No hurry, no worry, no curry

In mijn dertiger jaren had ik een wangcomplex. Mijn bolle wangen waren in mijn beleving zo enorm dat ik ze opblies tot gigantische proporties in mijn hoofd. Als ik nu naar foto's van vroeger kijk denk ik: Oh, wat maakte ik me druk om niets... maar goed: toen zat ik er mee. Een vriendin uit Engeland zei: "Je moet macrobiotisch gaan eten, dat helpt." Zij kookte de heerlijkste maaltijden en om de hoek was een macrobiotisch centrum dus dat was makkelijk. Ik vroeg een consult aan bij de directeur. Het was vrij prijzig voor mijn portemonnee maar ik wilde graag en was nieuwsgierig.

Ik had enorme last van premenstrueel syndroom en hij raadde me een dieet aan. Het gesprek duurde anderhalf uur waarin hij ongeveer een uur over zijn tante sprak. In die tijd durfde ik daar niets van te zeggen. Een half uur besteedde hij aan het uitleggen van het dieet en zie: binnen drie maanden was ik van het syndroom af en van mijn bolle wangen dus ik zeur niet meer over die tante van 'm. Ik voelde me heerlijk en at jaren macrobiotisch. Af en toe flinke uitschieters want dan had ik zo'n trek in een stukje kip dat ik naar de FEBO vloog om er wat te eten maar meestal hield ik me er aardig aan.
Tijdens een tiendaagse vloog ik in de pauze naar een café in de buurt om koffie met taart te nuttigen en wie kwam ik daar tegen? Jawel de rest van de groep. Het kan verkeren.

Tijdens diezelfde tiendaagse waren we 's avonds laat op pad en onze leraar trok ineens aan keukendeuren van al gesloten restaurants. "Wat doe je nou?" "Ik moet vis, ik moet NU vis!!!" riep hij en hij vond een deur die open ging. We trokken hem aan zijn mouwen mee naar buiten. Tja, als je te rigide eet, dan krijg je dat soort neigingen.

Ik was dankbaar om de snelle heling en mijn hervonden energie en mijn smalle wangetjes en leefde verder. Tot ik op mijn veertigste mijn geliefde tegenkwam die een topkokkin is en alles kookt wat God/nou ja de leraar verboden had. Zo lekker dat ik dacht: 'ik ga een jaar lang alles eten wat ze kookt en dan keer ik weer terug naar de macrobiotiek. Dat is nu eenentwintig jaar geleden. We werden dikker en dikker en een paar jaar geleden zijn we weer veel beter gaan eten en we vielen ieder achttien kilo af. Nu voelen we ons weer jong en lenig dus alles is goed gekomen.

Nu kwam ik laatst op het macrobiotisch centrum. Af en toe lunch ik daar om dat het zo lekker is en me te laten inspireren. Dan kom ik meestal mijn oude leraar tegen en houden een praatje. Hij ziet er jong en gezond uit met blozende wangen. Dit keer stond er een tafel met een foto van hem en bloemen naast zijn portret. Ik dacht: 'Het zal toch niet?' Ja hoor, hij was gestorven op zijn vijfenzestigste. Ik vroeg hoe hij in vredesnaam gestorven kon zijn met al die jaren macrobiotisch eten??? Wat denk je? Hij had zich druk gemaakt over van alles.

Tja, dan kan je nog zo gezond eten als je je druk maakt kan het nog mis gaan. De boodschap hier? No hurry, no worry, no curry: zoals ze in India zeggen. Op tijd uitademen, ons geen zorgen maken, gezond eten maar niet te rigide en van het leven genieten.