Omdat ik er op school niets van bakte moest ik van school af. Ik zou blijven zitten en mijn moeder zei: "dan ga je maar werken!" Ik wilde op school blijven ondanks mijn blamage omdat ik straal verliefd was op de gymjuf. Ma begon over geld verdienen en dat klonk ook wel aantrekkelijk. Onze huisarts zei: "Dat kind moet verder leren, die is intelligent!" Daar luisterde mijn moeder wel naar maar er was geen school meer die me nog aannam. Waarom weet ik niet... het had iets te maken met te laat inschrijven. Ik deed nog een poging op de Rijkskunstacademie te komen. Maakte beeldjes en tekende in die tijd maar de vriendelijke heer zei: "Maak jij maar eerst de MAVO af."
Eind van het liedje: mijn moeder vond een advertentie voor een administratieve kracht bij het Sociaal Fonds Bouwnijverheid en daar toog ik net voor mijn zestiende op af. Het sollicitatiegesprek werd gehouden op hun kantoor in de Jodenbreestraat grenzend aan het Waterlooplein. De man vroeg: "drinken je ouders? Roken ze? Heb je een vriendje?" Naïef als ik was antwoordde ik netjes en vertelde dat mijn vriendje in de gevangenis zat in vreemdelingen detentie. De Cubaan Jesus waar ik al eerder over schreef.
Werd toch aangenomen en kon aan het werk op het kantoor op het Rhijnspoorplein aan de Wiboutstraat in Amsterdam. Het was verschrikkelijk en ik haatte het werk. Mappen in kasten doen of er uit halen, ponskaartjes invullen en ik zat de tijd uit en zag de klok de hele acht uur vooruit kruipen. Het hielp dat ik altijd wel verliefd werd op degene die voor me zat, later hoorde dat ik ze aan zat te staren. Werd voortdurend verbeterd, kreeg de kans mijn typediploma te halen bij Schoevers en werd bevorderd tot typiste en moet bekennen dat ik ook daar niets van terecht bracht. Zoveel fouten en we hadden toen nog vlakjes waar we de fouten mee wegpoetsten en dat werd natuurlijk een zootje en iedereen zag hoe vaak ik vlakte. Oh, ik kan hier zoveel richtingen uit schrijven en nu een keuze zien te maken anders wordt het verhaal te lang. Ok keuze gemaakt: de groepsleider was een jonge man, iets ouder dan ik, die erg bevlogen was in zijn werk. Hij wist me altijd vriendelijk te corrigeren en er grapjes over te maken.
Vele, vele jaren later had ik opdrachten bij de belastingdienst. In Utrecht was een vergadering van trainers. Denk dat ik zo'n vijftig was en een dikke wat slonzige man stond op en begon een lezing te houden. Wat grappig dacht ik... die man praat zo bevlogen en hij heeft dezelfde mond als die jongen van het Sociaal Fonds toen. Hij hield een geweldige lezing en we hingen aan zijn lippen. Die nacht schrok ik wakker: "Verhip 't is 'm!" Herinnerde me zijn naam ineens en het klopte met de naam van deze man. Belde de volgende ochtend en ja hoor hij wist het nog. Dat onzekere meisje dat wel heel lief was en altijd verliefd.
Er gebeurde nog iets in diezelfde vergadering. Op mijn achttiende zat ik in het Vrouwenhuis op de Nieuwe Herengracht te praten met een oudere vrouw. Ze sprak met me als gelijke en dat was ik niet gewend. Eigenlijk deed ze niets bijzonders behalve dat ze over zich zelf sprak en me totaal serieus nam, Ik voelde me ter plekke groeien. Had in die tijd nogal een minderwaardigheidscomplex. Ben het nooit vergeten en had er een stukje over geschreven. In de vergadering zat een oudere vrouw naast me en we hadden samen geluncht. Na de lunch kijk ik haar aan en opeens weet ik het: "het is de vrouw uit het Vrouwenhuis!" Ja hoor ze was het. Twee bijzondere ontmoetingen in één vergadering. Nu kon ik haar vertellen wat ze toen voor effect op me had en haar het stukje sturen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten