Op dat moment was ik vrij. Ik liet al mijn ideeën ter plekke los. Alle vastgeroeste ideeën van jaren. Over mannen, vrouwen, over de wereld, over mijzelf. Ik voelde me als een baby die nog helemaal de wereld mocht ontdekken. Ik had me nog nooit zo vrij en fris gevoeld.
Als een ander mens kwam ik thuis. Daar begon mijn zoektocht naar een gelukkiger leven en ik stond open om dat te onderzoeken wat werkte en los te laten wat niet werkte.
Ik volgde trainingen positief denken, NLP en meditatie en na een massageopleiding werd ik shiatsumasseur. Vooral een nieuwe manier van denken, mediteren en het masseren, maakten dat ik totaal anders in het leven ging staan.
Na het behalen van mijn diploma shiatsumassage had ik mijn praktijkruimte naast de Stopera op het Waterlooplein in Amsterdam. Daar kwamen veel ambtenaren, danseressen van het Nationaal Ballet en operazangers voor een massage. Soms kwam een operazangeres tussen twee aria’s binnenrennen om snel een schouder- nekmassage te krijgen. Mijn cliënten kwamen gestresst binnen en gingen rustig weer weg. Na een week kwamen ze echter weer even gestresst binnen. Uiteindelijk hadden de gesprekken na de massage meer effect.
Voor mijn cliënten organiseerde ik workshops om ze te laten oefenen op een effectieve manier met hun problemen om te gaan. Massage is symptoombestrijding en de workshops gingen veel verder dan dat. Mensen experimenteerden met nieuwe patronen die wel werkten en lieten oude patronen los. Dat gaf een blijvende verandering. Toen durfde ik de stoute schoenen aan te trekken. Ik schreef een aantal brieven aan verschillende bedrijven. Tot mijn grote verbazing was de Postbank de eerste die terugbelde. Ik mocht daar drie mensen coachen. De eerste was te assertief, de tweede niet assertief genoeg en de derde durfde geen beslissingen te nemen. Als ik met hen resultaat zou hebben, mocht ik doorgaan. Ze waren tevreden, dus ik mocht meer mensen coachen en trainen.
Nu coach en train ik sinds 1993. Ik leer zelf nog elke dag en geniet met volle teugen van mijn werk.
Het moeilijkste moment in het leven kan achteraf het beste blijken te zijn. Op het moment zelf hebben we geen idee. We kunnen het ook niet horen als anderen het ons vertellen. Wat ik ontdekt heb, is dat wij eenvoudige zaken moeilijker maken dan ze zijn. Een kleine gebeurtenis maken we in onze gedachten steeds groter en we gaan ermee op de loop. Sindsdien heb ik veel met mensen gewerkt, die overspannen waren of dreigden te worden. Ook voor hen gold hetzelfde. Het is soms zo simpel en met een paar inzichten te verhelpen. Omdat men dat niet weet, worden de gedachten zwaarder en zwaarder, dat werkt door in de omgang met collega’s en elke stressgedachte doet iets met je lichaam. Voor je het weet, draai je rond in een vicieuze cirkel en zit je in de ziektewet of de WAO. Artsen schrijven al snel antidepressiva voor. Vaak komt het voor dat mensen bij me komen die verdriet hebben. Een vrouw vertelde dat haar man er met een andere vrouw vandoor was. Het deed zoveel pijn dat ze naar de dokter ging. Die schreef haar meteen Prozac voor. Als we niet door ons verdriet en pijn heengaan, verzwakken we. Verdriet uitstellen maakt dat het heel lang blijft hangen. Veel langer dan wanneer we de pijn doorstaan.
Vaak zijn we ons niet van onze spanning bewust. Pas als we er last van krijgen door lichamelijke symptomen of door te vaak en te veel irritaties, begint het te dagen. Het is mogelijk om in vrij korte tijd weer nieuwe keuzes te maken en na een periode van stress weer energiek in het leven te gaan staan.
Wat is daarvoor nodig? Eerlijk naar onszelf kijken en de situatie in eerste instantie accepteren. Onze manier van denken onderzoeken en kijken wat niet werkt. Een nieuwe, vastbesloten en positieve keuze maken over hoe we verder willen. Onderzoeken wat wel werkt. Soms moeten we eerst met onze kop tegen de muur lopen, om daadwerkelijk iets wezenlijks aan ons leven te veranderen zodat we meer onszelf worden.
Deze verhalen zijn begonnen als ondersteuning voor cliënten na een coachtraject. Soms raadde ik boeken aan en dan stond er net niet dat in wat ik wilde meegeven. Dus ben ik zelf gaan schrijven. Dat deed ik met zoveel plezier dat ik niet meer te stoppen was.
Elke dag gebeurt er wel iets wat de moeite waard is, zowel in de trainingen als thuis en op straat. Ik kan eindeloos putten uit mijn jeugd, de pubertijd en de rest van mijn leven. Dus voorlopig ga ik lekker door.
Natuurlijk ook om mezelf wakker te houden.
Boek: Placebo's en fluitende fietsen
Geen opmerkingen:
Een reactie posten