Les in open vragen stellen

Mijn vader had iets aan zijn ogen. De arts zei: "als u pijn krijgt moet u meteen komen." Ik vroeg mijn vader elke dag: "doet het pijn? Want dan gaan we meteen naar de dokter." "Nee hoor, het doet geen pijn." 

Na twee weken zei hij opeens: "ik heb zo'n druk op mijn oog". "Hoelang heeft u dat?" "Al weken".. "en u zei steeds dat u geen pijn had"... "ja maar het is geen pijn". 
Hé, Marja, open vragen stellen!!! "Wat voelt u?"

Kreeg het flink ingepeperd door mijn vrienden: "Hé coach! wakker worden!"

Een koninkrijk aan Tijd!

Een groot probleem voor veel mensen is de slapeloze nacht. Woelen en ongerustheid over morgen want "dan ben ik te vermoeid en verdikkeme ik moet slapen!" Die weerstand maakt het alleen maar erger.

Heb je een slapeloze nacht: bedenk hoe heerlijk langzaam de tijd gaat. Het is drie uur en je hebt nog tot zeven uur om zo lekker wat te liggen. Je hoeft helemaal niets en kunt de mooiste en interessantste gedachten denken die je maar wil. Neem je leven eens door en wat er zo interessant aan is of denk aan iemand waar je veel van houdt of aan een plek waar je graag bent. Maak bewust een keuze. Voel je adem door je lichaam trekken. Denk: 'Oh, wat heerlijk dat ik zoveel tijd heb, overdag gaat het zo snel en heb ik nergens tijd voor en nu gaat het zo heerlijk langzaam. Ik heb zeeën van tijd.'

Van de week sprak ik een leidinggevende die worstelt met slapeloze nachten. Nadat we dit besproken hadden zei ze: "Verhip zo heb ik het nooit bekeken, ik kan niet wachten tot ik weer wakker lig!"

Leven met het idee oneindige tijd te hebben: Een koninkrijk aan Tijd. Wat een rijkdom!

Met zonder handen

Gistermiddag fietste ik naar de sportschool om mijn fitnessoefeningen te doen. Goed voor mijn lijf. Onderweg reden een paar jongens voor me. Handen los aan hun zij, heel ontspannen en rustig.
Ik dacht: 'verdorie, ik wil ze inhalen maar ze hebben hun handen niet aan het stuur. Straks vallen ze om als ik ze net inhaal.'

Toen dacht ik: 'Mar! Vroeger reed je net zo makkelijk zonder handen aan het stuur. Ouwe zeur dat je d'r bent geworden.' Meteen haalde ik mijn handen van het stuur en ja hoor... ik kan het nog! Ik fietste een tijdje soepel achter ze aan, vol jong plezier.

Hoera, een rimpel!

Ik kijk in de spiegel en ja hoor rimpels. Al een tijdje en nu ik ben afgevallen zie ik de
strepen op mijn gezicht helder tevoorschijn komen. Waar ooit een onderkin zat begint zich een kalkoenfliebertje te vormen. Het is interessant om te zien. Ik kijk naar mijn handen en ik zie een wirwar van driehoekjes op mijn huid. Mijn haar is grijs. Ik zou het kunnen verven maar ik vind het mooi. Vond vroeger vrouwen met dat soort haar prachtig en nu heb ik het zelf. Scheelt een hoop gedoe met verf en uitgroei.

En wat zo heerlijk is... het geeft niet. Ik aanschouw het en voel het en denk: "O, wat grappig... dat krijg ik nu ook." Het hoort er allemaal bij. Mijn oudere vriendinnen gaan me voor en ik zie wat er ook met mij gaat gebeuren.
Ze gaan gewoon door met skiën op hun zevenenzeventigste en reizen de wereld rond en hebben plezier en soms verdriet. Soms sterft iemand in mijn omgeving. Tranen van ontroering... warmte in mijn hart voor wie ze zijn. We nemen afscheid en vertellen elkaar wat we voor elkaar hebben betekend. Niets is verloren en de ziel gaat verder op avontuur.

In mij is nog steeds het verlegen meisje en de jonge boze vrouw en de onzekere minnares en de middelbare trainer... alles is in me en ik omhels mezelf met alle liefde en warmte die er in me is. Wat een weelde om de jaren te zien en er te zijn en alles mee te maken.

Er gebeurt iets dat pijn doet: "O, dus dat is er nu aan de hand in mijn leven. Dus daar ga ik nu doorheen?" "Ongelooflijk... voelen hoe het voelt. Ja dat doet pijn. O, zo voelt dat. Wat ga ik er aan doen?" Dan voel ik de liefde van mensen om me heen. "O, wat heerlijk... wat een genot dat ik daar deel van uit maak."

Ik luister naar de merels in de ochtend, zoals ik dat elk jaar doe al zestig jaar, het geluid is tijdloos... het gevoel dat het leven eeuwig is. De liefde stroomt door me heen en alles is goed zo. Grote dankbaarheid voor alles. Ook voor de rimpels, de pijn en al die Liefde.

Als ik nu of later sterf heb ik met volle teugen geleefd.

Een ademloze nacht

Dit schreef ik een aantal jaren geleden:

Een nieuwe column?

Hij werd me vannacht zo in de schoot geworpen. Ik hoefde er niets voor te doen.
Het ging vanzelf. Ik kreeg een astma aanval. Meestal gebeurt me dat zo één keer in het jaar. Dus mag ik niet mopperen. Ik voel het altijd aankomen en dan is het zaak om ergens lucht te vinden.
De combinatie zingen en katten kunnen het veroorzaken. Voor mij is dat een foute combinatie.
Een kennis van mij is koordirigent en als we daar zijn gaan we als vanzelf zingen. Dat vind ik heerlijk. Ze heeft katten en voor deze ben ik allergisch. Dan voel ik het al aankomen en ga toch door. Het is te leuk.
Raak dol enthousiast en ben niet meer te stuiten… het ene lied na het andere en mijn stem wordt steeds zwakker. Tot de adem op is. Dan moeten ze me naar huis brengen.

Vannacht gebeurde het zomaar, thuis in mijn eigen bed.
Als je op zoek bent naar het ultieme NU moment, dan zou je zo’n aanval eens moeten meemaken.
Ik leefde vannacht totaal in het NU. Straks bestond niet meer en daarnet ook niet.
Ik probeerde te ademen en rustig te blijven. Geen paniek. Dat helpt.
Na een uur of drie ging het steeds beter met ademen en kreeg ik weer meer lucht. Langzaam ging het voorbij en nu stroomt het heerlijk door. Wat een zaligheid.

Ik geniet met volle teugen van al die verrukkelijke lucht. De vanzelfsprekendheid van het ademen is weg. IK ADEM! Wat een systeem. Wat een ingenieus systeem: mijn longen doen wat ze moeten doen om mij in leven te houden en dat er toevallig? genoeg zuurstof is om het er mee te doen.
Wie heeft dat bedacht? Het blijft een raadsel. Voor mij op dit moment een groot wonder.