Geluk of status?

Werd ooit gevraagd een klusjesman te coachen. Zijn 'meerderen' konden niet met hem omgaan. Hij was te kritisch, ging te veel zijn eigen gang en dat maakte zijn collega's woedend. Ik had me al een beeld gevormd maar er kwam een prachtige man binnen die als een Indiaan met gespierde gebruinde armen over elkaar voor me stond. Donkere ogen die me cynisch aankeken en een zwarte paardestaart. Nou ja... zoals veel vrouwen mannen dromen. We werden aan elkaar voorgesteld en de man vroeg: "wat is hier de bedoeling van?" Bleek dat ze hem niet hadden ingelicht dat ik kwam om hem te coachen laat staan dat ze het hem hadden gevraagd. Normaal weiger ik zo´n opdracht want als mensen zelf niet willen of niet weten dat ze gecoacht gaan worden is het geen doen. Iemand moet zelf willen. We gingen toch in gesprek ook omdat ik nieuwsgierig was en hij ook. 

Hij wist zo grappig en puntig te vertellen wat er allemaal mis was in het bedrijf en hoe inefficiënt er gewerkt werd dat ik dubbel lag van het lachen. Ik opperde dat hij stand up comedian kon worden en zalen plat zou krijgen van het lachen. Dat wilde hij niet hoewel hij in de kroeg ook succes had bij zijn vrienden met zijn verhalen. Hij bleek Havo diploma te hebben en had een goedlopende eigen zaak gerund. Hij verlangde naar werken buiten en klusjes doen. Hij werkte nu in een kleine klus wagen met tools voor loszittende vuilnisbakken ed, lekker in de open lucht met een praatje hier en daar. Dat vond hij geweldig. 

Hij genoot van zijn werk maar ja hij zag alles wat er in de organisatie gebeurde en dat stelde hij dat op een harde cynische manier aan de kaak zodat hij alleen de woede opwekte van zijn meerdere en collega's. Dat vond hij geen probleem. Hij wilde niet gecoacht worden om te leren hoe je op een assertieve en vriendelijke manier meer kan bereiken dan door cynisme. Hij vond het gevecht aangaan spannender. Dus van coachen kwam niets. Heb 'm nog wel verteld dat zijn manier van doen wel consequenties zou kunnen hebben maar dat wilde hij wel aangaan. We gingen als goede vrienden uit elkaar. Ik respecteerde zijn keuze en gaf hem mijn boek. 

Na een tijdje werd ik door zijn moeder gebeld. Ze had mijn boek gelezen waar het verhaal in staat van 'de hoogleraar en de vuilnisman'. Ze wilde met me praten en kwam in mijn tuinhuisje. Een mooie Engelse dame. Ze vertelde dat ze het zo moeilijk had met zijn keuze om klusjesman te worden. Door het verhaal uit mijn boek voelde ze zich wat getroost en na ons gesprek was ze blij dat hij gelukkig was in zijn baan en had ze er vrede mee. Het is beter om iets te doen waar je gelukkig van wordt dan voor het geld en de status te gaan.

De hoogleraar en de vuilnisman