Een nieuwe column?
Hij werd me vannacht zo in de schoot geworpen. Ik hoefde er niets voor te doen.
Het ging vanzelf. Ik kreeg een astma aanval. Meestal gebeurt me dat zo één keer in het jaar. Dus mag ik niet mopperen. Ik voel het altijd aankomen en dan is het zaak om ergens lucht te vinden.
De combinatie zingen en katten kunnen het veroorzaken. Voor mij is dat een foute combinatie.
Een kennis van mij is koordirigent en als we daar zijn gaan we als vanzelf zingen. Dat vind ik heerlijk. Ze heeft katten en voor deze ben ik allergisch. Dan voel ik het al aankomen en ga toch door. Het is te leuk.
Raak dol enthousiast en ben niet meer te stuiten… het ene lied na het andere en mijn stem wordt steeds zwakker. Tot de adem op is. Dan moeten ze me naar huis brengen.
Vannacht gebeurde het zomaar, thuis in mijn eigen bed.
Als je op zoek bent naar het ultieme NU moment, dan zou je zo’n aanval eens moeten meemaken.
Ik leefde vannacht totaal in het NU. Straks bestond niet meer en daarnet ook niet.
Ik probeerde te ademen en rustig te blijven. Geen paniek. Dat helpt.
Na een uur of drie ging het steeds beter met ademen en kreeg ik weer meer lucht. Langzaam ging het voorbij en nu stroomt het heerlijk door. Wat een zaligheid.
Ik geniet met volle teugen van al die verrukkelijke lucht. De vanzelfsprekendheid van het ademen is weg. IK ADEM! Wat een systeem. Wat een ingenieus systeem: mijn longen doen wat ze moeten doen om mij in leven te houden en dat er toevallig? genoeg zuurstof is om het er mee te doen.
Wie heeft dat bedacht? Het blijft een raadsel. Voor mij op dit moment een groot wonder.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten