De waggelende hinde

Voelde me altijd als een hinde. Terwijl ik op straat liep waande ik me een atlete met  lange slanke benen. Tot ik weer ergens in een etalageruit keek. Daar zag ik een ronde kleine vrouw.
'Oh ja', dacht ik dan:  'het klopt niet. Nou ja... als ik het zo voel is het heerlijk' en zat er verder niet mee.
Vriendinnen zeiden wel eens liefdevol: "Mar, je waggelt!" Ik?? Waggelen?

Onlangs is er een filmpje van me gemaakt en nu zag ik het ook, ik waggel. Of ik nu waggel of niet, het kan me niets schelen... het gaat om wat ik voel.
Als je ergens een grijze vrouw ziet lopen en je twijfelt of ze nu waggelt of gracieus springt als een hinde: dan ben ik het.

Joe Cocker en ik

In 1972 ging ik in mijn eentje naar het concert van Joe Cocker in de Oude Rai in Amsterdam. Ik voelde me zo trots en volwassen dat ik dit in mijn uppie ondernam. Ik stond vrij vooraan en kon hem heel goed zien. Iedereen stond op elkaar geperst en af en toe zag ik iemand flauw vallen. Ik genoot van zijn rouwe stem en de muziek. Huppelde zover het kon lekker mee.

Thuis vroeg mijn moeder met een glimlach: "En... hoe was het?" In geuren en kleuren vertelde ik mijn avontuur. Ma zei triomfantelijk: "wij waren er ook. We wilden kijken of alles goed ging en vroegern aan de portier of we binnen mochten om onze dochter te zoeken. We mochten er gratis in." 

Woest was ik en zwaar teleurgesteld dat mijn volwassen onderneming gedegradeerd werd tot een uit je onder toezicht. Rende naar mijn kamer en knalde de deur achter me dicht. Ach, als ik moeder was geweest had ik dat misschien ook wel gedaan. 

Geen woning, geen kroning

Het was 1980 en ik woonde in het NRC gebouw tegenover het Paleis op de Dam. Het gebied werd afgezet en alle bewoners kregen een pasje zodat je van en naar je huis kon komen. Ik zat voor de deur lekker in het zonnetje te relaxen. Op het gebouw stond 'Geen woning, geen kroning'. In de middag begonnen de rellen en werd het steeds donkerder van de wolken rook en traangas. Om me te onttrekken van alle toestanden ging ik op bed liggen en viel in slaap. Opeens werd ik wakker van een doordringende stank en de tranen liepen over mijn wangen. De ME had het gebouw omsingeld en spoot traangas naar binnen. Ik vluchtte het hoofdgebouw binnen en hoe weet ik niet meer maar via daken en trappen kon ik het gebouw ontvluchten. Op straat rende ik naar rustiger gebied en nam een taxi naar een vriendin in Watergraafsmeer. 

Jaren later gaf ik elke week shiatsumassage aan de man die opdracht gaf aan de ME voor de charges. We hadden prachtige gesprekken en van enige vijandigheid bleef niets over. We begrepen elkaar. 

Weer jaren later gaf ik opleidingen aan de politie en kwam mooie mensen tegen. Eén van die mensen tijdens de kroning op het dak van het Paleis met een wapen op me gericht terwijl ik in het zonnetje zat. Ook met hem had ik mooie gesprekken en ook hier was er geen enkele sprake van vijandschap. Hij deed zijn werk en ik zat in de zon. Dat was alles...

Tijdens een vrouwendemonstratie werden vrouwen gearresteerd en we gingen verhaal halen bij de politie Lijnbaansgracht. Ik ben bang dat ik iets denigrerends zei tegen één van de agenten ik durf het hier niet te herhalen want dan mag ik hier nooit meer wat schrijven. Ze sloegen erop met hun wapenstokken en ik raakte gewond aan mijn hoofd. De man bood zijn excuses aan en gaf me een wc rol om het bloeden te stoppen. Dat was de laatste demonstratie waar ik ooit aan meedeed. Het was genoeg.

