De naakte waarheid

We worden allemaal naakt geboren en o, nee ik wou schrijven we gaan naakt dood maar dat klopt niet.  We worden altijd netjes aangekleed als we gaan. Tussentijds zijn we meestal alleen naakt in ons eigen huis of in de sauna. Een heerlijk vrij gevoel om zo met elkander in alle soorten en maten bloot rond te lopen en dat heel gewoon te vinden en iedereen mag zo dik, dun of wat dan ook zijn als ie wil. Vandaag ging ik ook weer. Na een flinke sportprestatie op de loopband en de fiets liep ik bij Spa Zuiver langs het zwembad naar de sauna. Groette onze buurman die nog in zijn badjas liep en dacht wel even oh, daar heb je de buurman en toen: ach, wat maakt het uit. Ik liep verder met mijn handdoek losjes over mijn schouder de sauna in.

Ik ging op mijn handdoek zitten en rekte me lekker lui uit op de houten bank. Het is een nogal grote ruimte en er zaten zo'n man of tien in het Arabisch met elkaar te praten. Nu is het meestal stil in de sauna maar ik lette er niet op. Na een tijdje voelde ik iets vreemds... ik keek even rond en zag ineens dat de heren zwembroeken droegen. Langzaam drong het tot me door: het is dinsdag, badpakkendag! Ik was de enige die naakt was. Ik sprong snel op en wilde mijn handdoek om me heen draaien maar van de zenuwen viel ie op de grond en ik graaide hem weer op en onhandig sloeg ik 'm om me heen en verliet schaterend de sauna. Helaas geen badpak bij me.

Wat heeft God in Godsnaam bezield om ons te straffen met schaamte voor het eten van een appeltje?

Adrenaline en Vrijheid

Tijdens de trainingen die ik dit jaar gaf bij de NS hoorde ik verhalen over adrenalineshots bij calamiteiten. In al die groepen zaten wel een aantal mensen die dat hebben ervaren. Dat je dingen doet die je nooit had gedacht te kunnen. Zoals de man die vroeger plaatwerker was en een collega kreeg een 200 kg zware plaat op zijn been. Hij tilde de plaat op en de man liep
ongedeerd weg. Later probeerde hij het een aantal keren nog eens maar de plaat kreeg hij niet van z'n plaats. Dan de man die bij een brand een hele deur uit z'n sponningen trok omdat er aan de andere kant mensen zaten. Ze kennen allemaal wel verhalen en zitten nog steeds verbijsterd te kijken wat er allemaal mogelijk is, als we het er over hebben.

Adrenaline is een wonderbaarlijk goedje dat door ons lichaam stroomt. Het heeft misschien ook te maken met dat we op het moment suprême niet denken maar doen. Alle beperkende gedachten hebben geen tijd om zich te manifesteren en zie... Nu kennen we allemaal momenten dat we iets doen wat we nooit hadden gedacht te kunnen en ik weet zeker dat als we onze beperkende gedachten niet geloven dat ons leven een stuk makkelijker, zorgelozer, vrijer zal zijn.

Zo doe ik nu ook allerlei dingen waarvan ik nooit had durven dromen. Als ze het me hadden verteld vroeger had ik gezegd: "Ben je belazerd" op z'n Amsterdams. Dus als je een beperkende gedachte bij jezelf ontdekt, geloof het dan niet en bevrijd jezelf door rustig uit te ademen en vanuit het diepst in jezelf te zeggen: "Ach, dat is een heel oude gedachte... nu ben ik vrij!"

www.marjaruijterman.nl

Yoga onder tafel

Was net bij de Nieuwe Yogaschool in Amsterdam en het was weer oergezellig. Tientallen jonge, slanke mooie vrouwen met lang haar (alsof ze het hebben afgesproken) schrijden langs op lange benen, soms diep in zichzelf gekeerd omdat ze net een yogales kregen of intens pratend. Nu doe ik niet aan yoga omdat ik daar te lui voor ben en al die bewegingen me te ingewikkeld zijn maar de thee en de suikerloze haverkoek is heerlijk en ik zit daar puur voor de gezelligheid. Heb wel jarenlang Raya-yoga gedaan maar daar hoefde ik alleen voor te zitten, dat scheelt. Samen met een eveneens grijze vriendin zaten we genoeglijk te praten over ons leven en de dood, toen mijn pen viel. Nou ja dan duik ik toch even lenig onder de tafel, tenslotte ben ik een flink aantal kilo afgevallen de laatste jaren.

Tja, zo makkelijk ging dat niet. Voor ik het wist zat ik half onder de tafel vast en kwam niet meer overeind. Het duurde zo'n tien minuten voor ik mezelf weer op mijn stoel had gehesen onder de ogen van al die lenige vrouwen en mannen. Met bovenmenselijke inspanning en met de slappe lach, waar we niet meer van bij konden komen, kwam ik weer boven tafel. Iemand opperde om toch maar een lesje te volgen maar ik weiger. Mezelf onder tafel lachen met een ingewikkelde pose blijft toch leuker dan het in de les te doen.

www.marjaruijterman.nl

'Ik zit hier heel alleen Kerstfeest te vieren...'

Zag een plaatje van een flink aantal mannen die eenzaam waren met Kerst. Uitgenodigd om in ieder geval warm te zijn en wat gezelligheid met elkaar te delen. Ze keken allemaal een andere kant uit en zeiden niets en bleven eenzaam in elkaars gezelschap. Nou ja… zo interpreteerde ik het, wie weet genoten ze er wel van maar dat was ze niet aan te zien.
Kerst is voor velen een angstige, naargeestige periode net als de zondag voor velen een rotdag is. Gelukkig zijn nu in Amsterdam alle winkels open want die lege straten zijn een gruwel als je eenzaam bent. Daklozen worden tenminste nog onthaald door het Leger des Heils.

Als je opgesloten zit in jezelf en je hebt geen idee waar de sleutel te vinden is, al ligt die recht voor je neus, kan dat jaren duren. Heb er zelf ervaring mee. Van die lege dagen dat niemand me uitnodigde en ik maar zat te wachten en te smachten naar een verlossend telefoontje. Ik had geen idee hoe ik dit kon doorbreken en als ik een idee had gehad was ik bang geweest om afgewezen te worden. Dat risico durfde ik niet te nemen. Dus bleef ik thuis zitten kniezen.
Stel dat ik iemand zou bellen of ze bij mij Kerst kwamen vieren en ze zouden nee zeggen. Dat kon ik niet aan dus deed ik het niet.

Heb al eens eerder geschreven dat ik op de markt liep en dacht: ‘ze zien me niet, niemand ziet me’ en dat was ook zo. Ik zag mezelf niet eens. Wat ik zag als ik in de spiegel keek was een lelijke vrouw die niemand zou willen uitnodigen. We kijken naar onszelf zoals we denken.
Wat heeft me nu de ogen geopend? Wat heeft me geholpen de sleutel te vinden? Wie heeft me wakker gemaakt en geleerd dat ik niet eenzaam ben en zelf de motor ben van mijn eigen leven?

Het zijn er velen geweest maar allereerst de dag dat ik niet meer wilde leven en ik in de Amstel wilde springen. Toen nam ik het besluit op zoek te gaan naar hoe ik gelukkig kon worden en dat ik er alles aan ging doen. Dat was de eerste zet. Dat vastbesloten besluit maakte dat ik sinds jaren energie door me heen voelde trekken, dat ik me lichter voelde en het leven als een avontuur zag. Ik durfde een risico te nemen… al was dat alleen maar naar de eo op tv te kijken wat ik mezelf nooit toestond. Belachelijke omroep, opium voor het volk. Nu dacht ik: wat hebben die mensen die op eens Jezus in hun hart hebben gesloten? Ik zette de deur open en ging verder kijken. Vol schroom ging ik naar het Bhagwancentrum in Amsterdam en kocht een boekje. De sfeer trok me aan en de koffie was heerlijk en het chocolaatje erbij verrukkelijk.

Dan de schop onder mijn kont van een geïrriteerde vriendin die me zei: ‘Je doet niets, je zit maar op die bank te hangen’. Vanaf die tijd ging de boel rollen, ik kwam de juiste mensen tegen, greep mijn kansen en ik leerde zelf na te denken en mijn gedachten te gebruiken, zoals ik mijn armen gebruik om iets te bewerkstelligen. Wat een eyeopener.

Ik wachtte niet meer maar ondernam. Als ik mensen wilde zien dan ging ik er op uit en de eenzaamheid verdween omdat ik mezelf in mijn eigen gezelschap begon te waarderen. Mijn eigen gedachten begonnen interessant te worden dus ik had hele mooie gesprekken met mezelf. Geholpen door inspirerende boeken en mooie muziek. Ik werd verliefd op mezelf en de wereld.

Dus eenzaamheid is niet nodig behalve om het verschil te voelen als je de eenzaamheid voorbij bent. Dat verschil is zo gigantisch groot en zo gelukkigmakend dat ik achteraf blij ben dat ik het gekend heb. Eens kunnen we een vastbesloten besluit maken: ‘Ik ga er alles aan doen om gelukkig te Zijn’. Ieder op onze eigen wijze.

Denk dat ik zelf de deur open heb gezet na dat 'zelfmoord'moment en dat ik de caleidoscoop in gang heb gezet en toen bleek dat er hulp kwam van alle kanten. Die was er al maar die zag ik niet. Opeens gingen mijn ogen open en zag ik dat de geïrriteerde vriendin met haar opmerking een wegwijzer was, dat mijn moeder met haar felle kritiek een wegwijzer was geweest, dat de ober in een restaurant een engel was die me verwarmde op een moeilijk moment, er kwamen een gigantische hoop wonderen in mijn leven en ik zag wonderen waar ik die nooit eerder had gezien. Ik zag het bord met: 'ontmoet uw gidsen' op straat waar ik vroeger voorbij was gelopen, waardoor ik een helder inzicht kreeg, spreidde mijn armen uit om vier uur 's nachts en nodigde God uit, wat ik vroeger belachelijk had gevonden en zo kan ik nog wel een paar uur doorgaan. Het is alsof de gordijnen open gaan en het Licht zo naar binnenstroomt en ik het Licht in mezelf herken.

Mocht je een eenzame Kerst tegemoet zien, wie weet wat je ervan gaat maken?

www.marjaruijterman.nl