Oorlog in ons hoofd

Vroeger was ik nogal snel beledigd. Ik kon er zelf ook wat van. Dat kwam doordat ik me zwak en onzeker voelde en zo dacht ik dat te compenseren. Willens en wetens iemand kwetsen is ook oorlog voeren in het klein. Er is altijd risico dat het kan uitlopen op iets groters. Herinner me een keer na een demonstratie. Ik ging met een paar andere vrouwen naar een politiebureau en de eerste de beste agent die voor me stond, snauwde ik toe: "Je bent een heel klein miezerig mannetje met een heel klein piemeltje". Wat voelde ik me toen goed. Ik had hem flink vernederd. Het gaf me een machtsgevoel van hier tot gunder. Het volgende moment kreeg ik een klap op mijn kop met zijn wapenstok. Het bloed spoot uit mijn hoofd en de man kwam even later geschrokken naar me toe met een rol closetpapier om het bloed te stelpen en bood zijn excuses aan. Ik werd rustig en bood ook de mijne aan en de vrede was hersteld. Het was de laatste keer dat ik zoiets deed. Er was voorlopige wapenstilstand. Het was niets meer of minder dan dat: oorlog in mezelf. Na jaren vond ik echte vrede in mezelf. Het was veel dichterbij dan ik dacht. Want ik bedacht de oorlog in mijn hoofd. Die bleek er in het echt niet te zijn. Het was maar een idee dat ik vijanden had. In werkelijkheid ben ik vrij. Net als wij allemaal. Als we vrede willen kunnen we die in onszelf vinden. Allemaal!