Cathy

Cathy leerde ik kennen toen ik mijn vriendin Mara uit Amsterdam opzocht in Devon. Ze deden beiden een opleiding bij een theaterschool in Totnes. Cathy en Mara vonden elkaar in de dans. Ik genoot van het stadje in Devon en van Cathy en Mara. Twee prachtige, humoristische, lekker gekke vrouwen en Cathy en ik waren al snel ook dol op elkaar. Na een tijdje kwamen Cathy en Mara kwamen naar Nederland en logeerden bij me. Ik zat keurig op de bank en zij rolden met z'n tweetjes al pratend door de kamer, strekten en rekten zich uit op de grond. Ik voelde me altijd wat stijfjes bij hen vergeleken. Cathy en Mara wilden een performance doen in het Vondelpark. Mijn toenmalige vriendin en ik zouden meedoen. Het idee was om een bepaald aspect van onszelf uit te vergroten en dat uit te beelden midden in het park. Cathy leerde een Nederlands zinnetje: 'Wat is er aan de hand?' omdat ze haar nieuwsgierigheid wilde uitbeelden en liep als verdwaasd naar alle omstanders terwijl ze iedereen vroeg wat er aan de hand was. Mara was gekleed als hippie en daar hoefde ze niet veel voor te doen omdat ze er altijd zo uitzag. Mijn vriendin was nogal lui en had een slapie aan en gaapte de hele tijd en ik liep rond met een overall (die ik toch altijd al aan had) en een bord met daarop: 'Stop it!' want ik was altijd boos en aan het demonstreren en dit bord kon ik overal voor gebruiken.
Mijn ouders kwamen ook kijken en ik geloof dat ze niet wisten waar ze moesten kijken, want ze begrepen er niets van. Wij namen ons spel heel serieus.

Cathy en Mara verhuisden naar Wales waar ze een grote boerderij bewoonden. Vriendin Erin en ik logeerden er een paar weken. Ze gaven danslessen aan vrouwen in de buurt. Sommigen noemden zich heks en zagen er ook zo uit. Baardige kinnen en missende tanden maar dansen dat ze konden. De wc was een heel grote ruimte... zo ongeveer onze woonkamer nu. Als ik wat langer zat om mijn behoefte te doen, dan kwam of Cathy of Mara erbij zitten gezellig met een sigaretje en dat was de gewoonste zaak van de wereld. Veel gesprekken gingen over relaties en die konden uren duren. Af en toe keken Erin en ik elkaar aan omdat we er niet aan meededen en werd er gevraagd hoe het met ons zat. "Nou goed.." zeiden we dan en dan keken ze ons wat bevreemd aan en ging het gesprek weer verder. "You know, I feel..." "Yes, I feel the same way..." en ik maar afvragen wat ze nu voelden. In die tijd was ik nog niet zo met voelen bezig.

Tijdens een performance in een opgeknapte boerenschuur waar de buurt voor was uitgenodigd dansten Cathy en Mara hun dans. Mijn taak was die van geluidsvrouw. Dat wil zeggen dat ik op het juiste moment de cassetterecorder aan moest zetten met mijn wijsvinger en aan het eind weer uit, wat me behoorlijk wat zenuwen bezorgde of ik het wel goed zou doen. Het ging uitstekend en het optreden werd een groot succes.

Cathy's mantra was: "Let it flow, sister!" over broers werd niet gerept want we hadden niets met mannen in die tijd. Deze mantra heb ik vaak gebruikt als iets ingewikkeld was of als ik ergens niet uitkwam. Het gaf ontspanning en in gedachten zag ik een riviertje dat kalm stroomde en waar ik op mee stroomde. Een lekker gevoel. Nog geef ik de mantra wel eens door aan coachklanten of vrienden die ergens in vast zitten. Ditmaal zeg ik er ook: "brother" bij indien nodig.

Soms zag ik Cathy jaren niet. Dan hoorde ik dat ze in Londen zat of in Italië, Parijs, Genève. Ik zag haar als een echte Cosmopolitan woman van de wereld. Op een dag belde ze me op en zei: "Hello, Marja... I'm living around your corner now..." en ja hoor. Cathy woonde ineens in een luxe appartement in een opgeknapt oud pand in de Kerkstraat in Amsterdam. Ze deed een jaar een opleiding aan een Amsterdamse dansschool. We gingen intensief met elkaar om dat jaar. Ik had nogal een complex over mijn wangen. Had het idee dat ze heel dik en rond waren. Dat waren ze ook maar zo erg was het nu ook weer niet zie ik nu op foto's. Cathy zei dat ik macrobiotisch moest gaan eten. Dat deed ze zelf ook en ze kookte de heerlijkste gerechten en flink volle borden ook. Om de hoek was een macrobiotisch centrum en ik ging daar een kookcursus volgen met tot gevolg dat niet alleen mijn wangen slanker werden maar mijn hele lijf en dat ik binnen drie maanden tijd van hele zware premenstrueel syndroom af was. Twee weken voor de menstruatie was ik opgeblazen, had met iedereen ruzie waardoor ik die tijd maar voor de zekerheid geen afspraken maakte en had enorme pijnen tijdens de menstruatie. Dat alles was in één klap weg. Ik voelde me een stuk leniger en bij het macrobiotisch centrum ging ik een opleiding shiatsu doen waar ik talent voor bleek te hebben. Heb drie jaar een eigen praktijk gehad in het centrum. Dank aan Cathy.

Cathy's moeder was galeriehoudster en schilderes en haar vader violist en had een platenmaatschappij. Ze woonden toen in Londen. Ze kwamen voor een feest naar Amsterdam en Cathy's vader speelde de sterren van de hemel met zijn viool van melancholische Joodse liederen, die me kippenvel bezorgden tot vrolijke zigeunermuziek. We dansten en genoten. Cathy maakte grappige schilderijen van dieren en was altijd wel bezig met schilderen of er was weer een performance bij haar school. Het was een mooie tijd.

Na een jaar was Cathy klaar met de opleiding en vertrok weer. Ik masseerde en op een dag kwam een man voor massage die optrad in de Stopera als dirigent. Hij kwam uit Oostenrijk. Terwijl ik masseerde kreeg ik sterk de neiging om te vragen of hij Cathy kende. Dacht Marja hou je mond... dat is toch absurd. Cathy heeft niets met Oostenrijk waarom zou ze in Godsnaam die man kennen. Na een uur hield ik het niet meer. Ik vroeg de man of hij Cathy Josefowitz kende. De man werd letterlijk groen.. ik schrok ervan. Hij vroeg heel dringend "How do you get that name???" Ik legde uit dat Cathy een vriendin van me is en dat ik een sterke neiging had om het hem te vragen. Hij vertelde dat haar vader ooit zijn vioolleraar was geweest tot zijn dertiende en heel belangrijk voor hem in zijn jeugd. Hij was hem uit het oog verloren en wilde hem dolgraag weer ontmoeten. Ik stuurde een kaartje naar Cathy om het adres van haar ouders en stuurde het door naar de man. Later kreeg ik een kaartje van Cathy hoe het in Godsnaam mogelijk was dat ik dit contact had gelegd. De man en haar vader zijn samen op tournee gegaan met hun muziek. Het was één van de grote wonderen in mijn leven. Heb het vermoeden dat een spirit me 'van de andere kant' me zat te pushen: 'vraag het nou... vraag het nou!!!'

Cathy vertelde me op een dag dat ze verliefd was geworden op een man. Ik wist niet wat ik hoorde... mannen kwamen niet voor in ons leven en zeker niet als geliefden. Cathy trouwde de Italiaan Beppe. Ik werd uitgenodigd voor de bruiloft in Parma. Het feest zou op het strand plaatsvinden en er was een hotel afgehuurd voor ons de gasten. Wel verleidelijk maar ik ging niet want ik vond het maar niets dat ze met een man trouwde. Dat zijn van die dingen waar ik nu lichtelijk spijt van heb. Cathy en Beppe kregen samen een zoon Pierre.

Een jaar of veertien geleden bezochten we Cathy in Parijs. Ik was heel nieuwsgierig hoe Cathy nu leefde en ook naar haar zoon. Die was inmiddels een jaar of tien en we zagen hem vluchtig. Ze woonde ergens hoog in een grote appartement met een gigantisch atelier. Ze liet ons haar werk zien. Ze maakte enorme doeken van zo'n twee bij drie meter en een paar lagen op de vloer. Cathy wees ons trots op één van de werken. Overal plakband en we dachten straks draait ze de boel om en zien we wat ze heeft geschilderd. Het bleek dat we de goede kant al zagen en we knikten beiden: "Very interesting work, Cathy! What does it mean?" Het bleek het portret van een hele familie te zijn in opdracht van die familie. Het was heerlijk om haar weer te zien, inmiddels allebei een stuk ouder maar ze was niet veel veranderd. We dineerden met elkaar in een bekend artiestencafé de Flore en vertelden elkaar over ons leven. Dat was de laatste keer dat ik Cathy zag. Inmiddels is ze in Genève een bekend kunstenaar en maakt prachtig werk, zie haar website hieronder. Af en toe mailden we en een tijdje geleden kwam haar zoon Pierre naar Amsterdam en het was geweldig om hem te zien. Hij lijkt heel veel op Cathy en is net zo'n intensieve spreker en het was alsof we elkaar al jaren kenden.

Cathy is een paar jaar geleden overleden. Vriendin Mara was bij haar terwijl ze stierf. Tijdens het waken hoorde ze samen met iemand anders die er bij zat voetstappen. Lichte voetstappen die luchtig wegrenden. Er was niemand te zien...



Hieronder Cathy en ik, lang geleden...

www.cathyjosefowitz.com