Naakte voeten

Nu we het toch over naakt zijn hebben komt er van alles in me op. Mijn ouders zagen elkaar nooit naakt. Dat ik er ooit ben gekomen is een wonder. Als mijn vader zich in de keuken stond te wassen, we hadden geen douche, en mijn moeder kwam plots de keuken binnen hoorde ik een enorme kreet en dan schoot ma de kamer weer in met een rood hoofd. Andersom ook... dan hoorde ik ma een gil gillen en hup pa keerde zich snel om. Ze heeft het me ooit verteld: "Mar, we hebben elkaar nooit naakt gezien." Ik was nog jong en wilde niets weten... nu had ik effe doorgevraagd. Hoe dan? Waarom dan?

Zelf ging ik met vriendinnen makkelijk naar het naaktstrand later. Met mijn ouders wandelden we in Zandvoort richting naaktstrand en opeens liep er een man met zwiepende penis de zee in en ma trok me met geweld de andere kant op: "Niet kijken, terug!!! Niek, Mar, terug nu!" Kreeg er de slappe lach van.

Vorig jaar liep ik in het donker naar huis en moest vreselijk nodig. Er was niemand op straat en dacht ik red het niet meer naar huis wat om de hoek was. Tussen een bosje en een auto deed ik mijn broek naar beneden. Terwijl ik deed wat ik moest doen hoorde ik ineens: "Hallo!" Daar stond een jonge vrouw met hondje lachend naar me te kijken... ik slaakte een gil en trok snel mijn broek omhoog. Dat was jammer... de volgende morgen een wasje gedaan.

Tijdreis

Ik liep in de Pijp in Amsterdam en merkte ineens dat alles anders was. Hetzelfde maar toch anders. Alles zag er wat ouder, verwaarloosder uit en zag winkeltjes die volgens mij niet meer bestaan. Het Sarphatipark stond vol met machines en werd gerenoveerd... de toko waar ik wel eens vegetarische roti koop op de Ceintuurbaan was weg. Ik liep de markt over en er hing een sfeer van vroeger. 'Het lijkt wel of ik terug ben in de tijd'. Ik liep naar de krantenwinkel in de van der Helststraat. Die was er nog en keek op één van de kranten naar de datum. 1975 stond er. 'Verhip, ik ben terug in de tijd! Dat betekent dat ik kan tijdreizen!' Weg alle ketens van cafés, drukke terrassen en mobieltjes, een enkele bekende tent was er nog.

Liep weer terug naar de Ceintuurbaan en ging een koffiehuis binnen. Daar zat een oud vriendinnetje van de lagere school. Ik wist dat ze inmiddels is overleden aan drugs maar hier zat ze in levende lijve. Wel wat wazig want de drugs hadden hun werk al gedaan. Wilde haar meenemen voor een tochtje met de auto. Gek, want in 1975 kon ik nog geen autorijden, maar hier gingen we toch maar mooi de snelweg op. Ineens was ze verdwenen. Toen realiseerde ik me dat als het 1975 is dat mijn ouders nog leven. Dus ik racete naar hun huis in de Talmastraat waar op de trap een gigantische prachtige kat op mijn rug klom en daar bleef zitten. Een man zei: 'Hij doet niets hoor, gaat er vanzelf wel weer af.' Met mijn ouders liep ik de Ceintuurbaan weer over en zette ze op een tram.

In de tussen tijd ging ik met behulp van een vriend, die ik in het echt niet ken, hun meubilair in ruilen voor een knalgeel bankstel. Hij vroeg nog: "vinden ze dat wel mooi?" "Ja mijn moeder is gek op knalgeel!" De kat zat nog op mijn rug en ik liet 'm maar. Blijkbaar had ik een jonger lichaam die wel wat aan kon. Toen ik wakker werd had ik even moeite met me realiseren dat ik toch echt in 2023 leef, er geen kat op mijn rug zit en mijn ouders gelukkig en veilig zijn in een andere dimensie.

De derde foto vond ik ergens op internet maar weet niet wie de foto maakte. Mocht iemand het weten?

Duurzaamheid, we zijn er zelf bij!

Ik vertelde de buurvrouw dat ik naar een diner ging met als thema de natuur. “Hoe moet je daar nou over praten?” reageerde ze cynisch. “Ik heb een boom gezien? Heb jij die boom ook gezien?”. Tijdens het diner verwoordden twee oudere mensen hun bezorgdheid, woede en zelfs schaamte over de verdeling van de welvaart en de slechte staat van de aarde. Ik voelde wat kramp in mijn buik opkomen en keek naar de gezichten. Bitterheid en harde trekken. Het deed me denken aan vroeger toen we verbeten eisten dat er geen oorlog meer zou zijn. We waren woedend op de wereld en voelden ons machteloos. Op mijn vraag hoe ze de woede en schaamte omzetten in positieve actie, veranderde meteen de sfeer. Enthousiast vertelden ze over lokale radioprogramma’s en schoonmaakacties in Den Haag en het opzetten van Wereldwinkels. Mijn buik begon weer tot rust te komen en de harde trekken van mijn tafelgenoten veranderden in lachrimpels en hun ogen schitterden.

We hebben inmiddels geleerd bezorgdheid om te zetten in positieve actie. Dat geeft energie en plezier en zet ons in beweging.

Ik ontmoet jongeren en ouderen die allerlei prachtige ideeën de wereld insturen. Ze zijn daadkrachtig en zelfverzekerd en stimuleren elkaar om dromen waar te maken. Hun enthousiasme werkt aanstekelijk. Stevige, gedreven mensen, die ieder op eigen wijze, commercieel of niet-commercieel iets aan échte welvaart en duurzaamheid bijdragen. We blijven geloven in een rechtvaardige en gezonde wereld en geven dat door aan anderen. Zolang er nog tweehonderdvijftig Siberische tijgers zijn, er nog bomen zijn, er nog water is, kunnen we heel veel bereiken. Een stenen muur in Amsterdam, op drie meter hoogte steekt een bosje viooltjes uit de stenen. De aarde is nog niet dood. We zijn er zelf bij. We leveren onze bijdrage om generaties na ons van schoon water te verzekeren, van gezonde bodem te laten eten en boeren in verre landen van rechtvaardige handel te voorzien, terwijl we genieten van het leven. Alles is mogelijk. Het is heerlijk erbij te zijn en onze energie te voelen stromen. Of we eigen bedrijven hebben of ambtenaren zijn, werknemers of vrijwilligers: als we ieder twee mensen meekrijgen en die weer twee: reken maar uit.

Geen loze kreten van dagdromers, maar dromers én doeners. We dompelen ons niet onder in cynisme en angst voor de toekomst. Een jongen van eenentwintig, keurig in het pak, vertelt op scholen over de huidige stand van de natuur en maakt kinderen bewust van wat er nodig is. Er zijn gelukkig heel wat ambtenaren van ministeries en gemeenten die duurzaamheid als nummer één op hun lijst hebben staan. Die inzien dat we de wereld aan onze kinderen achterlaten.

Een jong meisje reist de wereld over om haar leeftijdsgenoten te vertellen wat er aan de hand is en ons wakker te schudden.

Jonge vrouwen voorzien scholen van lunches om kinderen te laten proeven en genieten van gezonde en lekkere voeding. Een vrouw werkt in Spanje op een wijnboerderij waar overspannen mensen tot rust kunnen komen. Een stel vrouwen helpt, met succes, bedrijven na te denken over duurzaam handelen en organiseert congressen. Een man heeft een bedrijf waar hij mensen helpt hun ideeën werkelijkheid te laten worden. Echte welvaart en duurzaamheid beginnen met een idee en worden gevoed door enthousiasme, moed en denken in mogelijkheden. Volgende keer neem ik mijn nicht mee!

Dit artikel werd een paar jaar geleden in de FD geplaatst.