Enthousiast vertelde ze over een bijzondere fysiotherapeut die pijn kan wegnemen. Ze kent verschillende mensen die door hem geholpen zijn waaronder haar echtgenoot. Ze werkt als HR-medewerkster in een zorgcentrum en één van de medewerksters had al tijden vreselijke pijnen waardoor ze niet meer kon werken.
Ze vroeg aan de directeur of hij een bezoek bij de speciale fysiotherapeut voor haar wil betalen. Artsen konden niet helpen en medicijnen werkten niet. De man keek haar aan of ze gek was geworden.
Wilde ze haar naar een kwakzalver sturen? Ze vocht als een pitbull en liet niet los. "Als het nou helpt dan hebben wij snel de medewerkster terug en is zij verlost van haar pijn. Nu ligt ze maar thuis en gebeurt er niets en dat kost ons ook geld!" Uiteindelijk kreeg ze haar zin. De medewerkster had meteen minder pijn en inmiddels zijn er al meer medewerkers naar de man gestuurd met goed resultaat.
Wat een lef en een doorzettingsvermogen.
dinsdag 19 augustus 2014
maandag 18 augustus 2014
Hartverzachting
Kreeg ik me daar toch een hartverzachting: dochter en schoonzoon kwamen hun kitten brengen om te wennen aan onze katten omdat ze een weekje weggaan. Ja, zo'n piepklein poesje in huis doet iets met mijn hart. Dat zette me aan het mijmeren over onze harten.
Zo zijn er heel wat mensen met een verhard hart. Dikke schillen erom heen en daardoor in staat te moorden of te martelen.
Heb wel eens gelezen dat de Nazi's soms heel lief waren voor hun dieren en kinderen en ondertussen joden martelden en in gaskamers lieten creperen.
Hoe is het mogelijk? Deze tijd zie ik om me heen ook mensen verharden. De toon in het nieuws en de reacties van mensen op het nieuws. Voor men het weet heeft men een kant gekozen en is 'de andere kant' de vijand. Het gaat heel snel maar het kan ook zo maar ineens zijn dat we wakker worden. Hoe verhard het hart ook is.
Een paar jaar geleden zag ik op de televisie een interview met mensen die lid waren van de Ku Klux Clan. Ze zaten vol haat tot op een nacht brand uitbrak in hun huis en ze werden gered door een zwarte man. Er brak een acute hartverzachting door en ze werden goede vrienden. Dag Ku Klux Clan.
Het is dus mogelijk om van keihard naar zacht te komen in korte tijd. Een plotseling inzicht. Het verdwijnen van een donkere sluier waardoor het licht weer vrij kan stromen.
Hoorde van een vriendin die een vriend heeft in Zuid Amerika die ooit gemarteld werd. Hij bleef liefdevol kijken naar zijn beul. Die kon zijn werk niet meer doen en stopte. Dat zijn gebeurtenissen die raken en niet alleen voor kippenvel zorgen maar ook voor hartverzachting. Het kan in één klap gebeuren.
Het schijnt dat we na onze dood een levensoverzicht krijgen waarbij we alles voelen wat we zelf hebben beleefd maar ook welk effect ons gedrag bij anderen heeft gehad. Dit alles zonder veroordeling. Het is louter bedoeld als diep inzicht om wakker te worden. Dat gaat van wat ik als kind met andere kinderen heb gedaan tot wat ik later in mijn leven met mijn geliefden, ouders, vreemden heb verkeerd. Alles voel je tot op het bot... wat het kindje dat ik buitensloot voelde tot wat mijn moeder voelde als ik cynisch naar haar was. Ook de mooie liefdevolle gestes die ik naar anderen deed voel ik dan van alle kanten. Natuurlijk ook wat ik mezelf heb aangedaan of gegeven komt langs. Het lijkt me buitengewoon interessant en soms hartverscheurend en soms vol blijdschap en geluk om het overzicht te beleven.
Ik hoef natuurlijk niet te wachten tot mijn dood. Dat kan ik nu ook al doen.
Als ik merk hoe mijn eigen hart verzacht bij de aanblik van zo'n poesje denk ik: waar ben ik verhard? Dat ik niet altijd met zo'n zacht hart rondloop?
Nou sta ik niet bekend als een keiharde zakenvrouw en mijn geliefde zou willen dat ik me wat harder en zakelijker opstel in sommige situaties.
De meesten van ons hebben hier en daar wat hartverhardingen opgelopen of ons aangewend om de wereld aan te kunnen.
Af en toe eens stilstaan bij waar de verhardingen optreden en op welke momenten is wel eens nuttig. Bij mij komt het onder andere voor als iemand iets van me wil waar ik geen zin in heb.
De neiging om niet te antwoorden en het op z'n beloop te laten of het benauwd krijgen en het toch doen maar met tegenzin en dat duidelijk laten merken.
Heel eenvoudig zeggen: 'Nee, dat doe ik niet, dank je wel!' en het liefst op de uitademing helpt.
Is niets bijzonders aan. Als ik het op de hartverharding manier doe dan blijft het lang spelen en hou ik het vast en wordt het harder en harder in me.
Dus uitademen en eerlijk zijn zorgt voor de hartverzachting bij alle partijen. Dit is natuurlijk maar een klein voorbeeld in vergelijking met wat er in de wereld aan de hand is. Toch begint het ergens in onszelf. Er is hoop voor de wereld.
Zie ook!
Zo zijn er heel wat mensen met een verhard hart. Dikke schillen erom heen en daardoor in staat te moorden of te martelen.
Heb wel eens gelezen dat de Nazi's soms heel lief waren voor hun dieren en kinderen en ondertussen joden martelden en in gaskamers lieten creperen.
Hoe is het mogelijk? Deze tijd zie ik om me heen ook mensen verharden. De toon in het nieuws en de reacties van mensen op het nieuws. Voor men het weet heeft men een kant gekozen en is 'de andere kant' de vijand. Het gaat heel snel maar het kan ook zo maar ineens zijn dat we wakker worden. Hoe verhard het hart ook is.
Een paar jaar geleden zag ik op de televisie een interview met mensen die lid waren van de Ku Klux Clan. Ze zaten vol haat tot op een nacht brand uitbrak in hun huis en ze werden gered door een zwarte man. Er brak een acute hartverzachting door en ze werden goede vrienden. Dag Ku Klux Clan.
Het is dus mogelijk om van keihard naar zacht te komen in korte tijd. Een plotseling inzicht. Het verdwijnen van een donkere sluier waardoor het licht weer vrij kan stromen.
Hoorde van een vriendin die een vriend heeft in Zuid Amerika die ooit gemarteld werd. Hij bleef liefdevol kijken naar zijn beul. Die kon zijn werk niet meer doen en stopte. Dat zijn gebeurtenissen die raken en niet alleen voor kippenvel zorgen maar ook voor hartverzachting. Het kan in één klap gebeuren.
Het schijnt dat we na onze dood een levensoverzicht krijgen waarbij we alles voelen wat we zelf hebben beleefd maar ook welk effect ons gedrag bij anderen heeft gehad. Dit alles zonder veroordeling. Het is louter bedoeld als diep inzicht om wakker te worden. Dat gaat van wat ik als kind met andere kinderen heb gedaan tot wat ik later in mijn leven met mijn geliefden, ouders, vreemden heb verkeerd. Alles voel je tot op het bot... wat het kindje dat ik buitensloot voelde tot wat mijn moeder voelde als ik cynisch naar haar was. Ook de mooie liefdevolle gestes die ik naar anderen deed voel ik dan van alle kanten. Natuurlijk ook wat ik mezelf heb aangedaan of gegeven komt langs. Het lijkt me buitengewoon interessant en soms hartverscheurend en soms vol blijdschap en geluk om het overzicht te beleven.
Ik hoef natuurlijk niet te wachten tot mijn dood. Dat kan ik nu ook al doen.
Als ik merk hoe mijn eigen hart verzacht bij de aanblik van zo'n poesje denk ik: waar ben ik verhard? Dat ik niet altijd met zo'n zacht hart rondloop?
Nou sta ik niet bekend als een keiharde zakenvrouw en mijn geliefde zou willen dat ik me wat harder en zakelijker opstel in sommige situaties.
De meesten van ons hebben hier en daar wat hartverhardingen opgelopen of ons aangewend om de wereld aan te kunnen.
Af en toe eens stilstaan bij waar de verhardingen optreden en op welke momenten is wel eens nuttig. Bij mij komt het onder andere voor als iemand iets van me wil waar ik geen zin in heb.
De neiging om niet te antwoorden en het op z'n beloop te laten of het benauwd krijgen en het toch doen maar met tegenzin en dat duidelijk laten merken.
Heel eenvoudig zeggen: 'Nee, dat doe ik niet, dank je wel!' en het liefst op de uitademing helpt.
Is niets bijzonders aan. Als ik het op de hartverharding manier doe dan blijft het lang spelen en hou ik het vast en wordt het harder en harder in me.
Dus uitademen en eerlijk zijn zorgt voor de hartverzachting bij alle partijen. Dit is natuurlijk maar een klein voorbeeld in vergelijking met wat er in de wereld aan de hand is. Toch begint het ergens in onszelf. Er is hoop voor de wereld.
Zie ook!
maandag 11 augustus 2014
De vrijheid instappen
Op een zonnige zondagmiddag wilde mijn vriendin naar de film. Ik had niet zo'n zin maar had het wel beloofd. Welke film dan? Het werd 'Twelve years a slave' in de Eye bioscoop in Amsterdam waar ook een prachtig terras is. Nee, wij zaten binnen en de film begon. Heb wel eens vaker slavernij films gezien en hoe vreselijk ook: nog nooit had het zo'n effect gehad op mijn lijf. Het leek of ik gigantische stompen in mijn maag kreeg bij elke onrechtvaardigheid die in de film voorkwam. Ik dacht: 'ik kan zo naar buiten lopen en koffie op het terras drinken' maar bleef zitten en onderging de filmische marteling van begin tot het eind. Op de fiets naar huis kon ik niet ophouden met huilen en thuis was ik totaal van streek. Dat heb ik jaren niet meegemaakt... zelfs niet met eigen leed.
Ik schreef hierover aan mijn collega Laura, die regressietherapie geeft. Natuurlijk zei ze: "Kom eens langs voor een sessie" en nieuwsgierig als ik ben ging ik.
Ik dacht: 'nu kom ik terug in levens als slaaf of als slavendrijver'. Nee hoor er kwam een ander verrassend Aha-moment.
Het zinnetje: "Ik kan zo weggaan als ik wil" kwam terug.
In een eerdere sessie bij een reïncarnatietherapeut was dat ook al een item geweest.
Ik zat bij de Eye in de bioscoop en dacht: 'Ik hoef dit niet te ondergaan en kan zo weggaan' en ik bleef zitten. In mijn herbeleving zat ik één van de razernijen van mijn moeder uit die lang konden duren en waar ik ook dacht: 'ik kan zo weglopen' en ik bleef.
Opeens realiseerde ik me, door de vragen van Laura, dat ik nu ook in een situatie zat waar ik uit wilde en waarin ik bleef hangen. Het was opeens zo helder. Ik heb mezelf diezelfde week bevrijd en dat was een heerlijk gevoel. Ik stapte er zo uit en hup de vrijheid in. Wat een 'eye'-opener!
Dank Laura!
Foto: Uitzicht Eye
Regressietherapeute: Laura Daggers-de Koning
*De eerdere sessie beschreef ik in: Overzicht tussen levens!'
Ik schreef hierover aan mijn collega Laura, die regressietherapie geeft. Natuurlijk zei ze: "Kom eens langs voor een sessie" en nieuwsgierig als ik ben ging ik.
Ik dacht: 'nu kom ik terug in levens als slaaf of als slavendrijver'. Nee hoor er kwam een ander verrassend Aha-moment.
Het zinnetje: "Ik kan zo weggaan als ik wil" kwam terug.
In een eerdere sessie bij een reïncarnatietherapeut was dat ook al een item geweest.
Ik zat bij de Eye in de bioscoop en dacht: 'Ik hoef dit niet te ondergaan en kan zo weggaan' en ik bleef zitten. In mijn herbeleving zat ik één van de razernijen van mijn moeder uit die lang konden duren en waar ik ook dacht: 'ik kan zo weglopen' en ik bleef.
Opeens realiseerde ik me, door de vragen van Laura, dat ik nu ook in een situatie zat waar ik uit wilde en waarin ik bleef hangen. Het was opeens zo helder. Ik heb mezelf diezelfde week bevrijd en dat was een heerlijk gevoel. Ik stapte er zo uit en hup de vrijheid in. Wat een 'eye'-opener!
Dank Laura!
Foto: Uitzicht Eye
Regressietherapeute: Laura Daggers-de Koning
*De eerdere sessie beschreef ik in: Overzicht tussen levens!'
dinsdag 5 augustus 2014
Ik heb gelijk!
Het is heerlijk om gelijk te hebben. Dat geeft een goed gevoel want als ik me eenmaal een mening heb gevormd dan is het zaak om alles op die manier te zien en alle informatie te filteren om mijn gelijk te waarborgen en te verdedigen. Iemand die gaten slaat in mijn gelijk is lastig en slaat gaten in mijn prachtige muur die zo stevig om me heen staat. Ik kijk dan ook niet naar de informatie van degenen die niet gelijk hebben of alleen om die informatie onder uit te halen.
Wij en zij is een duidelijke status quo en ik ben wij en wij hebben gelijk en zij niet.
Als ik zij was geweest dan hadden wij als zij zijnde ook gelijk gehad want dan had ik aan de goede kant gestaan en had ik daar mijn muur omheen gebouwd. Maar dat is hypothetisch gesproken want ik sta aan de goede kant en dat is wel zo prettig.
Dus als je commentaar hebt op dit stukje en je bent het hier niet mee eens, dan weet je alvast: je staat aan de verkeerde kant.
Met de hartelijke groeten,
Ego!
Wij en zij is een duidelijke status quo en ik ben wij en wij hebben gelijk en zij niet.
Als ik zij was geweest dan hadden wij als zij zijnde ook gelijk gehad want dan had ik aan de goede kant gestaan en had ik daar mijn muur omheen gebouwd. Maar dat is hypothetisch gesproken want ik sta aan de goede kant en dat is wel zo prettig.
Dus als je commentaar hebt op dit stukje en je bent het hier niet mee eens, dan weet je alvast: je staat aan de verkeerde kant.
Met de hartelijke groeten,
Ego!
zondag 3 augustus 2014
The world on our shoulders
"One person posts a message about what the Israelis do to the people in Gaza and the other about what the Israelis do to the Palestinians, and it's all just equally bad.
I do not want to start blaming, because then I’d be adding another scoop of hate on top of the hate and before I’d know it I would be engaged in a discussion which I don’t want to be in. There’s no point to it because everyone of us has their own reasons to pull themselves into victimization, sometimes even for some real good reasons.
What can I do without joining the fight? People around me suffer. The world is again a bit more grim. Earthquakes, hurricanes, Trump, Erdogan, Kim...
Just now I spoke to a young woman who wants to carry the world. She feels responsible for the happiness of others and I recognize this. We can’t save or carry the entire world on our shoulders. This is what makes us feel tired, desperate and powerless. Fortunately there is plenty we can do. The young woman works as a trainer with young people from all over the world. If she remains strong and calm and can pass on the peace inside of her, to twenty-four international young people then, on their turn they can bring this with them to their country and spread it there.
Like another example of the Jewish journalist Eva van Sonderen who is active in Jerusalem where she hears rockets and sirens on a daily basis. She joins peace demonstrations where Jews and Palestinians meet with one another. She writes about it, and posts it on Facebook where cooperation does exist. She shows acts of friendship the Israelis do by performing surgery on Palestinian children or the restoration of an electricity pole that had been destroyed by the Hamas so that about 70,000 people in Gaza have electricity again. The one throws bombs and the other helps to build and rescue children.
A student from Gaza made another Jewish journalist aware that both sides have similar fears and the same yearning for peace. The one spits on the other and the other spits back while in the meanwhile enlightened spirits from both sides are meditating and fasting together and realize that they want to save all children from the war.
In the Netherlands the ‘Salaam-Shalom Amsterdam Jewish-Muslim Friendship Circle’ in Amsterdam is working together to help the refugees in Amsterdam. This brings joy and hope to the world. And they are not the only ones. There are many of these projects in the world and even though they don’t show up in the newspapers on a daily basis, they are key signs that the world isn’t lost yet.
I decided for myself to only pass on that what heals, that what unites us, what is clear and what makes us smile."
I do not want to start blaming, because then I’d be adding another scoop of hate on top of the hate and before I’d know it I would be engaged in a discussion which I don’t want to be in. There’s no point to it because everyone of us has their own reasons to pull themselves into victimization, sometimes even for some real good reasons.
What can I do without joining the fight? People around me suffer. The world is again a bit more grim. Earthquakes, hurricanes, Trump, Erdogan, Kim...
Just now I spoke to a young woman who wants to carry the world. She feels responsible for the happiness of others and I recognize this. We can’t save or carry the entire world on our shoulders. This is what makes us feel tired, desperate and powerless. Fortunately there is plenty we can do. The young woman works as a trainer with young people from all over the world. If she remains strong and calm and can pass on the peace inside of her, to twenty-four international young people then, on their turn they can bring this with them to their country and spread it there.
Like another example of the Jewish journalist Eva van Sonderen who is active in Jerusalem where she hears rockets and sirens on a daily basis. She joins peace demonstrations where Jews and Palestinians meet with one another. She writes about it, and posts it on Facebook where cooperation does exist. She shows acts of friendship the Israelis do by performing surgery on Palestinian children or the restoration of an electricity pole that had been destroyed by the Hamas so that about 70,000 people in Gaza have electricity again. The one throws bombs and the other helps to build and rescue children.
A student from Gaza made another Jewish journalist aware that both sides have similar fears and the same yearning for peace. The one spits on the other and the other spits back while in the meanwhile enlightened spirits from both sides are meditating and fasting together and realize that they want to save all children from the war.
In the Netherlands the ‘Salaam-Shalom Amsterdam Jewish-Muslim Friendship Circle’ in Amsterdam is working together to help the refugees in Amsterdam. This brings joy and hope to the world. And they are not the only ones. There are many of these projects in the world and even though they don’t show up in the newspapers on a daily basis, they are key signs that the world isn’t lost yet.
I decided for myself to only pass on that what heals, that what unites us, what is clear and what makes us smile."
Abonneren op:
Posts (Atom)