Was laatst bij de Nieuwe Yogaschool in de Laurierstraat en het was weer oergezellig. Tientallen jonge, slanke mooie vrouwen met lang haar (alsof ze het hebben afgesproken) schrijden langs op lange benen, soms diep in zichzelf gekeerd omdat ze net een yogales kregen. Nu doe ik niet aan yoga omdat ik daar te lui voor ben en al die bewegingen me te ingewikkeld zijn maar de koffie en de suikerloze haverkoek zijn heerlijk en ik zit daar puur voor de gezelligheid. Heb wel jarenlang Raya-yoga gedaan maar daar hoefde ik alleen voor te zitten, dat scheelt. Samen met een eveneens grijze vriendin zaten we genoeglijk te praten over ons leven en de dood, toen mijn pen viel. Nou ja dan duik ik toch even lenig onder de tafel, tenslotte ben ik een flink aantal kilo afgevallen de laatste jaren.
Tja, zo makkelijk ging dat niet. Voor ik het wist zat ik half onder de tafel vast en kwam niet meer overeind. Het duurde zo'n tien minuten voor ik mezelf weer op mijn stoel had gehesen onder de ogen van al die lenige vrouwen en mannen. Met bovenmenselijke inspanning en met de slappe lach, waar we niet meer van bij konden komen, kwam ik weer boven tafel. Iemand opperde om toch maar een lesje te volgen maar ik weiger. Mezelf onder tafel lachen met een ingewikkelde pose blijft toch leuker dan het in de les te doen.
Dit schreef ik een paar jaar geleden over dezelfde plek: Er was verleiding genoeg onderweg naar de meditatie in de Laurierstraat. Eerst kwam ik langs het Jordaanfestival en mijn Jordanese genen speelden op en wilde de polonaise dansen met de liederen van Johnny Jordaan... maar ja die bierwalmen hielden me tegen en ik verlangde naar schone zuivere lucht. Toen kwam ik langs mijn vroegere vrouwencafé waar ze ook aan het zingen waren. Even kijken of ik een bekende zag en ja hoor en nog iemand... ik zong even mee en daar stond ik voor de keuze: smartlappen zingen of meditatie?
De meditatie trok toch het meest en ik was een uur stil. Tijdens de meditatie bedacht ik me dat zingen ook meditatie is. Of het nu smartlappen zijn of mantra's het doet iets met je en er vibreert iets. Weet niet of elke meditateur het met me eens is: weet wel zeker van niet... maar het is een interessante gedachte. Iedereen zat op de grond en ik dacht op een kussentje moet kunnen.
Na een kwartier kussentje op, kussentje af... iets meer druk op de billen en dan weer op de rug: ik zat tegen een radiator aan, dacht ik: dit hoef ik mezelf niet aan te doen. Er zijn strenge meditaties waarbij je juist door de lichamelijke pijn heen moet als je uren in één houding zit maar ik heb lang geleden besloten niet onnodig pijn te lijden en zeker niet vrijwillig. Dus ik stapte op. Buiten kwam ik weer in het feestgewoel en ja hoor van de stilte naar tante Leen: 'Ik ben moeders mooiste niet, maar dat doet me geen verdriet...' kijk dat waren nog es levenslessen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten