De vrijheid instappen

Op een zonnige zondagmiddag wilde mijn vriendin naar de film. Ik had niet zo'n zin maar had het wel beloofd. Welke film dan? Het werd 'Twelve years a slave' in de Eye bioscoop in Amsterdam waar ook een prachtig terras is. Nee, wij zaten binnen en de film begon. Heb wel eens vaker slavernij films gezien en hoe vreselijk ook: nog nooit had het zo'n effect gehad op mijn lijf. Het leek of ik gigantische stompen in mijn maag kreeg bij elke onrechtvaardigheid die in de film voorkwam. Ik dacht: 'ik kan zo naar buiten lopen en koffie op het terras drinken' maar bleef zitten en onderging de filmische marteling van begin tot het eind. Op de fiets naar huis kon ik niet ophouden met huilen en thuis was ik totaal van streek. Dat heb ik jaren niet meegemaakt... zelfs niet met eigen leed.

Ik schreef hierover aan mijn collega Laura, die regressietherapie geeft. Natuurlijk zei ze: "Kom eens langs voor een sessie" en nieuwsgierig als ik ben ging ik.
Ik dacht: 'nu kom ik terug in levens als slaaf of als slavendrijver'. Nee hoor er kwam een ander verrassend Aha-moment.
Het zinnetje: "Ik kan zo weggaan als ik wil" kwam terug.
In een eerdere sessie bij een reïncarnatietherapeut was dat ook al een item geweest.
Ik zat bij de Eye in de bioscoop en dacht: 'Ik hoef dit niet te ondergaan en kan zo weggaan' en ik bleef zitten. In mijn herbeleving zat ik één van de razernijen van mijn moeder uit die lang konden duren en waar ik ook dacht: 'ik kan zo weglopen' en ik bleef.
Opeens realiseerde ik me, door de vragen van Laura, dat ik nu ook in een situatie zat waar ik uit wilde en waarin ik bleef hangen. Het was opeens zo helder. Ik heb mezelf diezelfde week bevrijd en dat was een heerlijk gevoel. Ik stapte er zo uit en hup de vrijheid in. Wat een 'eye'-opener!
Dank Laura!


Foto: Uitzicht Eye

Regressietherapeute: Laura Daggers-de Koning



*De eerdere sessie beschreef ik in: Overzicht tussen levens!'