De boeken: 'Placebo's en fluitende fietsen' en 'Niets meer te bewijzen' zijn gratis als ebook te verkrijgen. Ben je geïnteresseerd stuur me dan een email via marjaruijterman@gmail.com. Alle 405 verhalen, ook die ik na de boeken schreef, zijn in deze blog te lezen. Hoop dat je er van geniet. Wil je een verhalenmiddag of een lezing organiseren, heel graag en stuur me dan ook een mail.
zaterdag 31 augustus 2024
Wassen en dansen in de jaren vijftig
Er woont een Egyptenaar in de keuken.
Toen de Egyptenaar na een jaartje of wat vertrok werd de keuken een studio van de vrouwenradio. Om te douchen moesten we door een paar ramen klimmen over puin heen en daar was een gemeenschappelijke douche. Ook dat was heel normaal. Mijn ouders kwamen helpen schilderen toen ik een nieuwe kamer beneden kreeg. Hoewel mijn moeder er bijna in bleef toen ze zag waar ik terecht was gekomen, schilderde ze dapper door. Een gigantische kamer waar nog de kasten stonden van de Waarheid (de krant van de Communistische Partij Nederland) die ooit in het pand had gezeten. Er was een grote open haard maar toen ik samen met vriendin Erin voor de haard spookverhalen zat te vertellen, kwam één van de andere bewoonsters binnen stormen: "Braaand..." het bleek dat de hele kamer zwart stond van de rook. Hadden we niet eens gemerkt. De schoorsteen was verstopt.
De andere bewoners hebben uiteindelijk een mooie douche gebouwd... (ik was niet zo van het bouwen) en we hebben vele avonturen meegemaakt. Zoals een nazipunkcafé naast mijn kamer waar ik als de dood voor was (toen ik kwam klagen over geluid maakten ze een Hitlergroet. Gelukkig waren ze snel weg), kraakacties, vrouwenacties, het volgen van mensen van de centrumpartij als een soort detective, een klap op mijn kop door een wapenstok van de politie (hij bood me wel een wc-rol aan en zijn excuses) viel uit mijn bed die boven in de kamer tegen het plafond was gebouwd en een schietpartij voor mijn raam. Later heb ik politiemensen getraind die toen in dezelfde acties achter me aan zaten, het leven is vol verrassingen. Tot ik een keurige woning aangeboden kreeg in de Fokke Simonszstraat, heb ik er met veel plezier gewoond.
Lees ook: Een piano in de keuken
vrijdag 30 augustus 2024
Voorbestemd
zondag 11 augustus 2024
De genen van tante Corrie
Heb ik jullie wel eens verteld van mijn tante Corrie uit Delft? Had haar nooit ontmoet maar kende haar van de verhalen van mijn moeder. Het was de nicht van mijn vader maar omdat mijn vader nooit met zijn familie om wilde gaan vond mijn moeder dat dat wel zo hoorde dus togen ze een aantal keren naar Delft om tante Corrie te bezoeken die samen woonde met een vriendin. Ma was wel nieuwsgierig hoe dat zat maar ze hadden het er niet over. Bij ruzies bitste ze mijn vader toe: "Het komt door jouw nicht Corrie dat Marja zo is. Het zit in jullie genen."
Ik was een jaar of vijftig toen ik, ook nieuwsgierig, tante Corrie eens ging opzoeken. Ze verwelkomde me allerhartelijkst en we vertelden elkaar over ons leven. Inmiddels was haar vriendin overleden en daar had ze veel verdriet van. Tante Corrie bleek ooit getrouwd maar op haar achttiende was haar man overleden. Ik vroeg haar of ze daarna ooit nog een andere geliefde had gehad. "Nooit! Dat was mijn man!" zei ze streng en begon te huilen wat ik wel sneu vond. Ze was nu in de tachtig en hield haar weduwe-schap dus flink lang vol.
Tja, toen ter sprake kwam hoe 'het' met mij zat veranderde ze van toon: "Dat vind God niet goed, dat is duivels!" Oeps, daar vloog het genenverhaal van mijn moeder door het raam.
Na de dood van mijn moeder hield ik ergens een lezing en mijn vader ging mee. Ik maakte een punt over slachtofferschap in stand houden en gebruikte tante Corrie als voorbeeld. "Hé pa, weet u nog tante Corrie uit Delft!" "wablief?" schrok mijn vader wakker vanaf de eerste rij. De hele zaal riep: "TANTE CORRIE UIT DELFT!!!"
