Een leuk toeval: gisteren zette ik mijn fiets tegen een vuilnisbak in de Leidsestraat. Toen ik hem later weer wilde weghalen kwam net de vuilnisman. Hij zei dat ik nog juist op tijd was anders had hij mijn fiets weggezet. Hoe het ontstond weet ik niet meer, maar voor ik het wist hadden wij een gesprek over vegetarisch eten. De man is vegetariër en hij wist me te inspireren.
Het gaat natuurlijk om het idee dat men heeft bij het beroep vuilnisman.
Al jaren weet ik gelukkig dat je beroep niets met je intelligentie te maken heeft, dus dat scheelt. Het was nota bene een tv-programma van de VPRO. Doorgaans kun je die niet zo snel betrappen op een spiritueel onderwerp.
Ha, dacht ik, een nieuwe ster aan het firmament van de spirituele leiders. Een Deepak Chopra of Byron Katie…, maar nee, het bleek een hoogleraar aan de Universiteit van Nijmegen die het aan de hand van onderzoek kon bewijzen.
Al deze zaken zijn al jaren in de spirituele bewegingen een hot item en miljoenen mensen werken al hiermee. In India weten de goeroes dit al duizenden jaren. Jezus en Boeddha wisten het en de laatste honderd jaar is het ook doorgesijpeld naar het Westen. Veel mensen die niet zoveel van spiritualiteit moeten hebben, noemen het hocus pocus en zweverig gedoe. En nu is het wetenschappelijk bewezen. Hoera…, we kunnen er niet meer omheen.
Hopelijk gaan leraren het nu ook toepassen op scholen. Als je tegen een leerling zegt dat hij niet intelligent is, werkt dat door in de rest van zijn leven. Ook ik heb dat meegemaakt en ik kom in mijn werk én in mijn omgeving heel veel mensen tegen die op dat gebied een blokkade hebben. Zelfs al hebben ze inmiddels een geweldige carrière en hebben ze zich bewezen, dwars door alle opmerkingen heen. Dan nog komt regelmatig dat stemmetje weer naar boven van die leraar of die ouder.
Ook bij mij komt het nog wel eens voor. Een paar jaar geleden had ik een vergadering met andere trainers. We geven allemaal dezelfde soort training. Drie van de trainers hebben een universitaire opleiding. Ze spraken over hoe de training in elkaar zat en ik begreep er niets van. Geen woord. Ter plekke werd ik kleiner en kleiner. Hebben we het nu over hetzelfde? Doen zij wat ik doe? Kan ik het wel? Doe ik het wel goed? Ik pakte mijn moed bij elkaar en zei: “Eerlijk gezegd kan ik jullie niet meer volgen. Het gaat toch over de communicatietraining? Is het een idee om het te hebben over onze communicatie op dit moment?” Dat wilden ze niet. Later hoorde ik dat ik niet de enige was. Deze trainers gebruikten universitaire taal en dat is een andere dan die van mij. Niet beter en niet slechter: Anders. Net zoals Chinees en Nederlands van elkaar verschillen en je het toch over hetzelfde kunt hebben. Ik ademde diep uit om mezelf niet verder te kleineren en weer op het echte Marja-niveau te komen. Het oude stemmetje van: “Wie ben ik nou eigenlijk” was weer even terug.
Velen zijn er nog steeds van overtuigd dat ze niet zoveel waard zijn en daar leven ze dan naar. Denk maar eens aan een groot aantal Marokkaanse jongeren waarin niemand gelooft en die “tuig” genoemd worden en zich vervolgens nog meer als “tuig” gaan gedragen.
Leraren weten soms niet wat voor impact ze hebben op hun leerlingen. Dus nu kan het een vak worden op school. Het heeft de toestemming van de wetenschap. “De kracht van suggesties.” En als we niet op school gehoord hebben dat we talenten hebben, dan moeten onszelf overtuigen.
Wij kunnen onszelf vertellen dat we iets te vertellen hebben en dat er iets speciaals in ons zit. Dat blijkt ook altijd zo te zijn als we ernaar op zoek gaan. Zo zie ik de vrouw die totaal niet in zichzelf gelooft omdat men ooit zoiets tegen haar zei, totaal transformeren tot een intelligente stevige vrouw. Zo zag ik mezelf groeien en bloeien in wat ik nu doe nadat ik eenmaal had besloten dat ik iets te melden had. Het is mogelijk om de stem van vroeger te verschrompelen en ons eigen ware verhaal te ontdekken.
De hoogleraar: Ap Dijksterhuis. Zijn boek: “Het slimme onbewuste.” Uitgeverij Bakker.
Uit 'Placebo's en fluitende fietsen'
1 opmerking:
Wat lees ik je schrijfsels toch graag, Marja!
Echte taal, echte onderwerpen die er toe doen en echt gevoel bij/voor je thema's.
Een opsteker, noemen we dat in Fryslân!
Een reactie posten