Een andere keer was de Centrum Partij aan het vergaderen bij Krasnapolsky. Ik was de eerste die aankwam om daar tegen te protesteren. Forse gespierde mannen stonden voor de deur om de boel te bewaken en gaven de H-groet. De naam schrijf ik hier niet maar jullie begrijpen me wel. Een uurtje later stond ik binnen bij Krasnapolski met een agente te praten. Ze was het helemaal met ons eens en gaf me zelfs een slok van haar koffiebeker. Op dat moment kreeg ze bevel door haar mobilofoon: "Aanvallen!" op hetzelfde moment zette ze haar hond tegen me op en ik rende voor mijn leven. Ik was totaal verbijsterd door de plotselinge ommekeer in haar hoofd. Van vriendelijk naar aanvallen in één seconde. Rende de rode Leeuw binnen en daar nam ik zelf een kop koffie om bij te komen. Dit voorval en alle voorvallen die ik hier beschreef leverde veel stof tot praten op tijdens de opleidingen. We kwamen dichtbij elkaar en dachten na over onze eigen rol en die van elkaar. Sommigen waren ME-er en hadden geen idee waar 'Geen koning, geen kroning' voor stond. Ik had geen idee dat ze zo bang waren tijdens die acties en nog zo jong.  

Eén van de deelnemers aan de opleiding voor coach belde mijn opdrachtgever dat ik aan de 'verkeerde kant' had gestaan. Mijn opdrachtgever was zelf actievoerder geweest dus moest er wel om lachen. Ook met die diender heb ik het uitgesproken, hij bleek kwaad omdat ik hem feedback had gegeven die hij niet prettig vond. Het kan verkeren...

Het was een leerzame tijd voor ons allemaal. Geen vijandschap als je elkaar beter leert kennen. 

Therapie is voor asocialen

Hoe mijn moeder een maatschappelijk werkster aan het huilen kreeg en ik een therapeute bijbracht met een kop thee. Over minder goede en goede therapeuten en over hoe we het uiteindelijk allemaal zelf doen.

Vroeger was het bij ons thuis een zwaktebod om in therapie te gaan. Dat was voor “asocialen.” De buren waren “asociaal” want die hadden een maatschappelijk werkster. Nee, wij waren van een ander slag. Op een dag vertrok ik, tijdens de lunchpauze, totaal overstuur van mijn werk. Mijn collega had net verteld dat ze niet meer met me om wilde gaan. Iedereen mocht eens denken dat ze ook op vrouwen viel. Op mijn zestiende werkte ik al op een kantoor. Ik kwam keurig na vijf uur thuis en daar zat een maatschappelijk werkster van mijn werk. Ze zat te huilen.
Ze kwam naar ons huis om te vragen wat er met mij aan de hand kon zijn dat ik van mijn werk was weggebleven. Mijn moeder vond dat natuurlijk maar niets en had haar een kop koffie aangeboden. Ze ging er eens goed voor zitten, keek de vrouw diep aan en zei: “U bent niet gelukkig hè… u heeft heel veel verdriet!” En hup… daar kwamen de tranen waarna ze haar hele geschiedenis aan mijn moeder vertelde. Ja, mijn moeder was slim. Over mij werd niet meer gesproken.

Toen ik ontdekte dat ik lesbisch was en er met niemand over durfde te praten, kwam ik via het buurmeisje (die van die “asocialen”) bij een maatschappelijk werkster. Mijn ouders mochten dat natuurlijk niet weten en ik liep met een smoes naar de rechterkant van de straat om via het volgende blok naar links terug te lopen om naar de maatschappelijk werkster te gaan.
Zij en de “asociale” buren hebben me geweldig geholpen om mijn draai te vinden. Later heb ik nog vele therapieën geprobeerd om mezelf te vinden. Ik was erg onzeker.

Ik kwam voor de eerste keer bij een therapeute en ze zei niets. Echt helemaal niets. Ook niet bij het binnenkomen. Niet: “Dag, ik ben… en wie ben jij?” Helemaal niets. Ze keek me alleen aan. Voor een onzeker meisje als ik natuurlijk een ramp. Ik vroeg of ze iets wilde zeggen maar ze antwoordde niet. Ik vroeg het nog een keer… stilte.
Ik zei: “Als u nu niets zegt ga ik weg…” ze zei niets. De therapie hielp geweldig want, ter plekke zeer assertief geworden, stapte ik op.

Daarna kwam ik bij een vrouw die me allerlei intakevragen stelde. Op een van haar vragen antwoordde ik: “Ik val op vrouwen.” Haar antwoord: “O, dan is je moeder dominant.” Ook daar was ik direct mee geholpen. Niet omdat mijn moeder niet dominant zou zijn… Dat was ook zo… maar om de te snel getrokken conclusie en het idee dat zij dacht dat het voor alle lesbische vrouwen zo was, vertrok ik meteen. Zo onzeker was ik nu ook weer niet.

Ook bezocht ik een regressietherapeute. Ze haalde me op met de auto van het station in een prachtig plaatsje. Iemand die een boek had geschreven over het onderwerp had me haar getipt als expert op het gebied. De vrouw zat met sigaret aan haar mond achter het stuur en ik vroeg of het raam open mocht. Anders had ik de rit niet overleefd. Ook hier allerlei vragen over mijn leven.
Ik vertelde en de vrouw zei: “Oooohhhh, wat een verschrikkelijk mens is je moeder en die arme vader van je. Ik moet even bijkomen hoor…. Even een sigaretje.” “Nou, zei ik, zo erg is het ook weer niet.” Ik vroeg of ze het wel aan kon en schonk haar een kopje van haar eigen thee. “Ja hoor”, zei ze, “maar ik moet het even verwerken.” Ook deze therapie hielp meteen. Ik moest zo verschrikkelijk lachen om haar reactie dat ik in één klap beter was. Ze werd kwaad en zei dat ik er niet om moest lachen. Dit was heel ernstig. Mijn lachen had natuurlijk meer met haar te maken dan met mijn situatie, die ik ineens ook veel vrolijker zag dan daarvoor.

Natuurlijk heb ik gelukkig ook geweldige mensen ontmoet die echt goed waren. Neem de Zijnsgerichte psychotherapeute waar ik in een uur tijd helderheid had waar het daarvoor een chaos was. En de coachtrajecten met geweldige coaches. Nog heb ik twee collega’s door wie ik, als ik er even niet uitkom, wordt gecoacht. We coachen elkaar. Een aanrader voor iedereen. Een coach kan je door een paar goed gerichte vragen op weg helpen zodat je zelf weer verder kan.
Nu hoor ik nog wel eens verhalen van mensen die in therapie zijn en hoe dat gaat. Therapeuten die alleen mmmm zeggen. Die hebben daar jaren voor gestudeerd.
Het zal misschien voor sommigen nut hebben, maar als je het idee hebt dat achter die “mmmm” een grote leegte zit… stap dan op en zoek een ander.

Van de week hoorde ik van iemand die na een depressie al vijf jaar heel goed gaat. Ze wilde van de antidepressiva af. Dat besprak ze met haar psychiater en die zei: “Aan jezelf gewerkt? Het gaat goed? Nee hoor, dat komt door de medicatie.” Gelukkig is ze stevig en zelfbewust genoeg om die vijf jaar aan zichzelf werken niet af te laten pakken door die vent.
Het meest heb ik gehad aan meditatie en lessen over gedachtenkracht en spiritualiteit. Maar ook aan de vele boeken die ik heb gelezen. Toch kan ik zeggen dat ik het allermeest aan mezelf heb gehad en aan alle moeilijke en mooie ervaringen in mijn leven. Want therapeuten en coaches kunnen je ondersteunen… We klaren zelf de klus.

Iemand las dit stukje en herkende haar psycholoog in de psycho-hummmer. Ze is meteen naar een ander gegaan. Ze voelde al dat ze er niet veel verder meekwam.

Meryl als therapeute in Prime:

Uit: 'Placebo's en fluitende fietsen'