Doden als spel

Las dat Stephen Hawkings waarschuwde voor robots in oorlogen. Dat gaat meer levens kosten. Tijdens het lopen op de loopband in de sportschool zag ik een programma over Posttraumatisch stresssyndroom bij ex-militairen. Het was zo interessant dat ik niet meer kon stoppen met lopen. De mannen werden meestal door hun vrouw gestuurd, die het niet langer konden aanzien: "Jij doet iets aan jezelf of je gaat eruit". Ze lagen alleen nog maar op de bank, deden niets meer, zoals een man die zich tijdens de vakantie in Turkije in de kelder van het hotel verstopte. De meesten hadden er zelf niet eens erg in dat er iets aan de hand was. Het waren ontroerende gesprekken met mannen die eindelijk mochten huilen, erkenden dat het fout ging en langzaam maar zeker weer gingen voelen. Soms na het stoppen met medicijnen, al schilderend en wandelend met een speciaal opgeleide hond: "Kom baas, we moeten naar buiten!"

Een tijd geleden sprak ik bij een lezing, over meditatie nota bene, een militair die me vertelde dat hij geen last zou hebben van PTSS omdat hij de precisiebombardementen alleen op een schermpje had uitgevoerd en daardoor niet zag wat er op de grond gebeurde. Ook als bleek dat er burgers bij betrokken waren. "Dat is het risico van het vak", zei hij. Ik keek hem verbijsterd aan... zo werkt dat dus. Hoorde zelfs dat ze speciaal mensen nemen die heel goed zijn in oorlogsspelletjes op de computer en daaraan verslaafd zijn. Kunnen ze gewoon doorgaan met hun hobby maar nu in het echt. Het verschil lijkt heel klein. Bingo!... target geraakt, pilsje verdiend.

Defensie is heel goed in het rekruteren van jonge mensen met advertenties als: 'Salaris tijdens je studie? Defensie zoekt technische helden' en nog zo wat. 'Jonge mensen die het avontuur niet schuwen en mensen willen helpen verdedigen in verre gebieden'. Er staat niet: 'Defensie zoekt mensen die een Posttraumatisch Stresssyndroom willen oplopen. Die over een paar jaar als helden thuiskomen en dan het huis niet meer uitkomen en zich verstoppen in de kelder'. Denk dat dat geen nieuwe helden oplevert.

Terwijl ik dit zo schrijf komt er iets anders bij me op... wie ben ik om hierover te oordelen? Wie weet heeft de militair deze ervaring juist nodig? Heb ik deze ervaring met hem nodig om me te realiseren dat ik niet hoef te oordelen, heeft deze wereld oorlogen nodig om onszelf te hervinden?

Daarbij maken velen de stap in het leger te gaan met de persoonlijke missie iets voor de wereld te betekenen. Ze zijn bereid hun leven te offeren om andere volken of ons eigen land te beschermen, te helpen bij opbouw van verwoeste gebieden. Wij zijn bevrijd door dappere jonge mensen die, meestal gedwongen, hun leven hebben gegeven of zwaar gewond zijn geraakt. Door deze mensen hebben we hier in deze hoek van de wereld, na de oorlog, in vrede kunnen leven en hebben we genoeg te eten.

Ook al staan we lijnrecht tegenover elkaar en zijn we toch bereid te luisteren en onszelf te openen dan kunnen er wonderen gebeuren. Het gebeurt en er zijn vele voorbeelden van, de vrede breekt uit, al is het op minischaal. We zijn allemaal verantwoordelijk voor onze eigen vrede van binnen. We kunnen alleen maar vrede in onszelf vinden en dan daar wat van verspreiden.

www.marjaruijterman.nl