"Marja, bewust leven hoor!"

Mijn moeder zei vaak: "Marja, bewust leven hoor!" "Ja hoor" antwoordde ik verveeld en dacht er verder niet over na. Mijn moeder zei wel es meer wat. Ze zei bijvoorbeeld ook: "Ik weet dat we allemaal één zijn... allemaal, niemand uitgezonderd." Ze zei dit als ze haar wijze zelf was en ze oefende er ook mee. In de tram bijvoorbeeld dan glimlachte ze iedereen toe en had met iedereen praatjes. Als ik wel eens vrienden en vriendinnen thuis had uitgenodigd, zaten ze in een grote kring om haar heen naar haar te luisteren. Ze vonden haar geweldig. Ik zat te kniezen van jaloezie. Woedend was ik: 'Laat ze van mijn vrienden afblijven die komen voor mij!' Terwijl ze zat te vertellen over éénheid en de kracht van gedachten was ik de enige die niet luisterde.

Nu ben ik degene die het heeft over bewust leven en over de kracht van gedachten. Ik heb geen dochter die in een hoekje zit te kniezen of haar ogen laat rollen van: "Daar heb je haar weer..."
Wie had ooit kunnen denken dat ik het over zou nemen?