Mijn moeder maakte haar huis altijd gezellig met bloemen en planten. Onze halve woning in de Pijp op het noorden wist ze licht en ruim te doen lijken. Vrolijke kleuren, oranje, geel. Dat mijn vader meer van blauw hield deed niet ter zake en daar kwam ik pas jaren later achter. Als kind vond ik het mooi maar later oordeelde ik dat het teveel oranje was en dat het pijn aan mijn ogen deed. In de Bos en Lommerbuurt waar ze later woonden werd het huis steeds drukker met planten, kunstbloemen, stenen, beeldjes en vond het allemaal veel te druk. "Ze vult haar huis zoals ze praat!" zei ik tegen vriendinnen en die schudden meedenkend hun hoofden: "Tja, die moeder van je vult alles in."
Van de week keek ik nog eens naar mijn vensterbank waar ik zo trots op ben en ineens dacht ik: 'krijg nou wat, het is de vensterbank van mijn moeder. Dezelfde kleuren, planten en zelfs de zelfde stenen want die heb ik van haar geërfd. Help, ik word mijn moeder!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten