Het slachtofferschap voorbij

Tijdens een training moest ik aan één van de andere deelnemers een gebeurtenis vertellen waar ik het slachtoffer was. Ik moest de ander overtuigen van mijn slachtofferschap. Geen moeilijke opgave en naar ik zag voor de hele zaal niet. We vertelden met passie over ons slachtofferschap.
Mijn maatje was volledig overtuigd. Het ging erin als koek. Ze had tranen in haar ogen over wat mij was aangedaan en zelf hield ik het ook niet droog. De volgende opdracht was om hetzelfde verhaal nog eens te vertellen maar dan vanuit mijn eigen verantwoordelijkheid. Wat had ik gedaan in die situatie en waar was ik verantwoordelijk voor? Weer moest ik met dit verhaal de ander overtuigen.

In het begin was ik wat aarzelend. Ik verantwoordelijk? Mijn collega had mij dit toch aangedaan? Aarzelend begon ik. Zoekend naar woorden maar gaandeweg kon ik mij steeds meer herinneren van waar ik het anders had kunnen doen. Wat ik gelaten had, waar ik gemanipuleerd had, waar ik ‘ja’ had gezegd waar ik ‘nee’ had kunnen zeggen en andersom.
Weer had ik mijn maatje kunnen overtuigen en mijzelf ook. Ineens zag ik het totaal anders.
Ik had deze situatie in het leven geroepen. Ik had het zien aankomen en er niets aan gedaan. Ik durfde er niets van te zeggen. Liet de ander haar gang gaan en dat een paar jaar lang. Mopperde erover tegen anderen en zei niets tegen haar. Ik genoot van de rol die ik hierin had totdat het zich tegen me keerde. Wat een eye-opener!
Vanaf die tijd was de woede als ik aan haar dacht weg.

Later vertelde een vrouw me wat haar onderwerp was geweest.
Haar moeder was toen ze nog kind was overleden. Ik vroeg me af waarin haar verantwoordelijkheid hier kon liggen. Ten slotte was ze een klein meisje en kon ze daar toch niets aan doen?
Het werd haar ineens duidelijk dat ze altijd het zielige meisje had gespeeld. Als mensen haar iets kwalijk namen, haalde ze haar overleden moeder erbij. Dan kon de ander niets meer zeggen.
Tja, wie kan boos worden op iemand die zoiets als kind heeft meegemaakt. Zo manipuleerde ze mensen. Ze vertelde het in tranen en ze was zelf verwonderd over haar ontdekking.

Het gaat niet over schuld. We zijn allemaal op zoek en hebben soms geen idee. Waar leer je op school hoe je met het leven kan omgaan? Verantwoordelijkheid nemen voor mijn leven werkt bevrijdend en geeft een gevoel van enorme kracht. natuurlijk trap ik er nog wel eens in maar ik heb het steeds eerder door.
Als me iets overkomt wat niet in mijn macht ligt… is het aan mij hoe ik er mee omga.
Daar heb ik wel macht over. Dus ook over het verwerken, loslaten, actie ondernemen en wat ik nog meer kan doen of laten.
Verantwoordelijkheid nemen over mijn leven geeft ruimte in mijn hoofd en in mijn hart.
Ik liet dit stukje lezen aan een vriendin en die zei: “Dat zou die en die eens moeten lezen!” Kijk en dat is nou net niet de bedoeling.

Tip:
Doe het ook eens. Eerst schrijf je op waar je slachtoffer bent geweest en daarna schrijf je op wat je anders had kunnen doen.
Wat had je kunnen zeggen?
Waar heb je je grenzen laten overtreden?
Wanneer had je weg kunnen lopen?
Hoe heb je de situatie gebruikt om aandacht te krijgen?
Geef je zelf niet op je kop. Glimlach liefdevol en neem je voor het een volgende keer anders te doen.


Uit: Placebo's en fluitende fietsen

Kijken en zien

Dan liep ik op de Albert Cuijpmarkt en zocht naar ogen. Ogen die me eindelijk echt zouden zien. Die diep naar binnen zouden kijken en wie ik werkelijk was herkennen. Ik kwam teleurgesteld en eenzaam thuis.
Ik ging op zoek naar waarheid en liefde. Iemand keek me diep in de ogen en ik dacht: ja, dat is het! Het volgende moment keek hij naar de volgende... au! Ik dacht nog dat ik te kwetsen was.

Op een dag gebeurde het: ik keek diep naar binnen en zag: iedereen, alles, het universum in mij... De volgende keer liep ik over de Albert Cuijpmarkt en ik zag: ik zag prachtige mensen en ik keek.
Ik hoefde niet meer te wachten tot ik gezien werd. Ik keek zelf en wat ik zag was liefde!

Voorwoord Placebo's en fluitende fietsen'

Toen ik tegen de dertig was, stond ik op het punt om de Amstel in te duiken. Ik had er genoeg van. Ik was boos en teleurgesteld in het leven, de wereld, mijn vrienden en mijzelf. Er lag ijs op het water, dus van mijn plan kwam niet veel terecht. Ik lag op de sneeuw langs de kant en bonkte met mijn vuisten op de grond. Na een tijdje stapte ik toch maar weer op de fiets, huiswaarts. Fietsend door de Rijnstraat in Amsterdam werd het me in één klap duidelijk. Als dit het laagste punt was waar ik in mijn leven stond, dan kon ik vanaf hier alleen maar groeien.
Op dat moment was ik vrij. Ik liet al mijn ideeën ter plekke los. Alle vastgeroeste ideeën van jaren. Over mannen, vrouwen, over de wereld, over mijzelf. Ik voelde me als een baby die nog helemaal de wereld mocht ontdekken. Ik had me nog nooit zo vrij en fris gevoeld.

Als een ander mens kwam ik thuis. Daar begon mijn zoektocht naar een gelukkiger leven en ik stond open om dat te onderzoeken wat werkte en los te laten wat niet werkte.
Ik volgde trainingen positief denken, NLP en meditatie en na een massageopleiding werd ik shiatsumasseur. Vooral een nieuwe manier van denken, mediteren en het masseren, maakten dat ik totaal anders in het leven ging staan.
Na het behalen van mijn diploma shiatsumassage had ik mijn praktijkruimte naast de Stopera op het Waterlooplein in Amsterdam. Daar kwamen veel ambtenaren, danseressen van het Nationaal Ballet en operazangers voor een massage. Soms kwam een operazangeres tussen twee aria’s binnenrennen om snel een schouder- nekmassage te krijgen. Mijn cliënten kwamen gestresst binnen en gingen rustig weer weg. Na een week kwamen ze echter weer even gestresst binnen. Uiteindelijk hadden de gesprekken na de massage meer effect.

Voor mijn cliënten organiseerde ik workshops om ze te laten oefenen op een effectieve manier met hun problemen om te gaan. Massage is symptoombestrijding en de workshops gingen veel verder dan dat. Mensen experimenteerden met nieuwe patronen die wel werkten en lieten oude patronen los. Dat gaf een blijvende verandering. Toen durfde ik de stoute schoenen aan te trekken. Ik schreef een aantal brieven aan verschillende bedrijven. Tot mijn grote verbazing was de Postbank de eerste die terugbelde. Ik mocht daar drie mensen coachen. De eerste was te assertief, de tweede niet assertief genoeg en de derde durfde geen beslissingen te nemen. Als ik met hen resultaat zou hebben, mocht ik doorgaan. Ze waren tevreden, dus ik mocht meer mensen coachen en trainen.
Nu coach en train ik sinds 1993. Ik leer zelf nog elke dag en geniet met volle teugen van mijn werk.

