In 1993 trok ik de stoute schoenen aan en stapte naar de
Kamer van Koophandel om me in te laten schrijven als zelfstandig ondernemer. Vijf jaar daarvoor ontmoette
ik Pieter Hardon bij de Brahma Kumaris in Amsterdam waar we leerden mediteren.
Zijn prachtige ogen spraken me aan en ik vroeg hem na de eerste cursusavond om
samen iets te gaan drinken. Met tranen in de ogen, hand in hand vertelden we
elkaar ons levensverhaal. Na vijf jaar vriendschap vroeg hij: “Waarom word jij geen trainer?” Die
duw had ik nu net nodig. Ik speelde al een tijd met de gedachte. Ik gaf toen
shiatsu massage in hartje Amsterdam. De massages gaf ik in stilte, maar na de
behandeling raakten we al snel in gesprek en dat had meestal veel effect.
Stiekem vond ik de gesprekken leuker dan het geven van de massage. Ik had een
enorme drang om door te geven wat ik zelf leerde. Mijn leven stond al een paar
jaar op haar kop omdat ik op een totaal andere manier leerde denken. Daar heb
ik al veel over geschreven. Pieter was al jaren trainer en coach en stelde voor
om elkaar te coachen. Wat heb ik daar veel van geleerd. Hij nam me mee naar
trainersbijeenkomsten en zijn eigen trainingen, daarnaast liet hij me oefenen.
Ik heb veel aan hem te danken. Als hij bij me kwam en ik wilde eerst even over
ditjes en datjes praten zei hij: “Nee, geen onzin nu… we gaan meteen de diepte
in, ik heb haast. Hij wilde altijd dieper en dieper. Enkele jaren geleden
stierf hij plotseling op zijn vijfenzestigste aan een hartaanval.
Bij de Brahma Kumaris ontmoette ik twee mensen die mij zeer inspireerden: Tijn Touber en Jacqueline Berg. Zij gaven lessen in positief denken en ook dat maakte iets in mij wakker. Zo ontspannen lezingen geven met diepte en humor, dat is precies wat ik ook wilde doen. Ik was opgewonden over deze nieuwe stap in mijn leven. Zevenendertig jaar en vol vertrouwen. Ik begon met brieven sturen naar bedrijven, geschreven met mijn typemachine. Nog geen computers en printers in die tijd. Tot mijn grote verbijstering werd ik gebeld door de Postbank. Ik mocht daar drie mensen coachen en als dat goed ging zou ik meer opdrachten krijgen. De één was te assertief als leidinggevende, de ander juist te weinig en een derde durfde geen beslissingen te nemen omdat er veel geld mee gemoeid was. Men was tevreden over de resultaten en ik kreeg meer opdrachten. Elke dag belde ik naar bedrijven en vroeg: “Heerst er stress in uw bedrijf?” Veel telefoontjes leverden alleen gezellige gesprekken op en afwijzingen maar ook: een dame van een onderdeel van de Universiteit van Amsterdam riep hard in mijn oor: “Komen: NU!” Ik sprong op mijn fiets en reed in topsnelheid naar het gebouw. Dat leverde me in de loop der jaren heel wat coach-trajecten en trainingen op. Nog elk jaar spreken wij af om samen te lunchen. De dame is nu gepensioneerd.
Ik die altijd een hekel had aan werken was nu gepassioneerd bezig en de energie stroomde door me heen. Al snel kreeg ik een opdracht bij de Openbare Bibliotheek in Amsterdam waar ik alle filialen trainde. Via de Postbank mocht ik een lezing geven bij de KPN, daar gaf iemand het door aan de gemeente Oss en via Oss kwam ik bij de gemeente Boxtel. Men vroeg mij een opleiding Praktijkbegeleiding te geven bij de politie en zie: ik werkte met dezelfde mensen die vroeger tijdens acties achter me aan renden. Het bleken geweldige mensen te zijn. Van vijandschap was niets meer over. Via de politie kwam ik bij de belastingdienst waar ik jaren lang trainingen en opleidingen gaf over communicatie.
In die jaren heb ik zoveel geleerd: zoals iets heel eenvoudigs als de manier van ademhalen, essentieel bij het hervinden van rust en innerlijke kracht. Ook leerde ik meer op mijn intuïtie af te gaan. Niet meer in paniek te raken wanneer iets niet direct werkt en het moment te gebruiken. Leerde met vallen en opstaan open te zijn over wat ik voel tijdens een training en wat dat voor mij zowel als de deelnemers doet. Ik leerde door muren van overlevingsstrategieën heen te zien en die van mijzelf ter plekke los te laten. Ik leerde zowel van de deelnemers als coach-cliënten en collega’s. Zelf volgde en volg ik trainingen, coachtrajecten en supervisiegesprekken met collega’s om me te blijven ontwikkelen. Ik leerde een hoop van wat er mis ging en ook veel van wat er goed ging. Steeds sneller leerde ik de kern te raken.
Enkele jaren geleden coachte ik een medewerker van een gemeente. Op aanraden van zijn arts was hij net begonnen met antidepressiva. Omdat hij niet kon slapen kreeg hij ook nog slaappillen. De man had twijfels of hij er wel goed aan deed al die middelen in te nemen en begon op advies van zijn werkgever ook een coach-traject. Al snel besloot hij zelf te stoppen met de medicatie omdat hij wilde weten of het door de medicijnen kwam of door de manier waarop hij zichzelf ontwikkelde dat hij zich zoveel beter voelde. Na drie maanden kon hij weer genieten van et leven en zijn werk, nu op een nieuwe manier.
Het was niet de eerste keer dat ik meemaakte dat artsen meteen met antidepressiva strooien wanneer iemand overspannen, burn-out is of verdriet heeft. Ik maakte me zo boos dat ik de column “De levensgenieter” schreef. Daar kreeg ik veel reacties op en ging door met schrijven en ben niet meer gestopt. Dat resulteerde in het boek 'Placebo's en fluitende fietsen'. Het werd geen bestseller maar er zijn inmiddels toch wel een aardig aantal van in omloop. Intussen is er een tweede boek: 'Niets meer te bewijzen'. Schrijven is een geweldig middel om door te geven wat ik leer en als ik me ergens kwaad over maak kan ik het kwijt op een constructieve manier. De schrijfsels worden op verschillende sociale media gepubliceerd. Alles is inspiratie: van het werken met mensen, de dood van mijn moeder, hoe mijn vader verder leefde na haar dood tot een opmerking van een vriendin of een operatie in het ziekenhuis.
Nu ben ik zesenzestig en gepensioneerd. Nog niet zo lang geleden was dat het moment dat de meesten stopten met werk. Niet alleen omdat men jaren had gewerkt en nu behoefte had aan vrije tijd maar ook omdat je jongeren de kans moest geven op de arbeidsmarkt en men anders als egoïst gezien werd. De wereld is snel aan het veranderen. Mijn oma was oud op deze leeftijd en mijn oudere vriendinnen staan nog vol in het leven en werken met passie ook na hun vijfenzestigste.
Onverwachts zijn er een aantal nieuwe vrienden in mijn leven gekomen. Jonge mannen en vrouwen met een geest van eeuwen oud. Het is een nieuwe verrassing en een extra dimensie dat deze jonge mensen mijn leven zijn binnen gewandeld, ze dartelen om me heen met frisse ideeën en weten me te inspireren en te enthousiasmeren, ondersteunen mijn werk en zitten zelf vol passie en wijsheid en mooie initiatieven. De kern van mijn werk bestaat voor het grootse deel uit het terugvinden van zelfvertrouwen. Bijvoorbeeld in het vinden van nieuw werk of door reorganisaties. Altijd een bron van onzekerheid en angst. Ik train nu vaak in de Zorgsector, de NS en aan de Vu met zowel studenten als hoogleraren die ik workshops over de Kracht van Gedachten mag geven. Samen met Inge Nuijten, Wendy Peeters en Hanna Biesheuvel geven we inspirerende trainingen over Dienend Leiderschap. Ook de coachsessies gaan door bij verschillende organisaties waaronder Prowareness waar ik trainers en agilecoaches coach. Laatst mocht ik bij de douane aan twintig man (jawel, allemaal mannen) de Kracht van Gedachten geven. Deze opdracht kreeg ik nota bene via Twitter. Leve Social Media! Dank zij programma's als Zoom en Teams en Skype kan ik gewoon doorwerken tijdens deze crisis. Vorig jaar begon ik met de meditatie-proeverij bij Prowareness. Dit jaar mag ik 'm bij een andere organisatie in Amsterdam geven. Ik laat deelnemers proeven van verschillende soorten meditaties om te zien wat het je doet. Vertel er verhalen bij over de meditaties, sommigen hilarisch maar ook ter inspiratie. Het is zo fijn om steeds weer iets nieuws te bedenken.
