"Er wordt zich niet aan me geïrriteerd!"

Mijn moeder kon me verschrikkelijk irriteren. Op een dag verzuchtte ik tegen haar: "O ma, ik irriteer me zo aan u!" waarop ze direct antwoordde: "Er wordt zich niet aan mij geïrriteerd!" De absurditeit van de opmerking maakte dat ik meteen uit de irritatie was en onbedaarlijk de slappe lach kreeg. Nog als ik aan dat moment denk, wat al zeker vijfentwintig jaar geleden gebeurde, krijg ik weer een lachbui.
Tja, het was me er één die moeder van me.

Bijna iedereen heeft wel eens irritaties met mensen om ons heen. Familie, onze geliefden en onze collega's.
Als we ons niet uiten of er iets aan doen kan het zelfs tot haatgevoelens leiden.
Kan me ook herinneren dat mijn eerste geliefde de suiker in haar kopje zo schurend hard en lang roerde dat ik het wel uit kon gillen. Op den duur zag ik alleen dat nog maar van haar... alles wat me irriteerde werd steeds meer vergroot. De mooie dingen zag ik niet meer waar ik ooit zo verliefd op was geweest.

Byron Katie heeft in haar boek een vraag beschreven waar we direct mee uit onze irritatie komen. Ik gebruik het vaak in groepen. Dan vraag ik: Doe je ogen dicht en denk aan iemand of aan een situatie waar je je vreselijk aan ergert. Al snel zit iedereen met verbeten monden en ingehouden adem. Na een tijdje de boel te hebben aangezien vraag ik: "Wie zou je zijn zonder de gedachte over die persoon of situatie?"

Wat volgt is een enorme zucht van verlichting die de zaal doorgaat en de monden staan weer ontspannen.
De meesten voelden het verschil. Wat was het verschil? "Ik ben vrij!" zeggen ze dan.
Tja het zijn onze gedachten die denken dat iemand niet mag zijn zoals ze zijn of doen zoals ze doen. Zonder die gedachten... nou ja probeer het maar! Ik doe het ook vaak als me iets dwars zit. Wie zou ik zijn zonder die gedachte? en hup... ik voel me vrij en adem weer lekker door.
Met grote dank aan Byron Katie!

Zie haar filmpjes haar website met diverse onderwerpen en lees haar boek: 'De vier vragen die je leven veranderen' dat doen ze zeker!

De zoen

Sinds mijn moeders dood bracht mijn vader de was altijd bij de wasserette. Er werkte een lieve vrouw. Zij was altijd even vriendelijk voor mijn vader alleen kon hij haar moeilijk verstaan want haar Nederlands was beperkt. Dat vond hij jammer en hij sprak altijd vriendelijk minzaam met haar. Voor hij naar binnen ging snoot hij buiten altijd eerst even zijn neus omdat zij hem altijd hartelijk verwelkomde met een zoen. Ik vermoed dat hij vaker naar de wasserette ging dan nodig, want hij bracht maar een heel klein wasje.

Af en toe ging ik met hem mee. Op een dag sprak ze me aan in vloeiend Frans. Wat bleek:  ze kwam uit Armenië en had jaren in Parijs gewoond. Nu was ik degene die hakkelde en naar woorden zocht terwijl er uit haar mond Frans vloeide. Mijn vader keek verbijsterd toe. De vrouw straalde nu zekerheid uit en was ik het die naar woorden zocht. Dat was hij niet gewend. Toen we weer buiten liepen zei hij: ”Verhip, ze kan toch goed praten!”

Verdriet om voetbal

Jaren geleden vroeg ik aan een jonge medewerker van een gemeente die een nogal laag zelfbeeld had: "Waar ben je trots op?" "Op PSV" antwoordde hij.
"Wat ik bedoel is...waar ben je trots op over iets van jezelf?" "Nou, PSV!" herhaalde de man. Op tv zie ik hoe mensen lijden aan verlies. Sommigen ogen depressief. Niet alleen de voetballers zelf, die na alles te hebben gegeven hebben gehuild in de kleedkamer: tja, het verdriet moet eruit... maar ook mensen die hebben gekeken.
We kunnen lijden aan het verlies van een geliefde of aan het verlies van werk... dus ook aan het verlies van onze voetbalclub.
Zodra we ons identificeren met onze club of ons werk of onze status dan lijkt het of we wat te verliezen hebben. Het is een illusie. Op het moment dat we ons realiseren dat we meer zijn dan onze voetbalclub, werk of ons lichaam gaan we totaal anders in het leven staan. Voor mij was het alsof ik van alleen de bal zien opeens vol overzicht had over het hele veld.

Wat zie ik?

Vijf jaar geleden maakte ik deze foto voor de cover van mijn eerste boek: 'Gedachtenkracht' op de Prinsengracht in Amsterdam. Ik zocht naar planten die uit steen groeiden of tussen steen door. Als teken van kracht en het vermogen om het licht te zoeken en te vinden ook in moeilijke omstandigheden. Al snel vond ik heel wat voorbeelden en uiteindelijk werd dit het plaatje. Daar kreeg ik heel wat reacties op en wel heel verschillende.
Wat ik bijvoorbeeld helemaal niet had gezien was het gat in het steen en de trap. De één zag het gat als het donkere gat waar ik uit was gekropen en de ander zag de trap waar ik op was geklommen na mijn depressie. Weer een ander vond het een hoog Libelle gehalte hebben. Ik was alleen gefocust op de plant die zich tussen het steen had gewurmd om naar het licht te komen.

Daarnet plaatste ik op facebook een foto van een naderende onweersstorm. Daar ben ik gek op... het onheilspellende zwart dat dreigend dichterbij komt... de spanning van de naderende flitsen en knallen en de gigantische regenval terwijl ik lekker droog voor het raam sta. Eén reactie was van iemand die door een bliksemaanval door de telefoon een tijd niet meer kon horen en waarbij alle apparaten in huis kapot waren. Ik herinner me zelf een boek van een man die door de bliksem werd geraakt en een verlichtende bijna doodervaring kreeg. Een ander reageerde dat onder mijn opmerking: 'Ik ben dol op onweer' vast een diepere laag zat waar ik nog veel meer over zou schrijven. Eerlijk gezegd was die diepere laag er niet en ging het mij alleen om het moment voor de storm. Niets meer en niets minder. Toch zette juist zijn reactie me aan tot het schrijven van dit blog.

Iedereen ziet en voelt iets anders in een beeld of situatie. Als mijn vriendin na een feest zegt: Wat had Piet een mooi shirt aan, heb ik dat gemist. Ik zie die details niet. Zo zien we allemaal de mensen en de wereld om ons heen totaal anders, vanuit onze ervaring en gevoelens en angsten en voorkeuren. Heb al eens eerder geschreven over de kleurexpert die me erop attent maakte dat mijn afkeer van roze te maken had met een beladen gebeurtenis in het verleden waar ik nooit meer aan had gedacht.

Zo werkt het ook met namen. Een naam uit het verleden met een beladen historie kan een mooie vriendschap in het heden kosten omdat ergens op de achtergrond het gevoel heerst dat mensen met zo'n naam niet deugen. Onzin natuurlijk maar het is goed om het ons bewust te zijn. Waarom vind ik iets mooi of lelijk? Wat zie ik nu eigenlijk echt?
Heb ooit geleerd om naar de ziel van mensen te kijken, recht door alle uiterlijkheden heen. Dat heeft z'n voordelen waardoor ik de diepere lagen zie en weet dat in elk mens iets heel moois zit. Sommigen voelen dat en voelen opeens dat er meer in ze zit dan ze dachten. Anderen voelen zich juist niet gezien in waar ze graag in gezien zouden willen worden. Weer een ander denkt dat ik aan het flirten ben... dat heeft me trouwens wel mijn geliefde Quiny opgeleverd, toen ik dansend naar haar derde ook keek dacht ze dat ik iets met haar wilde.  Men heeft gelijk... overal zit meer achter dan we op het eerste gezicht denken.



Het boek 'gedachtenkracht' is nu in herziene versie uitgekomen als 'Placebo's en Fluitende Fietsen' zie www.marjaruijterman.nl

Dromen en mythes

Ja hoor vannacht had ik er één... een duidelijke droom waar ik iets mee kan. Lees momenteel het prachtig uitgevoerde en zeer open geschreven boek van Erica Argelo: 'Ontwaakt Bewustzijn'. Erica beschrijft oa haar dromen en de betekenis daarvan. Dat vind ik heel knap. Ik droom elke nacht maar de betekenis ervan ontgaat me meestal. Ze zijn te mythisch voor me. Ik wil mijn dromen helder op een presenteerblaadje aangereikt krijgen zodat ik er meteen mee aan de slag kan. Voor mythes ben ik wat te lui om dat goed uit te zoeken. Daarom schrijf ik altijd gewoon wat er is gebeurd... veel makkelijker voor me.

Tijn Touber hield een prachtige speech tijdens mijn boekpresentatie maar ik snapte het niet. Het was een mythe. Later hoorde ik dat mensen in de zaal tranen in de ogen hadden van ontroering en ik zat te puzzelen: 'Waar heeft ie het nu over?' Het bleek, volgens mijn collega later, een mooi compliment te zijn dat mij totaal ontging. Van de week tijdens de koffie legde Tijn het nog eens uit en omdat Irene Sportel het meteen naar haar dagelijkse praktijk kon vertalen, drong het eindelijk tot me door.

Terug naar vannacht. Ik ging slapen met de vraag, na het lezen van Erica's boek: "Ik wil vannacht een duidelijke droom". Werd op mijn wenken bediend. Ik droomde dat ik de workshop 'De Kracht van Gedachten' aan kinderen gaf van een jaar of tien. Een hele schoolklas tegelijk en ze begrepen het. We deden de oefeningen met onze gedachten en we ademden uit en we hadden het over overlevingsstrategieën en beelden die uit. Over pesten en hoe we daar mee om kunnen gaan. We hadden grote lol en ze hadden het heel goed door. Duidelijker kan niet! 

Website Erica Argelo: Cirkle of Art