Het moeilijkste moment in het leven kan achteraf het beste blijken te zijn. Op het moment zelf hebben we geen idee. We kunnen het ook niet horen als anderen het ons vertellen. Wat ik ontdekt heb, is dat wij eenvoudige zaken moeilijker maken dan ze zijn. Een kleine gebeurtenis maken we in onze gedachten steeds groter en we gaan ermee op de loop. Sindsdien heb ik veel met mensen gewerkt, die overspannen waren of dreigden te worden. Ook voor hen gold hetzelfde. Het is soms zo simpel en met een paar inzichten te verhelpen. Omdat men dat niet weet, worden de gedachten zwaarder en zwaarder, dat werkt door in de omgang met collega’s en elke stressgedachte doet iets met je lichaam. Voor je het weet, draai je rond in een vicieuze cirkel en zit je in de ziektewet of de WAO. Artsen schrijven al snel antidepressiva voor. Vaak komt het voor dat mensen bij me komen die verdriet hebben. Een vrouw vertelde dat haar man er met een andere vrouw vandoor was. Het deed zoveel pijn dat ze naar de dokter ging. Die schreef haar meteen Prozac voor. Als we niet door ons verdriet en pijn heengaan, verzwakken we. Verdriet uitstellen maakt dat het heel lang blijft hangen. Veel langer dan wanneer we de pijn doorstaan.

Vaak zijn we ons niet van onze spanning bewust. Pas als we er last van krijgen door lichamelijke symptomen of door te vaak en te veel irritaties, begint het te dagen. Het is mogelijk om in vrij korte tijd weer nieuwe keuzes te maken en na een periode van stress weer energiek in het leven te gaan staan.
Wat is daarvoor nodig? Eerlijk naar onszelf kijken en de situatie in eerste instantie accepteren. Onze manier van denken onderzoeken en kijken wat niet werkt. Een nieuwe, vastbesloten en positieve keuze maken over hoe we verder willen. Onderzoeken wat wel werkt. Soms moeten we eerst met onze kop tegen de muur lopen, om daadwerkelijk iets wezenlijks aan ons leven te veranderen zodat we meer onszelf worden.

Deze verhalen zijn begonnen als ondersteuning voor cliënten na een coachtraject. Soms raadde ik boeken aan en dan stond er net niet dat in wat ik wilde meegeven. Dus ben ik zelf gaan schrijven. Dat deed ik met zoveel plezier dat ik niet meer te stoppen was.
Elke dag gebeurt er wel iets wat de moeite waard is, zowel in de trainingen als thuis en op straat. Ik kan eindeloos putten uit mijn jeugd, de pubertijd en de rest van mijn leven. Dus voorlopig ga ik lekker door.
Natuurlijk ook om mezelf wakker te houden.

Boek: Placebo's en fluitende fietsen

Can't live if living is without you...

Can't live if living is without you...

Ook ik zing het mee in de auto. Wat zingen we eigenlijk? Niet kunnen leven zonder wie of wat?
Als we niet kunnen leven zonder jou, wat moeten we dan? Dan zijn we totaal afhankelijk van een ander. We hebben ons totaal overgeleverd. Ook ik heb het vaak gedaan. Avonden gewacht tot mijn geliefde me weer belde. Niet van de telefoon weg durven gaan voor het geval dat... Er waren toen nog geen mobieltjes die je mee kon nemen dus bleef ik zo veel mogelijk thuis.

Als we vervulling zoeken bij een ander, blijven we altijd onvervuld.
Het is gevaarlijk om vanuit een leeg gevoel verliefd te worden. Dan verwachten we dat de ander ons zal vullen. Wat gebeurt er met ons als de ander daar niet aan voldoet? We zijn weer leeg met alle gevolgen van dien.
We zoeken naar vervulling en naar identiteit.
Iemand vertelde mij; Ik heb zo`n goede relatie, mijn vriendin is éne helft en ik de andere. Samen zijn we één. De relatie is gestrand. Wat bleef er van hem over?

Ik ben het bedrijf, moesten de werknemers bij een groot concern denken. Men voelde zich het grote concern en identificeerde zich helemaal met het bedrijf. Er waren mensen bij die er dertig jaar werkten en zich met hart en ziel verbonden voelden. Ze verwachtten tot hun pensioen te blijven. Toen kwam de grote catastrofe. Een gesprekje van tien minuten en ze konden gaan. Het grote gat. Wie ben ik als ik "het concern" niet meer ben? Als ik mijn geliefde verlies?

Marijke was vijfenvijftig jaar en getrouwd met de bank. Geen relatie, geen kinderen, de bank was alles voor haar. Al haar vrienden had ze bij de bank. Op een dag was er een vergadering over de toekomst van het bedrijf. Een presentatie liet zien waar iedereen zou worden geplaatst. Toen ze opmerkte dat ze zich zelf niet meer terugvond in de nieuwe opzet, antwoordde de leidinggevende: goh, tja, eehh... ben ik vergeten. Jouw functie is komen te vervallen. Marijke kreeg een hartinfarct en moest opnieuw leren leven.

Je hebt jezelf totaal overgeleverd aan het bedrijf. Er is niets mis met loyaliteit en enthousiasme, maar het bedrijf zijn? Steeds meer mensen komen erachter dat je meer bent dan de éne helft in een relatie, of een werknemer van, of vul zelf maar in.

Als kind lag ik in bed te bedenken wie ik nou was. Ik was Marja, een kind, deel van de familie, woonde in de Pijp, in Amsterdam, in Nederland, Europa enzovoort. Het gaf me een veilig gevoel iemand te zijn.
Waar houden wij ons allemaal aan vast? Stel dat er niets meer is om ons aan vast te houden? Wat blijft er over? Angstig idee? Probeer het maar eens. Ooit moest ik alles loslaten wat ik nog vasthield. Alle zekerheid. Een diep zwart gat zag ik voor me. Uiteindelijk sprong ik en viel dieper en dieper. Tot mijn verbazing kwam ik zacht terecht. Heel rustig en stil, zacht en licht, niets engs aan. Integendeel, er was oneindig licht en gek genoeg, juist diepe verbinding met alles in het universum.
Durf in het diepe te duiken. Laat alles los waar je je aan vasthoudt.
Is het niet heerlijk om vanuit je ware zelf je nieuwe geliefde tegemoet te treden en je werk te doen?
We zijn geen gat dat moet worden opgevuld, we zijn liefde, licht en energie.

Tips!

Betrap je jezelf erop dat je weer zit te wachten?
Stel je jezelf afhankelijk op?
Denk je dat je niemand bent zonder de ander?
Denk je dat er niets van je overblijft zonder werk?
Stop er mee. Nu! Droog je tranen en ga er opuit. Ontmoet mensen, ga naar lezingen, lees boeken waar je wat aan hebt, en neem alles letterlijk wat in dit boek staat.
Je bent meer dan de helft van een stel.
Je bent meer dan je baan.
Je bent meer dan je lichaam.

We are the world...

Uit  'Placebo's en fluitende fietsen'.

Bijzondere ontmoeting

Eens bezocht ik een vergadering van vrouwen voor vrede. Was er nooit geweest, kende er niemand en zat alleen koffie te drinken. Tot een prachtige grijze oude dame me kwam omhelzen. “Ooooh wat leuk dat ik je weer zie. Wat heerlijk!”
Ze wist mijn naam niet, toch wist ze zeker dat ze me kende en dat ik zelfs bij haar thuis was geweest. Ik had geen idee. We zochten en zochten en ondertussen kregen we een prachtig gesprek over het leven. Waar we elkaar nu van kenden, daar kwamen we niet achter.

Een week later kreeg ik een kaart van haar. Ze had haar boekenkast opgeruimd en vond mijn naam in een map. Ze was twintig jaar daarvoor de examinator geweest op de sociale academie de Cicsa. We hadden elkaar maar een uurtje gezien. In die tijd was ik erg radicaal en vond dat iedereen alleen moest wonen. Zelfstandig en onafhankelijk zijn en met je zelf leren leven. Daar ging mijn scriptie over.
Mijn docente was echter net samen gaan wonen en was kwaad over mijn idee. Ze wilde me een dikke onvoldoende geven en vroeg heel gemene steken onder water vragen.
Nu vertelde de vrouw dat ze toen net gescheiden was en zij voelde zich gesterkt door mijn verhaal.
Ik weet nog goed dat ze met z’n tweeën aan het bakkeleien waren. De examinator zei dat mijn docente haar gram aan het halen was in plaats van objectief naar de scriptie te kijken. Zij stond erop me een voldoende te geven.
Ze won en gelukkig werd het een zeven. Scheelde me een jaar over doen. Ze had toen nog een prachtige lange zwarte vlecht kan ik me herinneren.
We zijn lang vriendinnen gebleven.

Uit: Niets meer te bewijzen