komen. Daar hoeven we geen dure vakanties voor te boeken. Stilte is al genoeg. In het begin is het afkicken van de drukte en het dagelijkse lawaai. Even volhouden… blijven ademen en concentreren op het geluid van de bomen… of luisteren naar de stilte.

Stilte, zand, zee en vogels zijn gratis!

Het Calimero-effect

Over je te klein of te groot voelen en over gelijkwaardigheid.

Ken je ‘m nog, dat kleine kuikentje? “Zij zijn groot en ik is klein en dat is niet eerlijk!” Wie voelt niet af en toe het Calimero-effect? Als redelijk denkend mens lijkt het of we dit station zijn gepasseerd, maar af en toe kan het de kop weer opsteken.

Sommige mensen of situaties roepen het weer op. Net als je denkt dat je nu wel volwassen bent en stevig in je schoenen staat, slaat het weer toe.

Je zit voor een sollicitatiecommissie van een aantal mensen of iemand lijkt op je vader of een leraar, waardoor je je ineens weer een klein meisje of jongetje voelt. Iemand vertelde laatst dat tijdens een gesprek een collega haar wenkbrauw optrok. Dat was alles, maar toch reageerde hij als een puber.

Natuurlijk laat je je niet kennen en we hebben allemaal zo onze manieren gevonden hoe ermee om te gaan. De één doet stoer of arrogant en de ander duikt weg of begint te giechelen.

Hoe pas je het principe van gelijkwaardigheid toe?

Het is heel eenvoudig, niet ingewikkeld en binnen een seconde te doen. De eerste keer dat ik als vrouw met een bedrijf naar een potentiële klant ging, had ik me keurig in een pakje gehesen en zat in de gang te wachten tot ik binnen werd geroepen. Ik voelde me als ‘kleine’ Marja die de grote wereld induikt. Enkele seconden voor ik binnenstapte bedacht ik me dat dit helemaal mis ging. Ik besloot ter plekke dat ik een vrouw met een bedrijf was en een prachtig aanbod had. Mijn houding veranderde in een volwassen houding en op het moment dat ik de man ontmoette, kon ik hem ontspannen een stevige hand geven. Het was binnen een seconde gepiept.

Peter was leidinggevende over tien medewerkers. Hij had het gevoel dat hij niet geschikt was voor dit werk. Het idee dat hij leidinggevende was had zich nog niet in hem geworteld. Hij was altijd bang dat men hem zou ‘overrulen’. Daardoor voelde hij zich niet op zijn gemak bij zijn eigen leidinggevende, volgens hem een autoritaire man. Als hij een gesprek met hem had, voelde hij zich kleintjes en zwak.

We hebben gekeken naar de houding waarmee Peter bij zijn leidinggevende zat tijdens een gesprek. Een beetje uitgezakt en lage schouders. Ook keken we naar zijn gedachten op dat moment. “Hij is veel krachtiger dan ik, hij doorziet mij!” Zijn adem zat zowat in zijn keel en zijn uitstraling was minimaal.

Wat kun je doen als je dit bij jezelf herkent?

Ga goed zitten, stevig met de billen op de stoel en benen op de grond. Stap in het bewustzijn van gelijkwaardigheid. Dat is eenvoudiger dan je denkt. Zeg tegen jezelf: “Wij zijn gelijkwaardig!” Kijk de ander recht in de ogen. Mogelijk effect in het begin: trillende knieën en het koude zweet. Laat maar komen, geeft niets en het hoort erbij. Houd vol en ga er vanuit: “Ik kan dit aan, wij zijn gelijkwaardig.” Blijf rustig in- en uitademen. Als je wat zegt, zeg het op de uitademing, dan adem je de spanning het lichaam uit.

Het is geen truc, maar een snelle methode om te komen bij wie je werkelijk bent. Je wordt ontspannen en je voelt dat je het waard bent om er te zijn. Binnen twee maanden vond Peter een baan als leidinggevende van vijfentwintig medewerkers en hij doet dat nu al jaren met veel plezier.

De andere kant kan ook. Het “ik is groot en zij zijn klein” -gevoel.

Je praat met iemand en opeens voel je je superieur. De ander maakt zich kleiner dan jij en kijkt tegen je op. De valkuil is dat je het prettig vindt en het streelt je ego. Dat kan compensatie zijn voor je minderwaardig voelen. Er is weinig voor nodig om de ander te doen groeien tot normale, gelijkwaardige proporties. Zie hem als gelijkwaardig en reageer niet op klein gedrag. Neem de ander serieus. Ook als hij dat zelf niet doet. Je ziet de ander voor je ogen bijtrekken tot volwassen proporties.

Ik was een jonge vrouw van achttien en klein van stuk. Men had de neiging om me over mijn hoofd te aaien en te zeggen: “Ach gut, die Marja, wat een schatje.” Lief natuurlijk, maar funest voor mijn zelfrespect. Tot iemand eens met me praatte als volwassene tot volwassene.

Ze deed niets bijzonders, behalve dat ze me serieus nam. Ik voelde me ter plekke groeien.

Als je Calimero er uitblaast, blijf jijzelf over, de enige echte en dat voelt goed.

Tips:

Neem het besluit: wij zijn gelijkwaardig aan elkaar. (Dat wil niet zeggen dat je ook hetzelfde bent. Ieder mens is uniek!)

Je verandert je houding van klein naar stevig.

Je bedenkt je: Ik ben volwassen.

Je ademt rustig in en uit en helemaal naar de buik toe.

Je kijkt de ander rustig aan. Als je ontwenningsverschijnselen voelt, zoals zweten, knikkende knieën: laat maar komen, het hoort erbij.

Je begint te spreken op de uitademing.

Lees: Susan Jeffers: “Niet durven, toch doen.

Voor mensen die het meerderwaardigheidsyndroom hebben:

• Als je altijd het gevoel hebt dat je anderen op hun fouten moet wijzen om jezelf groter te maken.

• Als je eerder iemands fouten ziet dan hun kwaliteiten.

• Als je op anderen neerkijkt om wie ze zijn.

• Als je denkt dat je meer bent dan anderen.

Weet dat je jezelf ter plekke kunt bevrijden en dat je zoveel gelukkiger zult zijn als je dat alles van je afgooit. Kijk opnieuw naar de mensen om je heen en zie wie ze werkelijk zijn. Kijk dieper en intensiever dan ooit. Weet dat je mag zijn wie je bent met alles er op en er aan. Dat mensen dan van je zullen houden en belangrijker: dat je van je zelf zult houden. Je hoeft alleen maar uit te blazen en tegen jezelf zeggen: “Rustig maar, het is goed zo… vanaf nu ga ik het anders doen. Ik hoef alleen mezelf te zijn, dat is goed genoeg.” Je zult wonderen voor je ogen zien voltrekken. Zowel privé als op het werk. En oh, wat zul je opgelucht zijn en je omgeving ook.

Video: Jan Willem van der Straten interviewt me over de Kracht van Gedachten (10 min)

Tijdens het Zinwebcafé in Amsterdam ontmoette ik Jan Willem van der Straten, theoloog en sociaal ondernemer. We hadden een mooi gesprek en een tijdje later belde hij me of ik door hem geïnterviewd wilde worden over de Kracht van Gedachten. Ik toog naar Leiden waar hij prachtig woonde aan een gracht. De koffie en de camera stond klaar. Dit is ondertussen elf jaar geleden en was ik een stuk jonger.

Interview over de Kracht van Gedachten.

Het boek 'Gedachtenkracht' is inmiddels herzien in 'Placebo's en fluitende fietsen'. Zelfde boek, andere titel, andere lay-out en wat verbeteringen aangebracht.

Jubileumverhaal éénendertig jaar.

Zou eigenlijk een feest moeten geven maar dat is me nu teveel gedoe. Ben net een jaar gepensioneerd maar werk nog af en toe met heel veel plezier. Precies 31 jaar geleden, januari 1993, durfde ik de stoute schoenen aan te doen en begon te acquireren. Eerst aarzelend want 'zaken doen' was bijna vies in mijn jeugd. "Ze gaan over lijken" zei mijn moeder en nu begon ik zelf. Ma riep: "Dat kan je niet!" want die hield van zekerheid en zag me liever getrouwd met een keurige baan. De postbank belde of ik langs wilde komen. Had een foldertje gestuurd en dat vond ie zo schattig onbeholpen dat ie me wel eens wilde zien. Het viel op tussen de professionele folders. Ik mocht drie mensen coachen en als dat goed ging kreeg ik meer opdrachten. Ze waren enthousiast hoewel ze wel aanmerkingen hadden over mijn schoenen en mijn fiets maar die waren zo vervangen dus ik kon door.

Al snel vroeg men of ik ook een communicatietraining kon geven. "Jawel hoor!" zei ik stoer en rende naar de bieb om er boeken over te halen en onderzocht mijn eigen valkuilen en kwaliteiten over communicatie. Had snel een training in elkaar getimmerd. Ik wist niets van zenden en ontvangen en dergelijke termen maar dat gaf niet want mijn aanpak werkte prima. "Geef je ook Timemanagementtrainingen?" "Ja hoor... en hup rende ik weer naar de geweldige bibliotheek en zette een training in elkaar waar ik zelf ook wat aan had.

De bibliotheek was mijn hele leven al een prachtig oord van inspiratie en later trainde ik alle bibliotheken van Amsterdam en omstreken en verder in het land. Zelfs op dezelfde afdeling waar ik als kind al boeken uitzocht met mijn vader.

Van de Postbank naar de ING, via de ING naar de KPN via de tante van één van de opdrachtgeefsters... via collega's naar de Politie waar ik dienders opleidde in het coachen van jonge collega's en de Belastingdienst waar ik opleidingen gaf aan mensen die ZZP-ers zoals ik moesten gaan bezoeken en controleren . Via de KPN naar de VU waar ik studenten trainde in omgaan met studiestress en studiekeuze en presenteren. Van het één kwam het ander en deed zeeën van ervaring op. Via een artikel dat ik mocht schrijven voor het Financieel Dagblad al 13 jaar bij Prowareness in Delft.

Bellen naar bedrijven uit het telefoonboek en vragen: "Heerst er stress in uw organisatie?" wat meestal interessante gesprekken opleverde en een enkele keer een gesprek of een opdracht. Een keer had ik een dame aan de telefoon en op mijn vraag riep ze: "Komen NU!!!!" en ik sprong op mijn fiets naar een school voor makelaars en daar heb ik jaren gecoacht en getraind. Losse workshops, lezingen over de Kracht van Gedachten, de Goeroe of de coach in jezelf. Maakte en speelde een voorstelling over mijn moeder en mijn zoektocht naar het Licht.

Het schrijven begon toen ik kwaad was op een arts die een man antidepressiva en slaaptabletten voorschreef nog voor hij een coachtraject of iets dergelijks had gedaan. Gelukkig wees de man de medicijnen af en binnen drie maanden was hij van zijn overspannenheid af. Hij had alleen een verkeerde manier van denken en ademen aangeleerd en nu coachte hij collega's die in het zelfde schuitje zaten. Ik schreef er een stukje over in mijn boosheid en stuurde het per email naar al mijn contacten. Email was net in gebruik en kreeg zoveel mooie reacties dat ik dacht: 'zo heb ik er nog wel een paar' en schreef door. Dat resulteerde in twee boeken met verhalen en na de boeken nog veel meer verhalen over van alles wat ik maar kon bedenken, tegenkwam, waar ik de mist in ging, wat ik leerde, wie me inspireerde. Dat bleek van alles te kunnen zijn en het werd mijn grote hobby.

Ging het hele land door en kwam de meest interessante en leuke mensen tegen, soms ook boze: "Wat moet ik met die stomme training?" maar dat duurde nooit zo lang.

Nu ben ik gepensioneerd sinds een jaar en coach af en toe nog even lekker door. Wil lezingen en workshops gaan geven over van alles.

Geen gouden horloge voor dertig jaar spelenderwijs werken, die heb ik niet nodig. Wel dit verhaal om het te vieren. Wie had ooit gedacht dat ik het dertig jaar zou doen?

Therapie is voor asocialen

Hoe mijn moeder een maatschappelijk werkster aan het huilen kreeg en ik een therapeute bijbracht met een kop thee. Over minder goede en goede therapeuten en over hoe we het uiteindelijk allemaal zelf doen.

Vroeger was het bij ons thuis een zwaktebod om in therapie te gaan. Dat was voor “asocialen.” De buren waren “asociaal” want die hadden een maatschappelijk werkster. Nee, wij waren van een ander slag. Op een dag vertrok ik, tijdens de lunchpauze, totaal overstuur van mijn werk. Op mijn zestiende werkte ik al op een kantoor. Ik kwam keurig na vijf uur thuis en daar zat een maatschappelijk werkster van mijn werk. Ze zat te huilen.
Ze kwam naar ons huis om te vragen wat er met mij aan de hand kon zijn dat ik van mijn werk was weggebleven. Mijn moeder vond dat natuurlijk maar niets en had haar een kop koffie aangeboden. Ze ging er eens goed voor zitten, keek de vrouw diep aan en zei: “U bent niet gelukkig hè… u heeft heel veel verdriet!” En hup… daar kwamen de tranen waarna ze haar hele geschiedenis aan mijn moeder vertelde. Ja, mijn moeder was slim. Over mij werd niet meer gesproken.

Toen ik ontdekte dat ik lesbisch was en er met niemand over durfde te praten, kwam ik via het buurmeisje (die van die “asocialen”) bij een maatschappelijk werkster. Mijn ouders mochten dat natuurlijk niet weten en ik liep met een smoes naar de rechterkant van de straat om via het volgende blok naar links terug te lopen om naar de maatschappelijk werkster te gaan.
Zij en de “asociale” buren hebben me geweldig geholpen om mijn draai te vinden. Later heb ik nog vele therapieën geprobeerd om mezelf te vinden. Ik was erg onzeker.

Ik kwam voor de eerste keer bij een therapeute en ze zei niets. Echt helemaal niets. Ook niet bij het binnenkomen. Niet: “Dag, ik ben… en wie ben jij?” Helemaal niets. Ze keek me alleen aan. Voor een onzeker meisje als ik natuurlijk een ramp. Ik vroeg of ze iets wilde zeggen maar ze antwoordde niet. Ik vroeg het nog een keer… stilte.
Ik zei: “Als u nu niets zegt ga ik weg…” ze zei niets. De therapie hielp geweldig want, ter plekke zeer assertief geworden, stapte ik op.

Daarna kwam ik bij een vrouw die me allerlei intakevragen stelde. Op een van haar vragen antwoordde ik: “Ik val op vrouwen.” Haar antwoord: “O, dan is je moeder dominant.” Ook daar was ik direct mee geholpen. Niet omdat mijn moeder niet dominant zou zijn… Dat was ook zo… maar om de te snel getrokken conclusie en het idee dat zij dacht dat het voor alle lesbische vrouwen zo was, vertrok ik meteen. Zo onzeker was ik nu ook weer niet.

Ook bezocht ik een regressietherapeute. Ze haalde me op met de auto van het station in een prachtig plaatsje. Iemand die een boek had geschreven over het onderwerp had me haar getipt als expert op het gebied. De vrouw zat met sigaret aan haar mond achter het stuur en ik vroeg of het raam open mocht. Anders had ik de rit niet overleefd. Ook hier allerlei vragen over mijn leven.
Ik vertelde en de vrouw zei: “Oooohhhh, wat een verschrikkelijk mens is je moeder en die arme vader van je. Ik moet even bijkomen hoor…. Even een sigaretje.” “Nou, zei ik, zo erg is het ook weer niet.” Ik vroeg of ze het wel aan kon en schonk haar een kopje van haar eigen thee. “Ja hoor”, zei ze, “maar ik moet het even verwerken.” Ook deze therapie hielp meteen. Ik moest zo verschrikkelijk lachen om haar reactie dat ik in één klap beter was. Ze werd kwaad en zei dat ik er niet om moest lachen. Dit was heel ernstig. Mijn lachen had natuurlijk meer met haar te maken dan met mijn situatie, die ik ineens ook veel vrolijker zag dan daarvoor.

Natuurlijk heb ik gelukkig ook geweldige mensen ontmoet die echt goed waren. Neem de Zijnsgerichte psychotherapeute waar ik in een uur tijd helderheid had waar het daarvoor een chaos was. En de coachtrajecten met geweldige coaches. Nog heb ik twee collega’s door wie ik, als ik er even niet uitkom, wordt gecoacht. We coachen elkaar. Een aanrader voor iedereen. Een coach kan je door een paar goed gerichte vragen op weg helpen zodat je zelf weer verder kan.
Nu hoor ik nog wel eens verhalen van mensen die in therapie zijn en hoe dat gaat. Therapeuten die alleen mmmm zeggen. Die hebben daar jaren voor gestudeerd.
Het zal misschien voor sommigen nut hebben, maar als je het idee hebt dat achter die “mmmm” een grote leegte zit… stap dan op en zoek een ander.

Van de week hoorde ik van iemand die na een depressie al vijf jaar heel goed gaat. Ze wilde van de antidepressiva af. Dat besprak ze met haar psychiater en die zei: “Aan jezelf gewerkt? Het gaat goed? Nee hoor, dat komt door de medicatie.” Gelukkig is ze stevig en zelfbewust genoeg om die vijf jaar aan zichzelf werken niet af te laten pakken door die vent.
Het meest heb ik gehad aan meditatie en lessen over gedachtenkracht en spiritualiteit. Maar ook aan de vele boeken die ik heb gelezen. Toch kan ik zeggen dat ik het allermeest aan mezelf heb gehad en aan alle moeilijke en mooie ervaringen in mijn leven. Want therapeuten en coaches kunnen je ondersteunen… We klaren zelf de klus.

Iemand las dit stukje en herkende haar psycholoog in de psycho-hummmer. Ze is meteen naar een ander gegaan. Ze voelde al dat ze er niet veel verder meekwam.

Meryl als therapeute in Prime:

Uit: 'Placebo's en fluitende fietsen'

De Kracht van Gedachten

Zo’n achtendertig jaar geleden werkte ik met kleuters en had een minibaantje als overblijf-juf. Het was vier dagen, één uur per dag. Het leek me leuk met kleine kinderen te werken. Het was op een zeer keurige school in een chique Amsterdamse buurt. Ik zag me zelf al met ze spelen, verhaaltjes vertellen en liedjes zingen. Het liep anders. Het eerste uur dat ik binnen was, stond er een klein meisje met blonde krulletjes voor me. De moeder liefdevol achter haar. “Dag K*t”, zei de kleine krullenbol tegen me. De moeder glimlachte trots naar haar dochtertje. Dat ene uurtje vloerde me totaal. Ik redde wat er te redden viel, haalde ze uit elkaar, veegde boterhammen van de muur en schreeuwde de longen uit mijn lijf. ’s Middags kon je me opdweilen. 

Op een dag kwam een vrouw meewerken. Stil kwam ze binnen. Ze zei weinig en stond er maar een beetje. Tot mijn grote verbazing waren de kinderen stil. Een dag kan nog toeval zijn, maar een aantal dagen achter elkaar? Het waren lieverdjes. Zo ongeveer als ik het me voor had gesteld. Gezellig spelend met elkaar, lief en vrolijk. Ik vroeg aan de vrouw hoe ze dat voor elkaar kreeg. Ze antwoordde dat ze zorgde dat haar gedachten rustig waren. Dat had een rustgevende invloed op de kinderen. Als je gedachten chaotisch zijn, nemen kinderen dat ook over. “Ah” dacht ik, “dat wil ik ook!” Mijn gedachten deden inderdaad niet voor de kinderen onder. Gedachten floepten kriskras door mijn hoofd. En vaak niet van die gezellige, maar zware, chaotische, donkere gedachten. De vrouw vertelde me dat ze mediteerde en als ik wilde kon ik het ook leren. 

Diezelfde avond kreeg ik les van haar. Ik was zeer gemotiveerd en oefende elke dag een aantal keer. Ik keek bewust naar mijn gedachten en zag al die zelf ondermijnende zinnetjes die maar door mijn hoofd dwaalden. Dan koos ik voor een zin die constructiever was. Bijvoorbeeld: 'ik kan niets' werd: 'Ik kan een cursus volgen'. Dan: 'daar heb ik geen geld voor' werd 'ik kan een goedkope cursus volgen en er voor sparen.' Binnen twee weken was het voor elkaar. Mijn gedachten werden rustig en soms zelfs stil. De kinderen waren engeltjes. Gedachten hebben kracht! 

Jaren later gaf ik een training bij een psychiatrische inrichting. Een vriendin die was opgenomen had me uitgenodigd. Toen ik binnenkwam voelde ik de zware energie chaotisch langs me heen schieten. Ik werd voorgesteld aan een staflid. Vertelde dat ik een cursus “Constructief Denken” kwam geven. De vrouw lachte schamper. “Dat werkt niet bij deze mensen, die zitten onder de medicijnen en zijn al te ver heen.” Ze riep een aantal mensen bij elkaar en een paar stafleden kwamen erbij zitten. We spraken af om het kwartier een rookpauze te houden. Anders hielden ze het niet vol. De drie stafleden hingen ongeïnteresseerd en moe in hun stoel. De patiënten zaten rechtop en vol aandacht naar me te kijken. Mijn vriendin zat achterin constant naar me te zwaaien van enthousiasme.

Een week later zaten de stafleden weer net zo uitgezakt en de patiënten rechtop en hadden verhalen over hun ervaringen die week. Eén van hen zei: “Ik lag te piekeren in mijn bed en toen heb ik het gedaan! Ik zei STOP met dat gepieker en dacht aan een paard in de wei. Ik heb een heerlijke nacht gehad.” De rookpauzes werden vergeten en we deelden prachtige uren. Een aantal van hen is nog een tijdje gaan mediteren. 

Die vriendin woont al jaren weer op zichzelf en schildert met kinderen en schreef een boek. Twee mensen van de staf kregen een burn-out. Gedachten hebben kracht!

Wat ik leerde:

Jij bent degene die denkt dus kun je ook je gedachten kiezen!

Je hebt vijf soorten gedachten:

Positieve

Constructieve

Noodzakelijke 

Verspilde

Negatieve

Als we kijken naar onze gedachten waar gaan die het meest over? Zitten ze in de bovenste drie of 

de laatste twee? 

Verspilde gedachten zijn oa angst voor de toekomst. In het groot waar moet het heen met de wereld en in het klein: Oh morgen de sollicitatie, dat lukt me nooit!

Negatieve: Ik kan niets, ben niets waard, te dik te dun te oud te jong en wat een rotwereld en niemand deugd en ik al helemaal niet. 

