donderdag 12 november 2020

Lesbisch, een politieke keuze?

 In mijn twintiger jaren woonde ik met mijn toenmalige Franse vriendin in het Handelsblad gebouw in hartje Amsterdam. Daar woonden meer vrouwen met elkaar in groepen.

Er was een feest ergens bovenin het gebouw en ik mocht ook komen. Eén van de vrouwen wenkte me bij zich en vroeg: "Jij woont met die Franse vrouw, zijn jullie lesbisch?" "Ja" antwoordde ik schuchter want de vrouw kwam flink dominant over en ik voelde me er ter plekke een stuk kleiner door worden. "Was je al lesbisch of is het een politieke keuze?" "Ik was het al..." antwoordde ik verlegen en voelde aan mijn theewater dat het ´t verkeerde antwoord was. "Voor mij is het een politieke keuze!" bitste ze streng en ze draaide zich om. Ai, ik hoorde er niet bij. Ze had veel liever een relatie met een man gehad en met hem het bed gedeeld. Omdat ze niet met haar onderdrukker naar bed ging deed ze het met vrouwen. Dat is natuurlijk een enorm offer dat ze bracht en ik was 'al' lesbisch en kon er zomaar van genieten. Dat telde niet.
Later toen ik naar de Sociale Academie in de Kuiperstraat ging werd ik net zo erg. Oh wat heb ik me misdragen. Voelde me heel wat omdat ik zogenaamd beter was dan vrouwen die nog met mannen omgingen. In de eerste groep van het eerste jaar zaten mannen en we bonjoerden ze eruit. Toen werden de vrouwen die nog met mannen omgingen er uit gegooid en ja dan blijft er een klein groepje over en voor ik het wist had ik ruzie met iedereen.
Een docente gaf ik op haar donder dat ze 'nog' met een man woonde. Ze verliet huilend het lokaal. Jaren later zag ik haar op een feestje en heb mijn excuses aangeboden. Ze kwam op de thee en we hebben het uitgepraat en ze moest er nog om huilen. Och, wat was ik dom en wat had ik haar aangedaan? Ze woont nu na zesendertig jaar nog met dezelfde man op de zelfde plek en ik ben blij voor haar. Zo af en toe komen we elkaar tegen en omhelzen elkaar... nou ja... toen dat nog kon.
Dat mensen in staat zijn te radicaliseren heeft vaak te maken met iemand willen zijn... een minderwaardigheidscomplex en zo langzamerhand lijkt het dat 'we het beter weten' dan de rest van de wereld. Voelen we ons meer en horen we ergens bij en denken we dat we inzicht hebben en dat wel even kunnen veranderen door anderen de les te lezen. Uiteindelijk vallen we door de mand.
Af en toe kan ik die jonge Marja wel aan d'r oren trekken: "Ben jij besodemieterd?" Het is gebeurd en het heeft me geleerd dat als ik vrij mag zijn in mijn keuzes ieder ander het ook mag en we hebben er niets over te vertellen. We zijn allemaal vrij!
Op een dag gingen we op pad om 'Liever Lesbisch' op muren te schilderen. De mooie witte muur aan de overkant van de huishoudschool waar ik werkte sloeg ik over. Dat was te opvallend. Tja, de volgende ochtend stond er toch met grote paarse letters 'Liever Lesbisch' en mijn handen zaten nog vol verfsporen. Mijn cheffin vroeg: "Laat je handen eens zien..." en ja ik viel door de mand.
Het was een interessante periode en nu is het gelukkig over het algemeen 'gewoon'. In de tijd waar ik het over heb was het nog vreemd en waren er veel problemen met ouders en werden we dancings uitgeslagen. Nu sluipt het er af en toe weer in. Laten we onszelf zijn zonder te radicaliseren in wat voor richting dan ook.






Geen opmerkingen: