Een vriendin, ik noem geen namen Annemieke,
lachte me vanmorgen vierkant uit over mijn sanseveria en nam me hard in de maling. Ook om de kleurige bloem planten die er om heen staan of die van plastic zijn. Het is een schat hoor en ben dol op haar maar ja ze heeft niet het vermogen om de schoonheid van de sanseveria te waarderen. Nu weet ik wel dat de sanseveria een slechte naam heeft onder de wat modernere mens en de sophisticated oudere dames. Ze hebben de naam voor de ramen te staan van stoffige oude vrouwen die nergens meer komen en hun dood achter de sanseveria zitten af te wachten. Voor mensen die geen groene vingers hebben en te lui zijn om planten water te geven.
Toch als je op een heel andere manier kijkt naar de sanseveria zie je een plant die beweegt. (Ja Annemieke, lees maar even goed) elke keer als ik kijk is ze wat gegroeid. Het is moeilijker om een plant geen water te geven dan wel. Ze hoeft maar één keer in de twee weken water en dan nog liever niet. Ze stond deze warme zomer pontificaal in de zon dus dacht ik ze mag wel wat meer nu maar dan werd ik meteen afgestraft met een dood blad. Ze heeft zelfs in bloei gestaan en dat schijnt niet vaak voor te komen.
Als je alle verhalen en vooroordelen om de sanseveria heen weglaat blijft er een prachtige plant over waar ik een diepgaande relatie mee heb. Dus oordelen over een plant is helemaal niet nodig, schoonheid schuilt in het oog van de waarnemer. Leve de sanseveria! Volgende keer neem ik er een voor je mee, Annemieke.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten