Mijn connectie met het Engelse koningshuis

 Mijn connectie met het Engelse koningshuis gaat terug naar mijn twintigste jaar. Ik werkte sinds een maand in Londen in een jeugdherberg en daar zou Prinses Margaret op bezoek komen. Men geloofde het niet maar ik heb daadwerkelijk meegeholpen met nieuwe gordijnen naaien voor de Prinses zou komen. Het bewijs heb ik nog niet zo lang geleden gevonden, zie hieronder. Hoop dat Margaret niet te dicht langs de zomen is gelopen want ik kan niet garanderen dat het helemaal goed is gegaan. Het is ook de laatste keer dat ik ooit iets genaaid heb en nu ik er zo over denk was het ook de eerste keer.

Jammer dat ik net voordat Margaret onze jeugdherberg zou bezoeken enorme ruzie kreeg met de directeur waarop ik meteen mijn biezen pakte. Het ging om een suikerklontje maar ja je moet principieel blijven ook als het om een suikerklontje gaat als je gelinkt bent aan het Engelse koninklijk huis.

Waarom nou dat suikerklontje? Wij werkten in de keuken en er kwam een Franse vrouw logeren die bij ons zou komen werken. Nu was ze nog gast en de week erop zou ze in dienst komen. We hadden twee soorten gasten: met ontbijt en gasten die hun eigen ontbijt klaar maakten in een aparte keuken. Bij de gekochte ontbijttafels stonden potjes met suikerklontjes. Deze vrouw pakte een suikerklontje van de tafel en er ontstond een enorm gedoe want onze chef had het gezien en ontzegde haar de toegang tot de jeugdherberg en haar pasje werd ingetrokken zodat ze geen lid meer was. Woedend waren we, mijn collega's en ik, en gingen verhaal halen bij de directeur. Die weigerde de vrouw haar pasje terug te geven en ze mocht natuurlijk al helemaal niet meer komen werken. "She is a thief!" zei hij onverbiddelijk. Ziedend pakte ik mijn rugzak en vertrok. Kocht in de binnenstad van Londen een ticket voor de boot terug en dronk koffie in een café.

Na een tijdje stomen kwam de ober op me af: "Mevrouw er is telefoon voor u!" Dat kan niet antwoordde ik "Niemand weet dat ik hier ben." "Het is toch echt voor u, bent u Marja?" "Ja, dat klopt." "Dan is er toch echt telefoon voor u." In verwarring liep ik naar de telefoon, nog zo'n ouderwetse aan een draadje. Het was mijn collega July: "Marja, verroer je niet we komen naar je toe." Na een uurtje kwamen ze er met z'n allen aan. Een collega die, voor zover ik wist, in Amerika zat. Ze was toevallig net teruggekomen. Mijn vriendin Mara, die toevallig net langs was gekomen om me te bezoeken, wat ze nooit deed. Nog twee collega's en July zelf. Verbijsterd vroeg ik hoe ze wisten waar ik was. Ze glimlachte geheimzinnig en heeft het me nooit verteld. Ik heb haar nog wel eens gezocht af en toe via facebook maar nooit meer gevonden.

Het was hartverwarmend en blijft een mysterie.

Holland House Jeugdhotel Londen:

De fonosofe

Gisteravond fietste ik langs het huis van mijn vroegere pianolerares in de Gerrit van der Veenstraat, keek naar boven, zag het licht branden en dacht ineens: daar zit een verhaal aan vast. Kijk uit het wordt een lange:

Als kind mocht ik naar de Volksmuziekschool in een klas na school om een muziekinstrument te leren spelen. Helaas geen gitaar of piano, daar was geen geld voor dus het werd een blokfluit. Enigszins teleurgesteld begon ik toch te oefenen en al snel floot wijsjes. De liedjes gingen me aardig af maar het noten lezen was voor mij te moeilijk. Ik haalde alleen onvoldoendes. Noten lezen was het allerbelangrijkst dus dat werd niets. Op mijn kamertje speelde ik deuntjes en zelfs een liedje van Bach hoewel ik geen idee had dat dat Bach was.

Jaren later kreeg ik een enorm verlangen naar een saxofoon en liep altijd naar de Paleisstraat in Amsterdam waar mooie exemplaren in een etalage stonden en stond uren lang te staren. Voor mij te duur en onbereikbaar. Tot op een dag, ik was een jaar of negenentwintig, kreeg ik van een heel lieve, rijke vriendin zomaar een saxofoon cadeau. Wat was ik gelukkig. Met dezelfde vingergrepen van de blokfluit kon ik aardig improviseren en ging naar het Bimhuis om daar in een grote band te spelen: 'de Oktopedians'. Wie kent ze nog? Herman de Wit alias Herby White, inmiddels overleden, was een bevlogen bandleider. We mochten meteen meespelen ook als je beginner was. We gluurden bij de buren hoe ze hun vingers bewogen en meteen de eerste keer mocht ik al voor de band een jazzsolo spelen waarvan ik dacht dat ie er een beetje op leek. Daarna zette de band een likje in en dan voelde het heel wat. Zo leerden we snel beter spelen. Speels leren werkt voor veel noot-dislecten veel efficiënter.

Ik heb nog een keer opgetreden als koe in een alternatieve performance en kreeg er nog geld voor ook.

Een jaar of vijftien geleden kwam ik bij de bakker en ontmoette mevrouw Elisabeth Bierens de Haan. Vroeger lazen mijn moeder en ik haar boekjes. Ze is fonosofe, een woord dat ze zelf heeft bedacht. Ze kan aan onze stem horen hoe we in elkaar zitten, wat voor ziektes we onder de leden hebben en ze kan zelfs aan een overvliegend vliegtuig horen of er een schroefje los zit en belt dan naar Schiphol om ze te waarschuwen. We smulden vroeger van haar schrijfsels over spiritualiteit en haar hoorvermogen. Ik sprak haar aan en vertelde dat en ze zei meteen: "Weet je dat ik pianoles geef?" Nu had ik net een Casio'tje gekocht waar ik mee oefende en kon aardig improviseren dus boekte meteen een les bij haar. We hadden prachtige gesprekken over het leven en spiritualiteit en dan moest ik nog kinderliedjes spelen met tja... weer noten en dat schuurde. Mijn improvisatie vond ze helemaal niets. Toen ik wat liet horen zei ze: "Nee, ik ga je echt leren spelen!"

Uiteindelijk zaten we meer te praten dan dat ik iets met die lessen deed. Laatst was ze nog flink in het nieuws. Op AT5, de Amsterdamse televisiezender vertelde ze met verve dat er een loopbrug moest komen in haar straat tijdens werkzaamheden. Ze kreeg het voor elkaar ook. Ben met haar naar een lezing geweest. Mensen moesten een stukje voorlezen uit een boek en dan vertelde zij wat ze aan hun stem hoorden aan ziektes, onzekerheden ed en ja hoor elke keer raak.
We zijn ook nog een keer met mijn ouders in de auto met haar naar een beurs gereden en ze analyseerde mijn ouders tijdens de rit. Ma vond het machtig interessant. Ik vroeg haar ooit waarom ze heur haar zo breed uit kamde en haar wenkbrauwen zo ver de lucht in tekende. "Oh kind, dat hoort bij me... ik kan niet anders." Niet lang geleden zat ik aan de koffie bij haar op het balkon. We hadden een heerlijk gesprek met veel pret en we gingen ook nog de diepte in. Nou ja, dat kan niet anders met haar.

Af en toe speel ik nog op mijn Casio en speel wat ik wil en dat is heerlijk. Hoop dat de tegenwoordige muzieklessen nu wel improvisatie aanmoedigen.