De waggelende hinde

Voelde me altijd als een hinde. Terwijl ik op straat liep waande ik me een atlete met  lange slanke benen. Tot ik weer ergens in een etalageruit keek. Daar zag ik een ronde kleine vrouw.
'Oh ja', dacht ik dan:  'het klopt niet. Nou ja... als ik het zo voel is het heerlijk' en zat er verder niet mee.
Vriendinnen zeiden wel eens liefdevol: "Mar, je waggelt!" Ik?? Waggelen?

Onlangs is er een filmpje van me gemaakt en nu zag ik het ook, ik waggel. Of ik nu waggel of niet, het kan me niets schelen... het gaat om wat ik voel.
Als je ergens een grijze vrouw ziet lopen en je twijfelt of ze nu waggelt of gracieus springt als een hinde: dan ben ik het.

Joe Cocker en ik

In 1972 ging ik in mijn eentje naar het concert van Joe Cocker in de Oude Rai in Amsterdam. Ik voelde me zo trots en volwassen dat ik dit in mijn uppie ondernam. Ik stond vrij vooraan en kon hem heel goed zien. Iedereen stond op elkaar geperst en af en toe zag ik iemand flauw vallen. Ik genoot van zijn rouwe stem en de muziek. Huppelde zover het kon lekker mee.

Thuis vroeg mijn moeder met een glimlach: "En... hoe was het?" In geuren en kleuren vertelde ik mijn avontuur. Ma zei triomfantelijk: "wij waren er ook. We wilden kijken of alles goed ging en vroegern aan de portier of we binnen mochten om onze dochter te zoeken. We mochten er gratis in." 

Woest was ik en zwaar teleurgesteld dat mijn volwassen onderneming gedegradeerd werd tot een uit je onder toezicht. Rende naar mijn kamer en knalde de deur achter me dicht. Ach, als ik moeder was geweest had ik dat misschien ook wel gedaan. 

Geen woning, geen kroning

Het was 1980 en ik woonde in het NRC gebouw tegenover het Paleis op de Dam. Het gebied werd afgezet en alle bewoners kregen een pasje zodat je van en naar je huis kon komen. Ik zat voor de deur lekker in het zonnetje te relaxen. Op het gebouw stond 'Geen woning, geen kroning'. In de middag begonnen de rellen en werd het steeds donkerder van de wolken rook en traangas. Om me te onttrekken van alle toestanden ging ik op bed liggen en viel in slaap. Opeens werd ik wakker van een doordringende stank en de tranen liepen over mijn wangen. De ME had het gebouw omsingeld en spoot traangas naar binnen. Ik vluchtte het hoofdgebouw binnen en hoe weet ik niet meer maar via daken en trappen kon ik het gebouw ontvluchten. Op straat rende ik naar rustiger gebied en nam een taxi naar een vriendin in Watergraafsmeer. 

Jaren later gaf ik elke week shiatsumassage aan de man die opdracht gaf aan de ME voor de charges. We hadden prachtige gesprekken en van enige vijandigheid bleef niets over. We begrepen elkaar. 

Weer jaren later gaf ik opleidingen aan de politie en kwam mooie mensen tegen. Eén van die mensen tijdens de kroning op het dak van het Paleis met een wapen op me gericht terwijl ik in het zonnetje zat. Ook met hem had ik mooie gesprekken en ook hier was er geen enkele sprake van vijandschap. Hij deed zijn werk en ik zat in de zon. Dat was alles...

Tijdens een vrouwendemonstratie werden vrouwen gearresteerd en we gingen verhaal halen bij de politie Lijnbaansgracht. Ik ben bang dat ik iets denigrerends zei tegen één van de agenten ik durf het hier niet te herhalen want dan mag ik hier nooit meer wat schrijven. Ze sloegen erop met hun wapenstokken en ik raakte gewond aan mijn hoofd. De man bood zijn excuses aan en gaf me een wc rol om het bloeden te stoppen. Dat was de laatste demonstratie waar ik ooit aan meedeed. Het was genoeg.

Een andere keer was de Centrum Partij aan het vergaderen bij Krasnapolsky. Ik was de eerste die aankwam om daar tegen te protesteren. Forse gespierde mannen stonden voor de deur om de boel te bewaken en gaven de H-groet. De naam schrijf ik hier niet maar jullie begrijpen me wel. Een uurtje later stond ik binnen bij Krasnapolski met een agente te praten. Ze was het helemaal met ons eens en gaf me zelfs een slok van haar koffiebeker. Op dat moment kreeg ze bevel door haar mobilofoon: "Aanvallen!" op hetzelfde moment zette ze haar hond tegen me op en ik rende voor mijn leven. Ik was totaal verbijsterd door de plotselinge ommekeer in haar hoofd. Van vriendelijk naar aanvallen in één seconde. Rende de rode Leeuw binnen en daar nam ik zelf een kop koffie om bij te komen. Dit voorval en alle voorvallen die ik hier beschreef leverde veel stof tot praten op tijdens de opleidingen. We kwamen dichtbij elkaar en dachten na over onze eigen rol en die van elkaar. Sommigen waren ME-er en hadden geen idee waar 'Geen koning, geen kroning' voor stond. Ik had geen idee dat ze zo bang waren tijdens die acties en nog zo jong.  

Eén van de deelnemers aan de opleiding voor coach belde mijn opdrachtgever dat ik aan de 'verkeerde kant' had gestaan. Mijn opdrachtgever was zelf actievoerder geweest dus moest er wel om lachen. Ook met die diender heb ik het uitgesproken, hij bleek kwaad omdat ik hem feedback had gegeven die hij niet prettig vond. Het kan verkeren...

Het was een leerzame tijd voor ons allemaal. Geen vijandschap als je elkaar beter leert kennen.