Wim werd rijk. Een stoere, knappe vijftiger. Jaren lang ploeterde hij in het bedrijf van zijn vader. Nu was zijn vader overleden en begon het bedrijf te bloeien. De ene order na de ander kwam binnen en toch ging het niet goed met hem. “Marja, ik zit volledig in de stress. Ik lig wakker ’s nachts. Ik ga nooit op vakantie en ik wil zo graag!” “Wat houdt je tegen?” vroeg ik. ”Mijn vader. Hij is al een aantal jaren dood. Hij zei altijd tegen me: Geen flauwekul, er moet gewerkt worden, luiwammes! Als ik op vakantie ga, hoor ik nog steeds zijn stem. Dus ga ik maar niet.”
Wim en zijn vrouw kochten een prachtig huis met een vijver in de tuin. Er stond een gigantische auto voor de deur, het nieuwste van het nieuwste, maar hij kon er niet van genieten. Daardoor zijn vrouw ook niet, want die zat met een sombere Wim. Ik vroeg wat hij graag zou willen doen op vakantie: Hij had prachtige ideeën: zeilen bij Griekenland, vissen in Schotland, met een cabriolet door Europa trekken. Het kwam er nooit van. Hij verzorgde plichtmatig zijn vijver met de mooiste vissen, hij zag de vissen niet eens en piekerde zich suf.
Na een aantal gesprekken, waarin Wim zich steeds meer los kon zien van zijn vader, zei ik: “Kom op, we gaan naar het strand.” We stapten in zijn super-de-luxe wagen en we reden naar de zee. We zaten in het zand. “Neem eens wat zand in je hand en doe je ogen dicht. Laat het langzaam door je hand vallen en voel het zand langs je vingers weglopen en luister eens, hoor je de zee? De meeuwen?” Wim vond het geweldig. Niet alleen de gekkigheid van de opdracht verraste hem, ook dat hij nog nooit zo bewust met de natuur was bezig geweest.
Vanaf die tijd wandelde hij elke week een paar keer ’s avonds met zijn vrouw langs de zee. Niet lang daarna boekte hij een reis op een zeilschip. Onlangs, jaren later, belde ik hem. Wim heeft nu een paard en een cabriolet en hij geniet met volle teugen. Ook zijn vrouw kan weer genieten met een vrolijke man.
Tijdens een training met managers wandelen we in stilte door de bossen. Een hoop gesputter… “Mogen we helemaal niet praten?” “Nee”, zeg ik streng. “Tijdens de wandeling mogen jullie een half uur geen woord zeggen!” Ze vinden het maar niets. Toch lopen ze gehoorzaam achter me aan, niemand zegt een woord. Na een half uur komen ze als vrolijke kinderen naar me toe. “Ik heb zulke mooie vogels gehoord! Ik zag bomen die ik nog nooit heb gezien!”
We lopen vaak langs het leven heen. Er is zo weinig voor nodig om weer terug naar onszelf te komen. Daar hoeven we geen dure vakanties voor te boeken. Stilte is al genoeg. In het begin is het afkicken van de drukte en het dagelijkse lawaai. Even volhouden… blijven ademen en concentreren op het geluid van de bomen… of luisteren naar de stilte.
Stilte, zand, zee en vogels zijn gratis!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten