Twee bijzondere ontmoetingen in één vergadering.

Een paar jaar geleden had ik een vergadering in Utrecht met een stel trainers bij de belastingdienst. Ik zat naast een vriendelijke oudere vrouw en we spraken over ons werk en lunchten samen.
Na de lunch hield een zeer bevlogen oudere trainer een verhaal over ons werk. Ik dacht: wat is die man begeesterd en wat gek, hij heeft precies dezelfde mond als die jongen die ooit mijn groepsleider was tijdens mijn eerste baantje toen ik zestien was. Grappig die was ook zo bevlogen.

Terwijl hij sprak keek ik naast me naar de vrouw en ik kreeg een schok. Ik ken haar... zij is degene die ik beschreef in het Calimero-effect. Ik vroeg haar of ze jaren geleden (ik was toen achttien) in het vrouwenhuis in Amsterdam was geweest. Ja hoor, ze was het. Zij was degene waarmee ik toen sprak en me het gevoel gaf compleet gelijkwaardig te zijn. Een gevoel dat ik toen haast niet kende.
Vol van de ontmoeting en dat ik haar zelf had kunnen zeggen hoeveel goed ze me destijds gedaan had, ging ik naar huis.

's Nachts werd ik plotseling wakker en ineens wist ik het zeker: die man van vanmiddag is mijn groepsleider van toen. De naam schoot door me heen en ja het klopte. De volgende dag belde ik hem en ja hoor... het was 'm. Toen nog een slanke jongen van een jaar of twintig en nu een flinke gezette oudere man... Hij wist het ook nog goed. Ik werkte daar twee jaar en maakte in die tijd fout op fout. Hij moest me steeds helpen de meest eenvoudige administratieve zaken duidelijk te maken. Ik was zestien en het werk interesseerde me totaal niet. Ik zat de hele dag naar de klok te kijken of het al weer wat dichter bij vijf uur was en had visioenen van typemachines die door het raam vlogen. Ik werd na twee jaar ontslagen.

Twee bijzondere ontmoetingen tijdens één vergadering.