Van de week sprak ik een vriendin van zo'n vijfentwintig jaar geleden. We zagen elkaar voor het eerst toen ze bij me kwam als shiatsumassage-client. Haar moeder was bevriend met Pieter, een vriend van mij. Ze vroeg hem of hij een masseur kende voor haar dochter en hij gaf mijn naam door. We raakten bevriend. Ik nam haar mee naar de meditatieschool waar ik toen mediteerde en ze was zo enthousiast dat ze er twaalf jaar is gebleven.
Hoop dat ik nog te volgen ben. Nu belde ze me dat ze me weer wilde zien en we hadden dus een hoop bij te praten. Wat blijkt: de fysiotherapeut die mij een paar maanden geleden masseerde voor een frozen schoulder is de zoon van haar vriend.
Ik ben matzeverslaafd en eet elke morgen matzes en op de doos staat: 'Niks is zo lekker!' Nu vond ik dat zinnetje altijd erg vreemd... niks? Zou het niet 'niets' moeten zijn? Dit is spreektaal, waar ik wel van hou en is het een Amsterdammer die dat zinnetje heeft bedacht? Omdat ik al jaren die matzes eet zie ik ook al jaren dat zinnetje en elke keer denk ik er weer aan. 'Ik zou wel eens willen weten wie dat heeft bedacht'. En ja hoor, het antwoord kreeg ik, vraag en u zal geantwoord worden: haar vriend heeft dat zinnetje ooit bedacht, het is inderdaad spreektaal en hij is Amsterdammer. 't Is geen levensinhoudelijke vraag maar toch leuk.
Pieter Hardon was ooit mijn mentor in de training en coachwereld en ik heb veel van hem geleerd. Hij stierf op 65 jarige leeftijd op de fiets in de bossen in Lochem aan een hartaanval. Hij was een paar maanden dood toen ik werd uitgenodigd op de koffie door iemand die ook verhalen schrijft en we waren erg dol op die van elkaar. Verder wist ik niets van haar. Net voor ik wilde vertrekken belde ze: "Mar, neem een foto mee van iemand die is overleden!" Ik vroeg waarom? Tja, ze bleek medium te zijn van beroep. En ja hoor Pieter kwam door. Hij vertelde dat hij het heerlijk had daar maar dat hij had ontdekt wat hij allemaal had laten liggen in dit leven en dat hij dat snel wilde inhalen en gauw weer zou reïncarneren. Typisch Pieter, die wilde nooit effe gewoon praten als ie op de koffie kwam maar meteen de diepte in want hij had geen tijd te verliezen. Ik kreeg ook allemaal info voor zijn vriendin die ik door moest geven. Dat heb ik aarzelend gedaan en ja hoor: het klopte allemaal.
Een maand later gaf ik een training in een heel chique zorginstelling in Lochem. Terwijl ik eerst een rondleiding kreeg bedacht ik me ineens: 'Ai, dit is vast de zorginstelling waar Pieters moeder woonde'. Ja hoor... iedereen kende hem en van het keukenpersoneel tot aan de directie: ze hadden allemaal diepe gesprekken met Pieter gehad als hij bij zijn moeder logeerde. Daar kwam niemand onder uit en velen waren in tranen en ik moest ook wat wegslikken voor ik met de training begon. Voelde dat hij erbij was en we deden samen de training zoals we dat vroeger ook wel deden.
Had dus een prachtig verhaal voor mijn vroegere vriendin en tja: Niks is voor niets...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten