Zag een plaatje van een flink aantal mannen die eenzaam waren met Kerst. Uitgenodigd om in ieder geval warm te zijn en wat gezelligheid met elkaar te delen. Ze keken allemaal een andere kant uit en zeiden niets en bleven eenzaam in elkaars gezelschap. Nou ja… zo interpreteerde ik het, wie weet genoten ze er wel van maar dat was ze niet aan te zien.
Kerst is voor velen een angstige, naargeestige periode net als de zondag voor velen een rotdag is. Gelukkig zijn nu in Amsterdam alle winkels open want die lege straten zijn een gruwel als je eenzaam bent. Daklozen worden tenminste nog onthaald door het Leger des Heils.
Als je opgesloten zit in jezelf en je hebt geen idee waar de sleutel te vinden is, al ligt die recht voor je neus, kan dat jaren duren. Heb er zelf ervaring mee. Van die lege dagen dat niemand me uitnodigde en ik maar zat te wachten en te smachten naar een verlossend telefoontje. Ik had geen idee hoe ik dit kon doorbreken en als ik een idee had gehad was ik bang geweest om afgewezen te worden. Dat risico durfde ik niet te nemen. Dus bleef ik thuis zitten kniezen.
Stel dat ik iemand zou bellen of ze bij mij Kerst kwamen vieren en ze zouden nee zeggen. Dat kon ik niet aan dus deed ik het niet.
Heb al eens eerder geschreven dat ik op de markt liep en dacht: ‘ze zien me niet, niemand ziet me’ en dat was ook zo. Ik zag mezelf niet eens. Wat ik zag als ik in de spiegel keek was een lelijke vrouw die niemand zou willen uitnodigen. We kijken naar onszelf zoals we denken.
Wat heeft me nu de ogen geopend? Wat heeft me geholpen de sleutel te vinden? Wie heeft me wakker gemaakt en geleerd dat ik niet eenzaam ben en zelf de motor ben van mijn eigen leven?
Het zijn er velen geweest maar allereerst de dag dat ik niet meer wilde leven en ik in de Amstel wilde springen. Toen nam ik het besluit op zoek te gaan naar hoe ik gelukkig kon worden en dat ik er alles aan ging doen. Dat was de eerste zet. Dat vastbesloten besluit maakte dat ik sinds jaren energie door me heen voelde trekken, dat ik me lichter voelde en het leven als een avontuur zag. Ik durfde een risico te nemen… al was dat alleen maar naar de eo op tv te kijken wat ik mezelf nooit toestond. Belachelijke omroep, opium voor het volk. Nu dacht ik: wat hebben die mensen die op eens Jezus in hun hart hebben gesloten? Ik zette de deur open en ging verder kijken. Vol schroom ging ik naar het Bhagwancentrum in Amsterdam en kocht een boekje. De sfeer trok me aan en de koffie was heerlijk en het chocolaatje erbij verrukkelijk.
Dan de schop onder mijn kont van een geïrriteerde vriendin die me zei: ‘Je doet niets, je zit maar op die bank te hangen’. Vanaf die tijd ging de boel rollen, ik kwam de juiste mensen tegen, greep mijn kansen en ik leerde zelf na te denken en mijn gedachten te gebruiken, zoals ik mijn armen gebruik om iets te bewerkstelligen. Wat een eyeopener.
Ik wachtte niet meer maar ondernam. Als ik mensen wilde zien dan ging ik er op uit en de eenzaamheid verdween omdat ik mezelf in mijn eigen gezelschap begon te waarderen. Mijn eigen gedachten begonnen interessant te worden dus ik had hele mooie gesprekken met mezelf. Geholpen door inspirerende boeken en mooie muziek. Ik werd verliefd op mezelf en de wereld.
Dus eenzaamheid is niet nodig behalve om het verschil te voelen als je de eenzaamheid voorbij bent. Dat verschil is zo gigantisch groot en zo gelukkigmakend dat ik achteraf blij ben dat ik het gekend heb. Eens kunnen we een vastbesloten besluit maken: ‘Ik ga er alles aan doen om gelukkig te Zijn’. Ieder op onze eigen wijze.
Denk dat ik zelf de deur open heb gezet na dat 'zelfmoord'moment en dat ik de caleidoscoop in gang heb gezet en toen bleek dat er hulp kwam van alle kanten. Die was er al maar die zag ik niet. Opeens gingen mijn ogen open en zag ik dat de geïrriteerde vriendin met haar opmerking een wegwijzer was, dat mijn moeder met haar felle kritiek een wegwijzer was geweest, dat de ober in een restaurant een engel was die me verwarmde op een moeilijk moment, er kwamen een gigantische hoop wonderen in mijn leven en ik zag wonderen waar ik die nooit eerder had gezien. Ik zag het bord met: 'ontmoet uw gidsen' op straat waar ik vroeger voorbij was gelopen, waardoor ik een helder inzicht kreeg, spreidde mijn armen uit om vier uur 's nachts en nodigde God uit, wat ik vroeger belachelijk had gevonden en zo kan ik nog wel een paar uur doorgaan. Het is alsof de gordijnen open gaan en het Licht zo naar binnenstroomt en ik het Licht in mezelf herken.
Mocht je een eenzame Kerst tegemoet zien, wie weet wat je ervan gaat maken?
Kerst is voor velen een angstige, naargeestige periode net als de zondag voor velen een rotdag is. Gelukkig zijn nu in Amsterdam alle winkels open want die lege straten zijn een gruwel als je eenzaam bent. Daklozen worden tenminste nog onthaald door het Leger des Heils.
Als je opgesloten zit in jezelf en je hebt geen idee waar de sleutel te vinden is, al ligt die recht voor je neus, kan dat jaren duren. Heb er zelf ervaring mee. Van die lege dagen dat niemand me uitnodigde en ik maar zat te wachten en te smachten naar een verlossend telefoontje. Ik had geen idee hoe ik dit kon doorbreken en als ik een idee had gehad was ik bang geweest om afgewezen te worden. Dat risico durfde ik niet te nemen. Dus bleef ik thuis zitten kniezen.
Stel dat ik iemand zou bellen of ze bij mij Kerst kwamen vieren en ze zouden nee zeggen. Dat kon ik niet aan dus deed ik het niet.
Heb al eens eerder geschreven dat ik op de markt liep en dacht: ‘ze zien me niet, niemand ziet me’ en dat was ook zo. Ik zag mezelf niet eens. Wat ik zag als ik in de spiegel keek was een lelijke vrouw die niemand zou willen uitnodigen. We kijken naar onszelf zoals we denken.
Wat heeft me nu de ogen geopend? Wat heeft me geholpen de sleutel te vinden? Wie heeft me wakker gemaakt en geleerd dat ik niet eenzaam ben en zelf de motor ben van mijn eigen leven?
Het zijn er velen geweest maar allereerst de dag dat ik niet meer wilde leven en ik in de Amstel wilde springen. Toen nam ik het besluit op zoek te gaan naar hoe ik gelukkig kon worden en dat ik er alles aan ging doen. Dat was de eerste zet. Dat vastbesloten besluit maakte dat ik sinds jaren energie door me heen voelde trekken, dat ik me lichter voelde en het leven als een avontuur zag. Ik durfde een risico te nemen… al was dat alleen maar naar de eo op tv te kijken wat ik mezelf nooit toestond. Belachelijke omroep, opium voor het volk. Nu dacht ik: wat hebben die mensen die op eens Jezus in hun hart hebben gesloten? Ik zette de deur open en ging verder kijken. Vol schroom ging ik naar het Bhagwancentrum in Amsterdam en kocht een boekje. De sfeer trok me aan en de koffie was heerlijk en het chocolaatje erbij verrukkelijk.
Dan de schop onder mijn kont van een geïrriteerde vriendin die me zei: ‘Je doet niets, je zit maar op die bank te hangen’. Vanaf die tijd ging de boel rollen, ik kwam de juiste mensen tegen, greep mijn kansen en ik leerde zelf na te denken en mijn gedachten te gebruiken, zoals ik mijn armen gebruik om iets te bewerkstelligen. Wat een eyeopener.
Ik wachtte niet meer maar ondernam. Als ik mensen wilde zien dan ging ik er op uit en de eenzaamheid verdween omdat ik mezelf in mijn eigen gezelschap begon te waarderen. Mijn eigen gedachten begonnen interessant te worden dus ik had hele mooie gesprekken met mezelf. Geholpen door inspirerende boeken en mooie muziek. Ik werd verliefd op mezelf en de wereld.
Dus eenzaamheid is niet nodig behalve om het verschil te voelen als je de eenzaamheid voorbij bent. Dat verschil is zo gigantisch groot en zo gelukkigmakend dat ik achteraf blij ben dat ik het gekend heb. Eens kunnen we een vastbesloten besluit maken: ‘Ik ga er alles aan doen om gelukkig te Zijn’. Ieder op onze eigen wijze.
Denk dat ik zelf de deur open heb gezet na dat 'zelfmoord'moment en dat ik de caleidoscoop in gang heb gezet en toen bleek dat er hulp kwam van alle kanten. Die was er al maar die zag ik niet. Opeens gingen mijn ogen open en zag ik dat de geïrriteerde vriendin met haar opmerking een wegwijzer was, dat mijn moeder met haar felle kritiek een wegwijzer was geweest, dat de ober in een restaurant een engel was die me verwarmde op een moeilijk moment, er kwamen een gigantische hoop wonderen in mijn leven en ik zag wonderen waar ik die nooit eerder had gezien. Ik zag het bord met: 'ontmoet uw gidsen' op straat waar ik vroeger voorbij was gelopen, waardoor ik een helder inzicht kreeg, spreidde mijn armen uit om vier uur 's nachts en nodigde God uit, wat ik vroeger belachelijk had gevonden en zo kan ik nog wel een paar uur doorgaan. Het is alsof de gordijnen open gaan en het Licht zo naar binnenstroomt en ik het Licht in mezelf herken.
Mocht je een eenzame Kerst tegemoet zien, wie weet wat je ervan gaat maken?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten