Magische momenten

Er zijn soms vreemde magische momenten die mijn hart doen huppelen en mijn hersens doen kraken. Ik heb wat moeite met cijfers en data en ik dacht altijd dat ik op mijn achttiende op kamers ging. Heb bleek een jaar later te zijn. Vriendin Gaby's kleindochter ging voor het eerst op kamers (gekke uitdrukking eigenlijk) en Gaby vroeg een paar jaar geleden: "Mar, Herinner jij je nog hoe het was toen je op kamers ging?" Ik moest even nadenken en wist nog wel dat het spannend was en een bevrijding. De volgende dag kwam ik in mijn tuinhuisje en er ligt een klein geel boekje op de grond. Ik kijk erin en zie... het hele verhaal hoe ik op kamers ging wonen. Ik had dat hele boekje nooit meer gezien. De rest las ik met rode konen over wat ik allemaal heb uitgespookt in die tijd. Dat zal ik jullie besparen.

Een tijdje later stelde iemand de vraag wat het eerste gelukkige moment dat ik me kon herinneren was. Ik wist het meteen. Ik speelde op straat in de Pijp en schreef een wedstrijd uit op een papiertje. In mijn herinnering ging het om een soort circusact en wist nog dat er een kroontjespen op stond. De volgende dag pak ik een fotoboek uit de kast en er valt een briefje uit. Juist! Het bewuste briefje. Het bleek om een schrijfwedstrijd te gaan. Geloof niet dat iemand iets heeft geschreven. Ook dat briefje had ik nooit meer gezien.
Wie speelt hiermee en gooit dat boekje en dat briefje op de grond in mijn Amsterdamse tuinhuisje?

Vorige week vroeg een cliënte van drieëntwintig wanhopig: "Ik doe dit werk nu al drie jaar... ik word er gek van. Moet ik dit werk nou mijn hele leven doen?" Moest denken aan de tijd dat ik net zo wanhopig was en dacht dat ik nooit iets anders zou doen dan typiste zijn.  's Avonds zoek ik in mijn tuinhuisje naar een map die ik nodig heb voor mijn werk en vind een map met tekeningen en papiertjes en ik lees: "Ik haat typen, moet ik dit mijn hele leven verder doen? Ik wil nooit meer typen, ik wil vrij zijn!" Dat schreef ik op mijn twintigste. Als ik toen had geweten dat ik typen ooit heerlijk zou vinden maar nu wel kan typen wat ik zelf wil en op superdeluxe futuristische laptops en computers in plaats van zware typemachines waar ik met vlakjes de fouten weg vlakte. Ook dit stukje heb ik nooit meer gelezen in al die jaren.

Een vriendin vroeg vorige week: Ken jij de Blasiusstraat? Ja die ken ik... heb er gewerkt als masseur en mijn moeder woonde er als kind en schreef er een verhaal over. Ze vroeg of ik wist welk nummer mijn moeder woonde. Dat wist ik niet. Twee dagen later stuurde een lief wildvreemd echtpaar me het antwoord. De verschillende adressen waar mijn grootvader had gewoond en ja hoor de Blasiusstraat 41. Zevenenzestig jaar wist ik niet welk nummer... een vriendin vraag het en zie: het antwoord komt twee dagen later. 

Wie speelt hiermee? Wat is het geheim? Hoe dan ook... het geeft een magisch gevoel.