Death Café

Ja wat moest ik me daar nu bij voorstellen. Ik werd gevraagd of ik er naar toe wilde. Wie wil nu naar het Death Cafe? Het heeft in de eerste instantie iets sinisters: het woord deathcafé. Wat kan ik verwachten? Een doodskop op een kopje geeft het idee van een soort freaks die de dood als fetisj zien. Gonnie Jansen, die ik ken van een interview met een wederzijdse bekende die stervende was, en dat op een zeer integere en mooie manier deed, tipte me ook. Als zij het speciaal vindt dat moet het wel goed zijn. Met vriendin Len die ook geïnteresseerd is stapten we er op af.
De dood is de laatste jaren vaak bij me langs geweest en ik moet zeggen dat waren zeer interessante en diepgaande ervaringen die mijn leven hebben verrijkt.

Ben bang dat ik moeilijk mee kan gaan in treurige verhalen over mensen die gestorven zijn omdat ik inmiddels ontdekt heb dat de dood de dood niet is maar het begin van een nieuw leven en wat voor leven. Vrij van jeuk en pijn en lichaamsgedoe krijg ik juichende berichten van mijn moeder van de andere kant. Zag mijn vader even weer jong en zeer vrolijk voorbij flitsen en heb nog talloze andere ervaringen waardoor ik er van overtuigt ben dat het zo is. Dat geeft het leven een oneindige ruimte en de angst voor de dood is weg. Dus moet ik dan treuren over oude, zieke lichamen die wegvallen waardoor de ziel vrij komt?
Natuurlijk mist men de geliefde en daar heb ik respect en empathie voor. Eerlijk mis ik mijn mensen niet... omdat ik weet dat ze af en toe om me heen zijn en dat er soms meer en dieper contact is dan vroeger.

We kwamen aan bij het café en er zaten een stel mensen aan drie verschillende tafels. Alles door elkaar van heel jong naar grijs. Ik schoof aan en werd van harte welkom geheten. Ieder mocht tien minuten vrij de eigen ervaringen vertellen zonder onderbrekingen of vragen. Met het onderwerp de dood kun je niet oppervlakkig blijven. Dus een stel vreemden leerden elkaar in zeer korte tijd aardig kennen en ieder gaf zich eerlijk en open bloot over dat wat raakte. Natuurlijk ieder op de eigen manier. Kun je glimmen en lachen als je het over zo'n onderwerp hebt. Jazeker... zelfs al is het een heftige gebeurtenis geweest. De één heeft nog een hoop te verwerken, de ander vertelt met enthousiasme over kwetsbaarheid en dat juist het afscheid naderbij brengt dan ooit. Weer een ander werkt in een hospice waar ze mensen de gelegenheid geven in een liefdevolle, rustige omgeving te sterven zelfs met voetmassages. Ik ben altijd bang dat ik met mijn blijheid de boel verstoor maar me inhouden is ook geen optie... dus ik vertel terwijl ik me zeer gelukkig voel over mijn ervaringen met mijn ouders en wat dat me doet. Heerlijk om dat te kunnen doen met mensen die me open aankijken en het niet gek vinden.

Death-café is een mooi initiatief waarbij ieder in de eigen waarde blijft. Het is natuurlijk geen therapie, daar is de tijd te kort voor. Wel een gelegenheid om geïnspireerd te raken en te inspireren, om op veilige manier kwetsbaar te kunnen zijn zonder dat mensen gaan zuchten: daar heb je haar weer. Er heerst totaal geen slachtoffersfeer... ook niet als er nog veel te verwerken blijkt. Alles is goed. Dank aan de sprankelende zeer levendige mensen die dit organiseren.

Death Café