Voorlopig ga ik nog lekker een tijd door met mijn werk. Sinds mijn zestigste speelde ik een voorstelling 'Soulstory' over oorlog, verwerken en vergeving. Vorig jaar maakte ik een tweede Soulstory over mijn werk, belevingen, valkuilen, hilarische momenten, ontroerende gebeurtenissen. Inspiratie voor nieuwe trainers en coaches. Die kan ik ook via Zoom geven.
Bij de Brahma Kumaris ontmoette ik twee mensen die mij zeer inspireerden: Tijn Touber en Jacqueline Berg. Zij gaven lessen in positief denken en ook dat maakte iets in mij wakker. Zo ontspannen lezingen geven met diepte en humor, dat is precies wat ik ook wilde doen. Ik was opgewonden over deze nieuwe stap in mijn leven. Zevenendertig jaar en vol vertrouwen. Ik begon met brieven sturen naar bedrijven, geschreven met mijn typemachine. Nog geen computers en printers in die tijd. Tot mijn grote verbijstering werd ik gebeld door de Postbank. Ik mocht daar drie mensen coachen en als dat goed ging zou ik meer opdrachten krijgen. De één was te assertief als leidinggevende, de ander juist te weinig en een derde durfde geen beslissingen te nemen omdat er veel geld mee gemoeid was. Men was tevreden over de resultaten en ik kreeg meer opdrachten. Elke dag belde ik naar bedrijven en vroeg: “Heerst er stress in uw bedrijf?” Veel telefoontjes leverden alleen gezellige gesprekken op en afwijzingen maar ook: een dame van een onderdeel van de Universiteit van Amsterdam riep hard in mijn oor: “Komen: NU!” Ik sprong op mijn fiets en reed in topsnelheid naar het gebouw. Dat leverde me in de loop der jaren heel wat coach-trajecten en trainingen op. Nog elk jaar spreken wij af om samen te lunchen. De dame is nu gepensioneerd.
Ik die altijd een hekel had aan werken was nu gepassioneerd bezig en de energie stroomde door me heen. Al snel kreeg ik een opdracht bij de Openbare Bibliotheek in Amsterdam waar ik alle filialen trainde. Via de Postbank mocht ik een lezing geven bij de KPN, daar gaf iemand het door aan de gemeente Oss en via Oss kwam ik bij de gemeente Boxtel. Men vroeg mij een opleiding Praktijkbegeleiding te geven bij de politie en zie: ik werkte met dezelfde mensen die vroeger tijdens acties achter me aan renden. Het bleken geweldige mensen te zijn. Van vijandschap was niets meer over. Via de politie kwam ik bij de belastingdienst waar ik jaren lang trainingen en opleidingen gaf over communicatie.
In die jaren heb ik zoveel geleerd: zoals iets heel eenvoudigs als de manier van ademhalen, essentieel bij het hervinden van rust en innerlijke kracht. Ook leerde ik meer op mijn intuïtie af te gaan. Niet meer in paniek te raken wanneer iets niet direct werkt en het moment te gebruiken. Leerde met vallen en opstaan open te zijn over wat ik voel tijdens een training en wat dat voor mij zowel als de deelnemers doet. Ik leerde door muren van overlevingsstrategieën heen te zien en die van mijzelf ter plekke los te laten. Ik leerde zowel van de deelnemers als coach-cliënten en collega’s. Zelf volgde en volg ik trainingen, coachtrajecten en supervisiegesprekken met collega’s om me te blijven ontwikkelen. Ik leerde een hoop van wat er mis ging en ook veel van wat er goed ging. Steeds sneller leerde ik de kern te raken.
Enkele jaren geleden coachte ik een medewerker van een gemeente. Op aanraden van zijn arts was hij net begonnen met antidepressiva. Omdat hij niet kon slapen kreeg hij ook nog slaappillen. De man had twijfels of hij er wel goed aan deed al die middelen in te nemen en begon op advies van zijn werkgever ook een coach-traject. Al snel besloot hij zelf te stoppen met de medicatie omdat hij wilde weten of het door de medicijnen kwam of door de manier waarop hij zichzelf ontwikkelde dat hij zich zoveel beter voelde. Na drie maanden kon hij weer genieten van et leven en zijn werk, nu op een nieuwe manier.
Het was niet de eerste keer dat ik meemaakte dat artsen meteen met antidepressiva strooien wanneer iemand overspannen, burn-out is of verdriet heeft. Ik maakte me zo boos dat ik de column “De levensgenieter” schreef. Daar kreeg ik veel reacties op en ging door met schrijven en ben niet meer gestopt. Dat resulteerde in het boek 'Placebo's en fluitende fietsen'. Het werd geen bestseller maar er zijn inmiddels toch wel een aardig aantal van in omloop. Intussen is er een tweede boek: 'Niets meer te bewijzen'. Schrijven is een geweldig middel om door te geven wat ik leer en als ik me ergens kwaad over maak kan ik het kwijt op een constructieve manier. De schrijfsels worden op verschillende sociale media gepubliceerd. Alles is inspiratie: van het werken met mensen, de dood van mijn moeder, hoe mijn vader verder leefde na haar dood tot een opmerking van een vriendin of een operatie in het ziekenhuis.
Nu ben ik zesenzestig en gepensioneerd. Nog niet zo lang geleden was dat het moment dat de meesten stopten met werk. Niet alleen omdat men jaren had gewerkt en nu behoefte had aan vrije tijd maar ook omdat je jongeren de kans moest geven op de arbeidsmarkt en men anders als egoïst gezien werd. De wereld is snel aan het veranderen. Mijn oma was oud op deze leeftijd en mijn oudere vriendinnen staan nog vol in het leven en werken met passie ook na hun vijfenzestigste.
Onverwachts zijn er een aantal nieuwe vrienden in mijn leven gekomen. Jonge mannen en vrouwen met een geest van eeuwen oud. Het is een nieuwe verrassing en een extra dimensie dat deze jonge mensen mijn leven zijn binnen gewandeld, ze dartelen om me heen met frisse ideeën en weten me te inspireren en te enthousiasmeren, ondersteunen mijn werk en zitten zelf vol passie en wijsheid en mooie initiatieven. De kern van mijn werk bestaat voor het grootse deel uit het terugvinden van zelfvertrouwen. Bijvoorbeeld in het vinden van nieuw werk of door reorganisaties. Altijd een bron van onzekerheid en angst. Ik train nu vaak in de Zorgsector, de NS en aan de Vu met zowel studenten als hoogleraren die ik workshops over de Kracht van Gedachten mag geven. Samen met Inge Nuijten, Wendy Peeters en Hanna Biesheuvel geven we inspirerende trainingen over Dienend Leiderschap. Ook de coachsessies gaan door bij verschillende organisaties waaronder Prowareness waar ik trainers en agilecoaches coach. Laatst mocht ik bij de douane aan twintig man (jawel, allemaal mannen) de Kracht van Gedachten geven. Deze opdracht kreeg ik nota bene via Twitter. Leve Social Media! Dank zij programma's als Zoom en Teams en Skype kan ik gewoon doorwerken tijdens deze crisis. Vorig jaar begon ik met de meditatie-proeverij bij Prowareness. Dit jaar mag ik 'm bij een andere organisatie in Amsterdam geven. Ik laat deelnemers proeven van verschillende soorten meditaties om te zien wat het je doet. Vertel er verhalen bij over de meditaties, sommigen hilarisch maar ook ter inspiratie. Het is zo fijn om steeds weer iets nieuws te bedenken.
Voorlopig ga ik nog lekker een tijd door met mijn werk. Sinds mijn zestigste speelde ik een voorstelling 'Soulstory' over oorlog, verwerken en vergeving. Vorig jaar maakte ik een tweede Soulstory over mijn werk, belevingen, valkuilen, hilarische momenten, ontroerende gebeurtenissen. Inspiratie voor nieuwe trainers en coaches. Die kan ik ook via Zoom geven.
Mijn ervaring is dat we zoveel krachtiger, mooier en liefdevoller zijn dan we ons zelf toedenken. Die ervaring wil ik graag doorgeven en delen, zodat we het allemaal kunnen ervaren. Dat is mijn missie en passie voor de komende jaren.
Marja
Pieter Hardon:
