Klagen of doen?

Wat is hij kwaad! Woedend! Over de banken en de bonussen en hoe het in de wereld verdeeld is. Hij houdt een monoloog van zeker twee uur en ik luister en knik en ben het met hem eens. Af en toe adem ik even flink door om zelf rustig te blijven.

Af en toe zeg ik wat en dat geeft hem olie op zijn vuur en hij zou uren doorgaan als ik niet zeg: "Stop! en dan: "Wat doe jij eraan?"

Het is even stil. Dan: "Wat kan ik doen? Niets. Ik ben machteloos..." "Wat doen anderen er aan? Zijn er mensen die we er iets aan doen?" vraag ik.

"Tja, eh... je hebt Amnesty en Greenpeace en nou ja, je hebt mensen die er over schrijven" somt ie op. "Wat voor ideeën heb je om de wereld te veranderen? Wat zou de wereld beter maken? Hoe zie je dat voor je?" "Nou, iedereen krijgt het zelfde. Geen communisme of zo maar wel eerlijk delen. Zoiets..." 

Zijn blik verandert van woedend in nadenkend.

"Waarom werk je niet een plan uit wat wel mogelijk is? Het zou je een stuk vrolijker maken. Wie weet wat je de wereld kunt geven. Je hebt vast goeie ideeën."

Hij kijkt wat dromerig voor zich uit: "Misschien niet eens zo'n gek idee. Ik ga eens aan de slag. Doei!"

Zo, nu een kop koffie en het voornemen in het vervolg geen twee uur te wachten om het tij te keren.

't is allemaal niet makkelijk:

De vrouw in de kleedkamer van het fitnesscentrum zei, terwijl ze haar locker opende: "Vind het allemaal niks, eerst mijn fiets zoeken die nooit te vinden is, dan dat hele end fietsen hier naar toe.. dan moet ik al die oefeningen doen, en dan dat aan en uitkleden... wat een gedoe... en ik heb last van mijn arm en dan moet ik zo ook nog de sauna in... het is allemaal niet makkelijk. Straks nog zwemmen en dan moet ik ook nog terug fietsen. Moet ik weer een plek voor mijn fiets vinden. Ik vind er allemaal niets aan. Zeggen ze dat het goed voor me is, nou ik weet het zo net nog niet... 't is allemaal gedoe." De stroom woorden kwam er uit zonder pauze. Ik dacht laat ik mijn mond is houden over de kracht van gedachten en zo lekker het zwembad in gaan en zei: "mevrouw, veel sterkte vandaag!" "Nou" snauwde ze: "Zo erg is het ook weer niet..."

Hoe is het met ons? Kunnen wij vergeven zoals Mandela?

Prachtige toespraken tijdens de ceremonie ter herinnering aan Mandela. Wereldleiders schudden elkaar de hand. Obama en Castro praten met elkaar. Het zijn roerende momenten. Geeft dit hoop op verzoening tussen landen in de wereld? Wie weet wat Mandela na zijn dood aan ons nalaat. Obama zegt: "Door Mandela wil ik een beter mens zijn". Hoe is het met ons? Kunnen wij onze wrok en bitterheid achter ons laten? Zijn wij daartoe in staat? Kunnen wij diegenen vergeven die ons hebben beledigd, verlaten, geslagen, pootje gelicht, ontslagen, opgelicht en opgevoed, vergeven? Ja, als Mandela het kan na zevenentwintig jaar gevangenschap kunnen wij het ook. Let's do it, NU!

Wat aardpeertjes met de kracht van gedachten te maken hebben...

Mijn vriendin gaat binnenkort af en toe op de markt staan in Amsterdam Zuid met groenten. Ze doet mee aan een project en om vast kennis te maken eten we alle vreemde groenten die ze verkopen. Het is een collectief van mensen die in het chique zuiden wonen om de buurt gezellig te maken. Ze beheren zelf de stalletjes. Dit keer geen lekkere Amsterdamse tongval: "Worteleeeeehhhh, aardappeleeeeeh" maar de aardappel zit bij de stalhouders al in de keel.
Gisteren serveerde mijn vriendin aardperen. Had er nog nooit van gehoord. Het ziet er uit als driehoekige aardappels.
Voorzichtig nam ik een hap en nee... het zijn geen aardappels en het viel wat tegen. Toen dacht ik: misschien meer peerachtig. Nog een hap... nee geen peer... weer viel het tegen. Mijn vriendin zei: op internet staat dat het nootachtig smaakt. Weer een hap... ja nootachtig vanuit die gedachte vond ik het lekker. De aardpeer knapperde tussen mijn tanden en ik proefde de noot.

Dus hoe ik dacht over de aardpeer en de verwachting die ik er over had beïnvloedde mijn smaak. De kracht van de gedachte.