"Stop, kijk uit!"

Vanmorgen vertelde ik mijn geliefde enthousiast dat ik een workshop over angst had bijgewoond door José Antonio Manchado waarin mensen zichzelf weer hervonden. Ik zag voor mijn ogen mensen totaal opklaren.  Ze reageerde: "Oh, dat ebt wel weer weg... na een paar weken is het effect weer weg, dat soort workshops helpen niet." Ik antwoordde: "Nou, dan hou ik maar op met mijn werk als coach en trainer en geef geen workshops meer want het helpt toch niet. Ik ga met pensioen!" Tja, dat was nou ook weer niet de bedoeling en ze zag mijn punt.

Ze is zelf angstloos in het verkeer en ondanks de respectabele leeftijd van bijna zeventig fietst ze als een kwajongen door Amsterdam. Trambestuurders sidderen voor haar, chauffeurs van auto's en bussen krijgen hartaanvallen als ze haar op het allerlaatste moment vlak voor de auto zien opdoemen en ze keihard op de rem trappen... mijn geliefde ziet het niet, hoort het niet en komt een half uur eerder dan ik thuis aan.

Tja, daar zit mijn angst op het moment dat ik haar dat zie doen. Als ik dan gil, "stop, kijk uit!" Heeft dat ten eerste geen zin en als ze wel op dat moment zou stoppen zou er juist een ongeluk gebeuren. Dus die angst laat ik varen en dan is het verder rustig in mijn hart. 

Om nog even terug te komen op of workshops helpen of niet... stel ik kom binnen en zeg: "Lieve mensen, ik geef deze workshop in de wetenschap dat jullie er toch niets mee doen, dat het geen donder helpt en dat je over een paar weken weer inzakt na de eerste euforie en eyeopeners..." of als ik denk: "Die daar vind ik leuk en die mag ik niet!" dan kan ik wel inpakken.

Eén zin kan al levens veranderend zijn. Toen ik ooit in een meditatie hoorde zeggen: "Angst hoeft niet meer!" was ik er voor jaren van af. Het kwam diep naar binnen. Als de workshopgever of de healer er zelf eigenlijk niet in gelooft komt het ook niet over. Als ik het idee heb dat de mensen die mijn stukjes lezen er niets mee doen en onbewust leven dan ben ik niet waarachtig.

Ik weet, José Antonio en velen van jullie die dit nu lezen, dat onder al die belemmerende angstige gedachten een vrij mens zit en daar richten we ons op. Niet op de belemmering en de angst gedachten maar degene daaronder... die is vrij, angstloos, wonderbaarlijk mooi en eeuwig.
Net zoals mijn geliefde zeker weet dat ze levend en gezond weer thuis komt op die fiets. Daar ga ik nu ook vanuit. De laatste angst is opgelost.

Af en toe komt José naar Nederland om zijn workshops te geven.

Dat is nou alles...

Al jaren bezoekt hij goeroes, helderzienden en therapeuten in de hoop van één van hen de waarheid te horen en van al zijn problemen af te komen. Het zijn er nogal wat: hij werd nooit geaccepteerd door zijn ouders en die reageerden totaal verkeerd op zijn tere kinderziel, heeft geen relatie en denkt dat hij er ook nooit een zal krijgen, verliest elke keer een baan die hij toch niet ziet zitten, ziet zichzelf als niet-waardig en dat komt ook door zijn ouders, mediteert al jaren maar het helpt niet en als klap op de vuurpijl is ie ook al te oud en doet zijn lichaam niet meer wat het vroeger deed.

Al tijden komt ie bij dezelfde therapeut voor psychotherapie en die wordt zelf moe van hem. "Oh God, daar heb je hem weer... weet ie het nou nog niet? Potverdorie zestig jaar en zeurt nog over zijn ouders. Grow up, man..." Als hij binnenkomt zegt hij met een vriendelijke glimlach: "Ha, ben je daar weer, koffie? Neem plaats, je kent de weg." Ze zitten met elkaar in de zelfde draaimolen en schieten geen meter op.

Op een dag zegt een buurvrouw die af en toe eens koffie drinkt met onze vriend: "Weet je wat? Stop eens met die goeroes en die therapeut en met je zelfmedelijden. Je schrijft op wat je dwars zit en geeft zelf het antwoord alsof je je eigen goeroe bent." Hij sputtert wat tegen: "Dat helpt toch niks.." pakt 's avonds toch pen en papier en begint. Eerst met een grote klacht over zijn ouders die hem niet hadden begrepen. Als hij leeg geschreven is zit ie maar een beetje. Wat nu? En ineens grijpt hij zijn pen weer en daar begint het. Tot zijn verbijstering komt er het antwoord waar hij al jaren op zat te wachten. Iedereen had het 'm dat al gezegd maar nu komt het uit zijn eigen hart. Dat is nou alles.

Het leven is zo voorbij...

Mijn geliefde vroeg me net: "Is het vandaag?" Ik antwoordde: "Ja, voor je het weet is het vandaag!" 
Een paar weken geleden werd ik zestig en mijn geliefde is achtenzestig. Als we bedenken dat we over tien jaar zeventig en achtenzeventig zijn en hoe snel de laatste twintig jaar zijn gegaan is het even slikken. Als je niet uitkijkt is het leven in een poep en een scheet voorbij. Tijd om de tijd onder de loep te nemen. Tijd is relatief zei Einstein al en zo is het ook. Doordat ik weet dat onze zielen oneindig zijn heb ik alle tijd van de wereld.
Maar als je daar niet zo van overtuigd bent, zoals mijn geliefde, en je wil dat de tijd stil staat dan moet je of naar de tandarts voor een wortelkanaalbehandeling of naar een slechte film of mediteren. Dan maar beter mediteren.

Als ik mediteer dan lijkt een half uur een heel uur of langer. Dus van de week spraken we af heel vroeg te mediteren en dan op te staan want dan is de dag ook veel langer. Het is voor mijn geliefde heel wat want dat heeft ze nooit eerder gedaan. We zaten om half zeven rechtop in bed, twee kussens achter onze rug. Voor de eerste keer begonnen we met vijf minuten en ze viel meteen in slaap, tja dan is de tijd zo om. Ach dat heb ik ook nog wel es en ik heb de beste en meest verstokte meditateurs wel eens flink weg zien vallen. Gewoon weer opnieuw beginnen, we hebben alle tijd van de wereld.