Koek van eigen deeg

Heb ik toch altijd gedacht dat ik niet iemand ben die op uiterlijk let. Nou ja… niet op kleding, dat zie ik vaak niet eens. Als je me vraagt na een avond met vrienden, wat ze aan hadden, weet ik het meestal niet. Wel hoe hun ogen stonden of hoe de sfeer was. Ik ken mensen die weten precies uit te tekenen wat iemand aan had tot in de details.
Ik zie mezelf niet als iemand die mensen beoordeelt op hun uiterlijk. Toch bleek weer eens dat dat beeld van mezelf totaal niet klopt.

Twee gebeurtenissen tikten me op de vingers. Twee keer bezocht ik een lezing van een wijs man en wat hij zei was zeer waardevol. Het enige vervelende was dat hij op een oom leek waar ik nogal een hekel aan had in mijn jeugd. Het zelfde gezicht, alleen had hij een staartje. Daardoor kon ik niet goed naar hem luisteren en werd mijn beeld versluierd door het beeld van die oom. Ik probeerde me telkens te vervrouwen en me te concentreren op wat voor wijsheden hij te berde bracht. Dan lukte het weer even en toch kwam mijn oom er weer tussen. Ik werd er zelf niet veel wijzer door.

Het tweede was het volgende: Hanneke Groenteman leverde een tijd geleden op haar weblog commentaar op het uiterlijk van twee kunstenaressen die bij “De wereld draait door” zaten. Gerti Bierenbroodspot en Marte Rőling zijn twee kleurrijke oudere vrouwen en Hanneke noemde ze spoken. Ik mailde haar een wat bestraffende mail dat ze die vrouwen in hun waarde moest laten en dat het juist heerlijk is dat die vrouwen zo zichzelf durven te zijn. De volgende dag zette ze mijn mail op haar weblog en schreef dat we (er waren meer reacties) wel gelijk hadden. Ik vond het groots dat ze op haar eigen woorden terugkwam en blij liet ik het stukje lezen aan mijn vriendin.

Een uurtje later ging ze naar de sportschool. Ze had zich volledig opgemaakt en meer dan anders. Ik vroeg: “Waarom heb je zoveel make-up op? Is dat niet overdreven voor de sportschool?” Zegt ze: “Wil je een koek?” “Wat bedoel je?” vroeg ik. Dit was duidelijk niet het moment om een koek aan te bieden. “Nou, een koek van eigen deeg!”

Hoogmoed komt voor de val

Kennen jullie dat? ... Opeens gloei ik van inspiratie en ren naar mijn computer om te schrijven. Binnen de kortste keren staat ie en ik voel dat dit een goed, rond en wijs verhaal is waarmee ik de wereld ga veranderen. Vol verwachting laat ik hem aan mijn vriendin lezen, zegt ze: "Die zin klopt niet." "Ja, maar lees nou even wat er staat... dat is veel belangrijker"... dan leest ze even verder en zegt: "je bent hier een woord vergeten."
Pfffffffffffffff daar gaat mijn inspiratie en ik zak weg in de wereld van woordjes en zinnetjes. Dan zit ik er wat verwezen bij terwijl mijn vriendin mijn column fileert.
Tot ik me realiseer dat het geweldig is dat ze dat doet. Dan ga ik weer recht zitten en kijk mee. Oeps nog een fout gevonden. Uiteindelijk zegt ze zuinig: "Ja, wel een leuk verhaaltje"
Daarna stuur ik het naar mensen waarvan ik zeker weet dat ze eerst het stuk lezen om de inhoud. Komt er altijd eentje terug dat mijn gevoel niet klopt of dat ik te licht ben. Ja, als columniste die haar gevoelsleven en gedachten de wereld in stuurt moet je stevig in je schoenen staan en goed tegen kritiek kunnen.
En dan de complimenten.. heerlijk. Genieten en zweven van geluk. Weer een column geplaatst in de krant, weer een mooie reactie en een aanvraag voor een coachtraject door wat ik schreef... wat een geluk en een weelde.
Dan zegt mijn vriendin: "Je schrijft toch over ego's en hoe je die los kunt laten?"
Het is een schat hoor maar broodnuchter en ze haalt me netjes weer terug naar de aarde. Heb haar deze nog niet laten lezen. Het is zondagochtend en ze slaapt nog. Dus als jullie fouten lezen, weten jullie hoe het komt.