Al jaren voor haar dood fluisterde mijn moeder elke keer als ik er was: ”Mar, als ik dood ben dan moet je onder alle kasten kijken en in alle zakken van jassen want daar ligt geld en er zijn aandelen en sieraden…”
Nu is mijn moeder al zo’n vijftien jaar dood en mijn vader vertrok vier jaar later naar een verpleeghuis. Na een week gaf ik de sleutel van hun seniorenwoning in Meer en Vaart aan de beheerder. Het huis
is leeg.
Vierennegentig jaar opgeruimd. Ik kwam alle papieren van na hun trouwen tegen. Van reclamefolders tot huurbriefjes. Niets gooiden ze weg want het kon wel eens belangrijk zijn. De papierbak in de buurt liep ervan over.
Mijn vriendin en ik keken in alle zakken en tassen en onder elk meubelstuk, geen geld. Wel blikken vol met oude centen en inderdaad moeders grootste en duurste sieraad: een bloedkoralen ketting met oorhangers en een broche. Ze droeg het nooit omdat ze bang was dat ze het zou verliezen en het was zoveel waard.
Mijn vriendin zag het meteen: glas. Geen enkele waarde dan de emotionele en eerlijk gezegd heb ik die niet bij sieraden. Het aandeel bleek een waardeloos briefje uit 1960 van de woningbouwvereniging De Dageraad. Het gaf mijn moeder een rijk en geruststellend gevoel een aandeel te hebben voor later.
Vierennegentig jaar opgeruimd. Ik kwam alle papieren van na hun trouwen tegen. Van reclamefolders tot huurbriefjes. Niets gooiden ze weg want het kon wel eens belangrijk zijn. De papierbak in de buurt liep ervan over.
Mijn vriendin en ik keken in alle zakken en tassen en onder elk meubelstuk, geen geld. Wel blikken vol met oude centen en inderdaad moeders grootste en duurste sieraad: een bloedkoralen ketting met oorhangers en een broche. Ze droeg het nooit omdat ze bang was dat ze het zou verliezen en het was zoveel waard.
Mijn vriendin zag het meteen: glas. Geen enkele waarde dan de emotionele en eerlijk gezegd heb ik die niet bij sieraden. Het aandeel bleek een waardeloos briefje uit 1960 van de woningbouwvereniging De Dageraad. Het gaf mijn moeder een rijk en geruststellend gevoel een aandeel te hebben voor later.
Toch
vond ik een schat. Een grotere schat dan ik had verwacht.
Het waren twee dozen. Eén doos met alle brieven die ik ze ooit had gestuurd. Uit de tijd dat ik op mijn negentiende in Londen woonde. En toen ik me al schrijvend groot hield terwijl ik in een kibboets in Israël
werkte. Ik schreef prachtige brieven naar huis over hoe boeiend mijn leven was, terwijl ik elke avond huilend van heimwee in mijn bed lag te luisteren naar ”time in a bottle” van Jim Croce. Ook vond ik brieven van mijn grootouders van beide kanten. Die van mijn vader heb ik nooit gekend. De eerste twee dagen heb ik zitten lezen. Wat een rijkdom…
Het meest bijzondere was een lijstje waarin een briefkaart van mijn opa uit Westerbork en achter die ansicht zaten meer ansichtkaarten verstopt. Hij had die uit de trein gegooid en iemand had het naar mijn moeder in Amsterdam gestuurd. Smeekbeden om ze niet te vergeten. Bedankjes voor voedselpakketjes: ”Dank voor de heerlijke broodjes, jammer dat de koek beschimmeld was” en zelfs keurige adreswijzigingen: ”Verhuisd van de Runstraat in Amsterdam naar Westerbork, barak 55.”
Samen met mijn tante doken we in de dozen om alles samen te lezen van de familie die nooit terug kwam. Voor haar iets tastbaars van haar vader die ze nooit heeft gekend.
Het waren twee dozen. Eén doos met alle brieven die ik ze ooit had gestuurd. Uit de tijd dat ik op mijn negentiende in Londen woonde. En toen ik me al schrijvend groot hield terwijl ik in een kibboets in Israël
werkte. Ik schreef prachtige brieven naar huis over hoe boeiend mijn leven was, terwijl ik elke avond huilend van heimwee in mijn bed lag te luisteren naar ”time in a bottle” van Jim Croce. Ook vond ik brieven van mijn grootouders van beide kanten. Die van mijn vader heb ik nooit gekend. De eerste twee dagen heb ik zitten lezen. Wat een rijkdom…
Het meest bijzondere was een lijstje waarin een briefkaart van mijn opa uit Westerbork en achter die ansicht zaten meer ansichtkaarten verstopt. Hij had die uit de trein gegooid en iemand had het naar mijn moeder in Amsterdam gestuurd. Smeekbeden om ze niet te vergeten. Bedankjes voor voedselpakketjes: ”Dank voor de heerlijke broodjes, jammer dat de koek beschimmeld was” en zelfs keurige adreswijzigingen: ”Verhuisd van de Runstraat in Amsterdam naar Westerbork, barak 55.”
Samen met mijn tante doken we in de dozen om alles samen te lezen van de familie die nooit terug kwam. Voor haar iets tastbaars van haar vader die ze nooit heeft gekend.
Die dozen zijn de ware schatten.
Foto Runstraat Amsterdam vroeger
Foto Runstraat Amsterdam vroeger
7 opmerkingen:
Kippenvel, nog steeds spelen de oorlogsverhalen door in het heden! Veel wortelgevoel gewenst!
Mindel
Zo herkenbaar. Ik had dat gevoel toen mijn moeder enige jaren geleden naar een verpleeghuis moest verhuizen. Inderdaad de vele briefjes en kaartjes hebben toen voor mij het beeld van vroeger compleet gemaakt. En maakt ook dat ik nu veel van haar verhalen die ze verteld beter kan plaatsen.
Ben Borchers
Wat een mooi verhaal, Ook wij hebben het huis van mijn ouders 7 jaar geleden opgeruimd toen mijn vader naar Lelystad verhuisde naar het verzorgingshuis. Ook zij bewaarden van alles, kleding die nooit meer werd gedragen, boeken, langspeelplaten etc. Mijn vader kon er moeilijk afscheid van nemen. Zijn administratie heeft hij meegenomen, kasboeken van jaaaaaren geleden liggen er nu nog. Ook hij is nu 94, als het zover is dat ook wij dat stukje mogen opruimen, zullen we ook tegenelkaar glimlachen, van kijk eens toen was de electra zo duur en het gas. Dat deden ze allemaal er van, van de inkomsten van toen, 1 cent voor een klosje garen heeft mijn vader wel eens verteld. Mooi hé, zo waardevol die herinneringen
Dank Mindel en voor velen heel herkenbaar al die oude brieven en kaartjes e.d. Ben en Klasien. Ja, ziekenfonds per maand 5 gulden:)
Dank je wel, voor het zo ontroerend delen. Is een voorrecht, vind ik, zo mee te mogen lezen en leven.
Robert Waldekker
Wat een mooi bijzonder verhaal, maar helaas ook herkenbaar wat betreft de oorlogsperiode. Mijn opa was een verzetstrijder en heeft in Kamp Vught gezeten en vervolgens overgebracht naar Sachenhausen waar hij op het einde dodenmars heeft moeten lopen(wel overleefd). Verhalen hebben wij ook nooit gehoord, maar na het overlijden van mijn opa hebben wij hele dagboeken plaatjes etc uit die tijd terug gevonden. Een woord kippevel, mijn moeder (kind van mijn opa) heeft alles geschonken aan Kamp Vught. Ik wil je succes wensen met het uitzoeken van de dozen. Liefs Denise Koene
Een ontroerend verhaal, Marja. Ook ik heb nog brieven die mijn vader schreef aan de jarige tantes in Canada. Hij was slim, mijn vader: hij bewaarde de kladversies en veranderde elk jaar maar een klein beetje aan de brief, 'want ze weten nu toch niet meer wat ik een jaar terug geschreven heb'...
groetjes, Ina
Een reactie posten