Thuiszorg is een vak!

Er wordt een heel belangrijk beroep afgebroken. Net is weer een groep thuiszorgsters die ik ooit getraind heb ontslagen. Straks komen ze in de WW en daarna in de bijstand als ze nog geen ander werk hebben gevonden. Dan mogen ze als vrijwilliger mantelzorg doen en doen dan wat ze als beroep deden maar dan gratis. Oh, ik ken ze heel goed... dan mogen ze niet meer bij de mensen komen die ze zo lang hebben verzorgd en dan gaan ze toch... omdat ze ze niet los kunnen laten en verantwoordelijkheidsgevoel hebben en daar speculeert de regering op met de participatiemaatschappij. Cynischer kan haast niet. Nou misschien nog toen de postbodes flyers in brievenbussen moesten stoppen voor hun eigen baan.

Wat als mensen in de thuiszorg een flinke loonsverhoging zouden krijgen in plaats van loonvermindering en zo ongelooflijk veel mensen te ontslaan? Echt, ik durf te wedden dat dit idee geld gaat opleveren. Het scheelt een gigantische bedrag aan WW uitkeringen en bijstand. Mensen durven weer uitgaven te doen en kunnen eventuele schulden afbetalen die zijn ontstaan door jarenlang zo'n negen euro netto te verdienen en minder terwijl de prijzen gigantisch stegen.

Je vraagt je af waar dat geld vandaan moet komen? Ach, er valt altijd wel wat te bedenken. De belasting ontvangt meer geld en er hoeven geen mensen aangesteld te worden om alternatieven te bedenken voor de duizenden die zorg nodig hebben. De thuiszorgers kunnen doorgaan met waar ze goed in zijn: bijtijds signalen opvangen wanneer er iets mis is en mensen op een efficiënte manier ondersteunen die hulp nodig hebben. Dat scheelt dokters- en ziekenhuis kosten.

Wie heeft ooit bedacht dat een thuiszorgmedewerker minder waarde heeft dan een manager of bestuursleden? Wat, als we eens gaan kijken wat mensen werkelijk nodig hebben om van te leven en het liefst niet op het scherpst van de snede? Dus de één wat minder en de ander wat meer?

De heer Pieterse, bestuurder van een zorgorganisatie, verdient een paar ton en hij denkt: waar kunnen we nu eens op bezuinigen? Ah, ik heb een goed idee. De vrouwen  in de thuiszorg kunnen nog wel wat missen. We gaan ze vertellen dat ze kunnen kiezen: of ontslag of salaris inleveren. Dat kan best nog want ze verdienen net boven het minimumloon als ze 40 uur per week werken. Dus 9 euro per uur moet te doen zijn. Dan zetten we er wat minder in zodat ze ook wat harder werken. Het bestuur is heel tevreden want hij heeft zulke goede ideeën om de winsten hoog te houden en hij krijgt er nog een ton bij. 's Avonds komt de heer Pieterse thuis en zegt tevreden: "Nou, ik heb heerlijk gewerkt,  schat, schenk me eens een lekker wijntje in..."

Waar de één de ander uitbuit laat de ander zich uitbuiten. Er gaat een andere wind waaien en het bewustzijn over de verdeling in de maatschappij wordt herzien.

Ik werk regelmatig met (meestal vrouwen) uit de thuiszorg en zie hoe ze met liefde en kennis hun werk doen. Het is een vak! De vrouwen hebben engelengeduld, tact, fysieke kracht en een enorm vermogen tot ja zeggen. Ook dat is vaak doorgeslagen. Veel thuiszorgers voelen zich schuldig als ze een keer nee zeggen. Dus zowel in hun werk als in het privéleven zijn zij degenen die altijd klaar staan. Als ik vraag of ze wel eens tijd voor zichzelf hebben, kijken velen me verbijsterd aan. Tijd voor jezelf? Waar moet ik die vandaan halen?  Een thuiszorgster is afgestemd op de mensen die ze verzorgen. Ze weten precies wanneer er iets mis is en weten ondanks dat ze zo weinig tijd krijgen toch nog een praatje te maken. Ze doen het werk meestal met veel liefde en kennis. Ze krijgen informatie die artsen nooit te weten komen omdat ze de mensen niet zo goed kennen als de thuiszorgers.

We hebben het in de trainingen vaak over grenzen stellen, vaker nee leren zeggen, de verantwoordelijkheid laten bij waar die hoort en verder voor een groot deel over zelfwaardering en eigenwaarde. Een thuiszorger acht zichzelf vaak minder dan anderen en daar spelen handige lieden op in. Nu beseffen we allemaal dat die tijd voorbij is. Ieder mens is gelijkwaardig en ieder werk moet behoorlijk worden beloond, zodat mensen er goed en zonder zorgen van kunnen leven.

Soms getuigen de oplossingen van bestuurders van een enorme domme en wrede mentaliteit.

Daar zouden wat efficiënte thuishulpen bij gehaald moeten worden om uit die wir war wat zinnigs te maken. In mijn trainingen ontmoet ik wijze en ervaren thuiszorgers waar ik zo op zou stemmen als ze in de regering zouden zitten.

Gisteren gaf ik met een collega een training bij de thuiszorg. De vrouwen zijn opgeleid als verzorgster maar mogen nu alleen de huishoudelijke taken doen. Niet meer helpen douchen of steunkousen aandoen. Werk dat ze jaren lang deden bij vaak dezelfde mensen. Dat doet nu een andere organisatie. Vroeger kregen ze drie uur per persoon en dat is gehalveerd. Ze mogen sommige taken niet meer doen en al zeker geen koffie meer drinken of handen vasthouden. Het gaat ze flink aan het hart en sommigen vinden het moeilijk om te zeggen dat ze iets niet meer mogen doen wat ze al jaren deden. Een aantal vertelde dat ze na hun werk terugkomen bij mensen en alsnog de ramen gaan lappen. Ze kunnen het niet loslaten als ze weten dat er geen kinderen of buren zijn die het doen.  Dat is uit liefde... maar ook uit schuldgevoel. Een soort plaatsvervangende schaamte voor de regering die harde maatregelen neemt. Ze schieten er met hun toch al lage loon natuurlijk zelf flink bij in.

Eén vrouw vertelde dat ze als een gek in die anderhalf uur alles doet wat iemand vraagt uit angst voor een klacht. De oude dame is nogal veeleisend en dreigt daarmee. Ze is bang haar werk te verliezen en kruipt het hele huis door om te zuigen, dweilen, was, ijskast, strijken in de anderhalf uur die ze heeft en krijgt dan nog te horen dat ze het niet snel genoeg doet. Ze ziet er moe uit.

De vrouwen voelen zich gekrengd als ze de cliënten aan de telefoon horen zeggen: "Mijn werkster is bezig..." Het gaat ze door merg en been.

Het is broodnodig te werken aan zelfrespect en grenzen stellen en diep van binnen te weten dat wat ze je ook noemen: we zijn allemaal gelijk en waardig.