Als je een zelf ondermijnende gedachte van jezelf onder de loep neemt, kijk dan hoe je die gedachte constructief kan maken. Bv:  Ik ben niets waard: klopt dat? Wat heb je gedaan wat waardevol was? Als je er zelf niet op komt vraag het een vertrouwd persoon uit je omgeving. 

Zet al je gedachten om in: welke gedachte heb ik wel wat aan?

Constructieve gedachten zijn opbouwend en dat voelt meteen anders.

Een constructieve gedachte is ook: Ik ga dit goed verwerken (als een sollicitatie op niets uitloopt) en dan voelen wat je voelt. Uithuilen, schreeuwen of flink tegen een bal trappen. 

Grotere gebeurtenissen vergen een uitgebreidere aanpak.

Een andere constructieve gedachte is: "ik vergeef het mezelf en wat heb ik hier van geleerd en hoe ga ik het de volgende keer anders doen?" We kunnen zo pissig op onszelf zijn en dat is zonde want daar hebben we niets aan.

Kijk als een wijze moeder/vader naar jezelf. Voor vriendinnen/vrienden zijn we vaak wijzer en zachter dan voor onszelf. Dus praat met jezelf alsof je tegen een kind/vriendin/vriend praat. Wat zou je die aanraden?

Dit voor nu. Er is veel meer en zal elke week een verhaal over zelfvertrouwen hier plaatsen. 

Lees ook de andere verhalen alsjeblieft... ze gaan overal over dus kies maar uit. 

Dit is mijn lijf! Jenny Arean en lekker meezingen

Met dank aan Jacqueline Berg die me leerde mijn gedachten tot rust te brengen. 

Byron Katie: De vier vragen die je leven veranderen. Ze heeft ook veel filmpjes op youtube over verschillende onderwerpen. 

Gedachten die door ons hoofd spoken...   wij, de echte wij dus niet de piekerwij, nemen nu de leiding over. Gedachten zijn er voor ons om te gebruiken. Als we er naar kijken schieten we meteen in onze wijsheid en kunnen we nieuwe keuzes maken.

Spoken in ons hoofd en in de boom

Coachopleiding en gedicteerde zinnen

Ja het is waar wat Lubach laatst zei: er zijn wel heel veel coaches. Toen ik dertig jaar geleden begon was het nog wennen voor bedrijven... werd ik stiekem door lege gangen naar een ruimte ergens achteraf geleid zodat niemand wist dat mijn cliënt gecoacht werd. Nu schreeuwen ze het bijna van de daken van trots want dat laat zien dat je aan jezelf werkt en mag ik door de voordeur naar binnen en krijg allerlei lekkers. Mijn boek 'Placebo's en fluitende fietsen' heeft als subtitel: 'voor coaches en normale mensen' mijn oorspronkelijke subtitel was: 'voor coaches en de andere helft van Nederland'.

Twintig jaar geleden gaf ik een opleiding 'Praktijkbegeleiding' bij de politie en daar ontmoette ik Kees. Hij is zo iemand bij wie het coachen in het bloed zit. Ook zonder die opleiding had ik 'm zo aan het werk gezet. Kees ging diep en dieper, confronteerde liefdevol, met humor en oprechte belangstelling. Ik vond 'm geweldig en was niet de enige. In de loop der jaren volgde Kees de ene na de andere coachopleiding en nu hij gepensioneerd is heeft ie er nog een bovenop gedaan om nog gediplomeerder te zijn dan hij al was. Hij is nu HBO beroepscoach. Ik mocht hem helpen bij het examen en was zijn coachee.

Tot mijn grote verbijstering begon hij met een beginzin die duidelijk niet van hem was. "Ja, dat moet ik zeggen..." en hij vervolgde met meer opzegzinnen met een gezicht van 'opletten dat ik het juiste zeg' waardoor hij zijn heerlijke schwung totaal kwijt was. Hij deed alles volgens het boekje en dat was op zich goed voor mijn coachvraag. We kwamen daar waar we wezen moesten.

Hij bleek gezakt omdat hij een woord te vaak had gezegd. Hij mocht het over doen en zei het woord minder en slaagde. Oh lieve Kees, kom terug... ik wil jou de echte, de oorspronkelijke! Nu is de opleiding afgelopen en kan hij weer gewoon zichzelf zijn zoals ie twintig jaar geleden al was.

Een gedegen opleiding is nodig maar laat iemand alsjeblieft zijn/haar eigenheid niet kwijt raken en oordeel ook op authenticiteit en ga geen woordjes tellen.

Kees moest erg lachen toen ik hem dit voorlas en is inmiddels weer de ouwe. Dit even ter geruststelling.

Geluk of status?

Werd ooit gevraagd een klusjesman te coachen. Zijn 'meerderen' konden niet met hem omgaan. Hij was te kritisch, ging te veel zijn eigen gang en dat maakte zijn collega's woedend. Ik had me al een beeld gevormd maar er kwam een prachtige man binnen die als een Indiaan met gespierde gebruinde armen over elkaar voor me stond. Donkere ogen die me cynisch aankeken en een zwarte paardestaart. Nou ja... zoals veel vrouwen mannen dromen. We werden aan elkaar voorgesteld en de man vroeg: "wat is hier de bedoeling van?" Bleek dat ze hem niet hadden ingelicht dat ik kwam om hem te coachen laat staan dat ze het hem hadden gevraagd. Normaal weiger ik zo´n opdracht want als mensen zelf niet willen of niet weten dat ze gecoacht gaan worden is het geen doen. Iemand moet zelf willen. We gingen toch in gesprek ook omdat ik nieuwsgierig was en hij ook. 

Hij wist zo grappig en puntig te vertellen wat er allemaal mis was in het bedrijf en hoe inefficiënt er gewerkt werd dat ik dubbel lag van het lachen. Ik opperde dat hij stand up comedian kon worden en zalen plat zou krijgen van het lachen. Dat wilde hij niet hoewel hij in de kroeg ook succes had bij zijn vrienden met zijn verhalen. Hij bleek Havo diploma te hebben en had een goedlopende eigen zaak gerund. Hij verlangde naar werken buiten en klusjes doen. Hij werkte nu in een kleine klus wagen met tools voor loszittende vuilnisbakken ed, lekker in de open lucht met een praatje hier en daar. Dat vond hij geweldig. 

Hij genoot van zijn werk maar ja hij zag alles wat er in de organisatie gebeurde en dat stelde hij dat op een harde cynische manier aan de kaak zodat hij alleen de woede opwekte van zijn meerdere en collega's. Dat vond hij geen probleem. Hij wilde niet gecoacht worden om te leren hoe je op een assertieve en vriendelijke manier meer kan bereiken dan door cynisme. Hij vond het gevecht aangaan spannender. Dus van coachen kwam niets. Heb 'm nog wel verteld dat zijn manier van doen wel consequenties zou kunnen hebben maar dat wilde hij wel aangaan. We gingen als goede vrienden uit elkaar. Ik respecteerde zijn keuze en gaf hem mijn boek. 

Na een tijdje werd ik door zijn moeder gebeld. Ze had mijn boek gelezen waar het verhaal in staat van 'de hoogleraar en de vuilnisman'. Ze wilde met me praten en kwam in mijn tuinhuisje. Een mooie Engelse dame. Ze vertelde dat ze het zo moeilijk had met zijn keuze om klusjesman te worden. Door het verhaal uit mijn boek voelde ze zich wat getroost en na ons gesprek was ze blij dat hij gelukkig was in zijn baan en had ze er vrede mee. Het is beter om iets te doen waar je gelukkig van wordt dan voor het geld en de status te gaan.

De hoogleraar en de vuilnisman