O, ik kan het me nog goed herinneren... Ik was altijd verliefd op vrouwen die het niet op mij waren. Altijd wachten en hopen. Wachten op een teken, een blik, een aanraking en die kwam maar niet of heel even en dan had ik weer hoop. Dag en nacht-dromen die onvervuld bleven en me het gevoel gaven dat ik niet aantrekkelijk was of niet intelligent genoeg was.
Elke keer weer hetzelfde liedje. Het waren altijd vrouwen waar ik tegen op keek. Die iets hadden wat ik niet had. Een zelfverzekerde houding of ze konden prachtig zingen en hadden gestudeerd. Een pijnlijke kwestie die vele jaren en vele vrouwen duurde. Mezelf klein en onwaardig voelen met het idee dat mijn leven niet veel te betekenen had in vergelijking met anderen.
De bevrijding kwam toen ik me ging verdiepen in spiritualiteit. Ik kwam er achter dat ik een volwaardig mens ben. Een schitterende ziel met een hoop beperkingen die ik mezelf had opgelegd door allerlei ervaringen in mijn jeugd en wie weet wel daarvoor.
Ik leerde dat we allemaal prachtige zielen zijn die door verwikkelingen en vergissingen zijn gaan geloven dat we niet volwaardig zijn. Gelukkig komen steeds meer mensen er achter.
Ook leerde ik dat ik liefde ben en dus te geven heb. Als ik wacht tot iemand me liefde geeft dan ben ik behoeftig en kijk ook zo naar de wereld. Als ik mezelf oplaad met liefde dan ben ik gevuld en kan ik het doorgeven. Ik hoef mijn armen maar open te gooien en de Liefde in te ademen en hup... ik voel me zo vol stromen. Dan moet ik het wel doorgeven anders voelt het alsof mijn lichaam ontploft omdat het zoveel liefde niet aan kan.
Wat voor mij zo is, is natuurlijk voor iedereen zo. Ik zie het om me heen gebeuren. Steeds meer mensen die daar achter komen en hun armen wijd open spreiden. Je ziet het aan de lichten in hun ogen... aan het geluk waarmee ze de ontdekking doen en bijna ongeloof dat het inderdaad zo is.
Ik zie het aan de manier waarop "problemen" opeens geen problemen meer zijn maar iets wat opgelost kan worden en als een zoemende mug van de schouders wordt weggewoven.
De afhankelijke houding verandert in een speelse, open houding en waar vroeger de ogen zwaar stonden zie ik nu lichtjes. Ineens is er wijsheid en een enorme drang om die door te geven. Weg wachten op de liefde, het smachten naar een aai over de bol of verliefd op de "verkeerde" geliefdes. We zijn zelf de geliefde en iedereen deelt mee.
https://youtu.be/l7WkQmODmxE
5 opmerkingen:
Ik heb denk een soort vergelijkbaar proces heb doorlopen. Nog niet zo afgerond zoals bij jou.. Maar mede door het contact met jou, met Liesbeth en anderen besef ik mij, dat de glans in mijn leven komt door ontmoetingen. Ook door de ontmoeting met mijn spiritualiteit, accepteren dat mijn eigen vorm, goed is, en goed genoeg. Ook door aandacht te schenken aan dat deel in mij, dat nog kan groeien. Mensen ontmoeten, die zoals jij zo mooi omschrijft "een glans in hun ogen hebben", mensen die net als ik open staan voor verwondering en ontmoeting. Ik heb mijzelf ook vele beperkingen opgelegd, ben ik wel goed genoeg, heb wel iets te bieden. Maar door deze ontmoetingen aan te gaan, kan ik mijzelf spiegelen en mij daarin ontwikkelen. Mijn armen wijd openen, anderen de kans geven en mijzelf de kans geven. Mooie column Marja! Groet van Joke
Wat prachtig.
Waarheid als een koe. En dan nog eens een prachtige waarheid.
Te veel mensen zijn nog steeds op zoek naar een ander die hen gelukkig kan maken.
Hopelijk gaan steeds meer mensen beseffen dat geluk en liefde in jezelf zit en dat je dit zelf moet vinden en uitdragen!
Vorige week vrijdag trof ik een oud-collega tijdens een concert in de foyer van het theater. Wij stonden met elkaar te praten en herhaaldelijk zei hij: "Ik zie dat je heel erg gelukkig bent, dat het je goed gaat. Je straalt het gewoon uit."
Mijn reactie: "Jij doet hetzelfde, dat zie ik aan de manier waarop je mij aanspreekt."
Soms zitten liefde en uiting van geluk en liefde in de hele gewone dingen, in een gesprekje in de foyer van een theater. En dan heb je het nog niet eens over de schitterende uitvoering, waarvan beide hebben genoten.
Jou boodschap resoneert. Herkenbaar, voelbaar, soortgelijk. Idd, onvoorwaardelijke liefde, zelfliefde kan pas gedeeld worden als men het in zichzelf voelt. Dat is 'de weg' ...mooi. Dank voor het delen. Hartegroet,
Een reactie posten