We willen winnen en leven in een maatschappij waarin dat heel belangrijk is. Heel wat kinderspelletjes gaan over winnen. De één wint en de ander verliest en degene die verliest is de 'loser'. Een tijdje geleden hoorde ik mijn geliefde gillen en schreeuwen tijdens de wedstrijd Nadal en Federer. Zag een opmerking op internet van Federer: 'Tennis is een onverbiddelijke sport. Er bestaat geen gelijkspel, maar als dat wel zou bestaan zou ik het graag delen met Rafa", aldus Roger Federer in een eerste reactie na zijn winst op de Australian Open. Dat is een mooi statement en waarom niet? Waarom is het spelen van het spel niet genoeg omdat het spel zo fijn is en het kijken ernaar zo mooi of is het dan gedaan met de spanning?
Stel dat we in een maatschappij zouden leven waar het niet om winnen of verliezen ging maar om de schoonheid van het 'spelen' of het 'doen' van wat we creëren. In plaats van: 'wie is de mooiste, de snelste, de hardste en wie heeft de meeste wapens en de slimste strategie. Hoe zou het er uit zien? Ik hoor jullie denken: dat is een utopie of is dat mijn aanname? Volgens de God van Neale Donald Walsch bestaan er beschavingen waar geen competitie bestaat. Ze kennen het niet. Daar zou ik wel eens rond willen lopen en ervaren hoe dat voelt. Geen winnaars en geen verliezers, geen overleven maar leven. Af en toe voel ik het van binnen en soms ook met de mensen om me heen die me dierbaar zijn en hier op facebook met iedereen die bezig is om er iets moois van te maken.
Er is nog een hoop te doen voor we in een vredige wereld leven maar helemaal uitgesloten is het niet. Wat als het in de politiek niet om het winnen gaat en de meeste stemmen maar samen ideeën bespreken die ter verbetering van de leefomstandigheden zijn en samen zoeken naar oplossingen in plaats van elkaar de mond snoeren met de beste kwinkslag. Worden we ooit zo volwassen?
Tijdens een training Studiekeuze aan de Vu antwoordde een studente op de vraag hoe ze haar toekomst ziet: "Ik zou graag werken voor wereldvrede met mensen die dat ook willen maar dat zal wel een utopie zijn." Ze vertelde het met rode wangen en met een blik van: "Sorry dat ik dit opper en het zal wel stom zijn." Gelukkig ken ik heel wat mensen die hier mee bezig zijn. Neem Hranush Shahnazaryan en Ramon Vermij. Ze geven trainingen voor de afdeling 'Loesje' in Armenië. Ze werken met jongeren van over de hele wereld om elkaar en zichzelf te leren kennen. Ach, er zijn zoveel ongelooflijk mooie projecten over de hele wereld met mensen die niet bezig zijn met winnen maar met de aarde redden, met geweldloze communicatie en het bewerkstelligen van vrede in het eigen hoofd en hart en de wereld aan het denken zetten over hoe we anders met elkaar om kunnen gaan.
In alle Trump-consternatie geven de reacties van over de hele wereld me hoop en een warm hart.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten