Hoera, een rimpel!

Ik kijk in de spiegel en ja hoor rimpels. Al een tijdje en nu ik ben afgevallen zie ik de
strepen op mijn gezicht helder tevoorschijn komen. Waar ooit een onderkin zat begint zich een kalkoenfliebertje te vormen. Het is interessant om te zien. Ik kijk naar mijn handen en ik zie een wirwar van driehoekjes op mijn huid. Mijn haar is grijs. Ik zou het kunnen verven maar ik vind het mooi. Vond vroeger vrouwen met dat soort haar prachtig en nu heb ik het zelf. Scheelt een hoop gedoe met verf en uitgroei.

En wat zo heerlijk is... het geeft niet. Ik aanschouw het en voel het en denk: "O, wat grappig... dat krijg ik nu ook." Het hoort er allemaal bij. Mijn oudere vriendinnen gaan me voor en ik zie wat er ook met mij gaat gebeuren.
Ze gaan gewoon door met skiën op hun zevenenzeventigste en reizen de wereld rond en hebben plezier en soms verdriet. Soms sterft iemand in mijn omgeving. Tranen van ontroering... warmte in mijn hart voor wie ze zijn. We nemen afscheid en vertellen elkaar wat we voor elkaar hebben betekend. Niets is verloren en de ziel gaat verder op avontuur.

In mij is nog steeds het verlegen meisje en de jonge boze vrouw en de onzekere minnares en de middelbare trainer... alles is in me en ik omhels mezelf met alle liefde en warmte die er in me is. Wat een weelde om de jaren te zien en er te zijn en alles mee te maken.

Er gebeurt iets dat pijn doet: "O, dus dat is er nu aan de hand in mijn leven. Dus daar ga ik nu doorheen?" "Ongelooflijk... voelen hoe het voelt. Ja dat doet pijn. O, zo voelt dat. Wat ga ik er aan doen?" Dan voel ik de liefde van mensen om me heen. "O, wat heerlijk... wat een genot dat ik daar deel van uit maak."

Ik luister naar de merels in de ochtend, zoals ik dat elk jaar doe al zestig jaar, het geluid is tijdloos... het gevoel dat het leven eeuwig is. De liefde stroomt door me heen en alles is goed zo. Grote dankbaarheid voor alles. Ook voor de rimpels, de pijn en al die Liefde.

Als ik nu of later sterf heb ik met volle teugen geleefd.