Inmiddels is gebleken dat het niet de genen van mijn vader zijn maar die van mijn moeder maar dat is een ander verhaal. Als ze dat zou hebben geweten...
donderdag 1 augustus 2024
Jouw spanning of mijn spanning?
Tijdens de massageopleiding werd ik gemasseerd door één van mijn medestudenten. Het leek of ze spelden in me prikte. Ik vroeg hoe ze zich voelde en het bleek dat ze vol agressie zat. Dat was duidelijk te merken aan haar massage. Later in mijn huidige werk, kwam een coachcliënte binnen. Mijn hart ging opeens wild tekeer. Eerst maakte ik me even ongerust. Tot ik me bedacht dat het wel eens niet mijn hartkloppingen konden zijn, maar die van mijn cliënte. Ze bleek vreselijk nerveus en had inderdaad hartkloppingen. Die had ik overgenomen. Op het moment dat we er over spraken verdween het. Zij had zich niet gerealiseerd dat haar woede effect heeft op anderen.
In het dagelijkse leven denken we daar ook niet over na. Van de week was er een bericht op het nieuws, dat burn-out besmettelijk is. Niet zo gek. Als je samenwoont met iemand met een burn-out, doet dat iets met je. Je bent in de zeer directe nabijheid van iemand met grote spanning. Dan is het niet zo gek als je daar iets van overneemt. Let maar eens op als je tegen iemand aanligt en hoe je na een tijdje samen ademt in hetzelfde ritme. Als we in een ruimte zijn en er komt iemand binnen die erg gespannen is, kunnen we de spanning overnemen. We nemen het ademritme van de ander over. Dat doet iets met de communicatie. Opeens is de sfeer anders. Dat is een proces waar we ons niet direct van bewust zijn.
Het kan de sfeer op bepalen en de manier waarop we met elkaar omgaan. Als we samenwonen en één van ons is gespannen staan we voortdurend bloot aan elkaars energie.
Het is sowieso voor ons een hele klus om bij onszelf te blijven en niet andermans problemen op onze nek te nemen. Heel wat mensen kunnen daar over meepraten. Wie niet? Rugzakken vol kunnen we meesjouwen met elkaars zorgen. De kunst is te weten wat onze grenzen zijn. Wel luisteren, aandacht geven en toch het probleem niet overnemen en niet alle ellende klakkeloos op iemand anders dumpen. Een levenslange uitdaging.
Tips: Neem het besluit rustig en ontspannen te blijven. Zorg dat je goed ademt. Een rustige buikademhaling maakt dat je goed met je voeten op de aarde staat en stabiel bent. (Ik blijf er op hameren omdat het zo belangrijk is.)
Een proactieve opstelling geeft energie. Als je altijd op anderen reageert, leef je niet vanuit jezelf. Jij bepaalt hoe je je voelt.
Zorg dat je veel naar buiten gaat. Wandelen in de frisse lucht en de natuur.
Praat er over met anderen. Niet roddelen over degene die gespannen is. Wel een constructief gesprek over hoe je ermee kan omgaan. Het is goed als je ook je verhaal kwijt kan. Blijf er niet over klagen.
Wees eerlijk tegen de persoon zelf. Niet er omheen draaien en laat weten hoe jij je voelt in de situatie, zonder verwijten. Luisteren is geweldig. Maar niet oeverloos. Sommigen blijven urenlang luisteren naar hun partner en worden doodmoe. Dat heeft geen zin. Voel wanneer het genoeg is. Spreek een tijd af. Stel duidelijke grenzen. Als je goede raad geeft is dat prima, verwacht niet dat de ander er iets mee doet. Dan is er kans dat je beledigd bent als er niets met je advies gedaan wordt.
Als voor jou de situatie duidelijk is, heb je de neiging de ander te overspoelen met goede raad. Woon je met iemand samen die een burn-out heeft of depressief is? Zorg dan dat je niet mee wegzakt in de depressie. Als je vrolijk bent… uit je vrolijkheid dan normaal. Maak je zelf niet kleiner of verdrietiger dan je bent om bijvoorbeeld op gelijk niveau met je partner te komen. Blijf jezelf! Als je wilt zingen, zing dan! Het is ook jouw huis en je mag je thuis voelen in je eigen huis. Wees open over hoe je je voelt.
Als jijzelf rustig bent, heb je kans dat de ander er ook rustiger van wordt. Een rustige geest en kalme ademhaling hebben effect op anderen. Probeer het maar eens. Ik ga nu wandelen.