Ik liep in de Pijp in Amsterdam en merkte ineens dat alles anders was. Hetzelfde maar toch anders. Alles zag er wat ouder, verwaarloosder uit en zag winkeltjes die volgens mij niet meer bestaan. Het Sarphatipark stond vol met machines en werd gerenoveerd... de toko waar ik wel eens vegetarische roti koop op de Ceintuurbaan was weg. Ik liep de markt over en er hing een sfeer van vroeger. 'Het lijkt wel of ik terug ben in de tijd'. Ik liep naar de krantenwinkel in de van der Helststraat. Die was er nog en keek op één van de kranten naar de datum. 1975 stond er. 'Verhip, ik ben terug in de tijd! Dat betekent dat ik kan tijdreizen!' Weg alle ketens van cafés, drukke terrassen en mobieltjes, een enkele bekende tent was er nog.
De boeken: 'Placebo's en fluitende fietsen' en 'Niets meer te bewijzen' zijn gratis als ebook te verkrijgen. Ben je geïnteresseerd stuur me dan een email via marjaruijterman@gmail.com. Alle 405 verhalen, ook die ik na de boeken schreef, zijn in deze blog te lezen. Hoop dat je er van geniet. Wil je een verhalenmiddag of een lezing organiseren, heel graag en stuur me dan ook een mail.
vrijdag 8 december 2023
Tijdreis
Liep weer terug naar de Ceintuurbaan en ging een koffiehuis binnen. Daar zat een oud vriendinnetje van de lagere school. Ik wist dat ze inmiddels is overleden aan drugs maar hier zat ze in levende lijve. Wel wat wazig want de drugs hadden hun werk al gedaan. Wilde haar meenemen voor een tochtje met de auto. Gek, want in 1975 kon ik nog geen autorijden, maar hier gingen we toch maar mooi de snelweg op. Ineens was ze verdwenen. Toen realiseerde ik me dat als het 1975 is dat mijn ouders nog leven. Dus ik racete naar hun huis in de Talmastraat waar op de trap een gigantische prachtige kat op mijn rug klom en daar bleef zitten. Een man zei: 'Hij doet niets hoor, gaat er vanzelf wel weer af.' Met mijn ouders liep ik de Ceintuurbaan weer over en zette ze op een tram.
In de tussen tijd ging ik met behulp van een vriend, die ik in het echt niet ken, hun meubilair in ruilen voor een knalgeel bankstel. Hij vroeg nog: "vinden ze dat wel mooi?" "Ja mijn moeder is gek op knalgeel!" De kat zat nog op mijn rug en ik liet 'm maar. Blijkbaar had ik een jonger lichaam die wel wat aan kon. Toen ik wakker werd had ik even moeite met me realiseren dat ik toch echt in 2023 leef, er geen kat op mijn rug zit en mijn ouders gelukkig en veilig zijn in een andere dimensie.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten