Onszelf tot rust ploffen

Jaren lang kon ik alleen hoog ademen. Nadat ik leerde hoe ik mijn ademhaling naar mijn buik kon laten zakken, werd ik een stuk rustiger. Als we hoog ademen, zitten we meestal ook in onze overlevingsstrategie of zijn we angstig. Probeer maar eens een horrorfilm te kijken met een rustige buikademhaling.  Het is moeilijk arrogant, cynisch of geïrriteerd te blijven als we rustig en vanuit de buik ademen.

Vrouwen leren om de buik in te houden omdat dat mooier staat en dat betekent dat het moeilijk is laag te ademen en een strakke buik te houden. Kijk naar de mannequins op de catwalk. Een bodybuilder zei ooit, toen ik nog mijn shiatsu-praktijk runde, dat hij zo'n pijn in zijn schouders had. Hij was nogal klein en blies zich enorm op om zo breed en groot mogelijk te lijken. Ik zei: "adem eens uit..." Zijn schouders zakten een eind naar beneden. Hij stond er heerlijk ontspannen bij. "Doe dat eens vaker" zei ik. "Nee, dat doe ik niet want dan lijk ik kleiner." Tja, dan liever pijn in de schouders. Eigen keuze.

Iemand vertelde ooit dat moeders in Japan, als de kinderen te druk waren, riepen: "Hara". Hara betekent buik. Kinderen leerden in die tijd zich te concentreren op hun hara. Zodra de moeder riep: "Hara!" Waren de kinderen stil en rustig. Ik geef dat vaak door op bedrijven waar iedereen loopt te rennen en te haasten. Dan lachen ze me vriendelijk uit maar het werkt wel. Roepen ze elkaar toe als ze elkaar zien rennen en vliegen: "Hara!" Grote hilariteit maar ze zijn het zichzelf weer wel bewust.

Het kan in één keer... bijvoorbeeld als ik voor een groep sta en wat opgewonden raak en ik merk het terwijl ik bezig ben, dan doe ik een subtiele maar flinke uitademing. Meteen voel ik me rustiger en heb ik meer overzicht. Een hoge ademhaling maakt dat we minder zuurstof naar onze hersenen brengen en dat kan leiden tot paniek of een onzeker gevoel.

Tijdens communicatietrainingen hebben veel deelnemers een te hoge ademhaling. Ook mensen die een burn-out hebben of van streek zijn ademen te hoog. Als ik vraag de adem naar de buik te brengen is dat voor sommigen heel moeilijk. Ik leerde het zelf ooit in een paar weken bij een fysiotherapeute.

Nu heb ik daar wat op gevonden. De plof-adem. Je haalt drie keer diep adem en ploft de adem er in één keer uit. Je laat alles hangen wat er maar kan hangen. Schouders, buik, armen, knieën en vooral ook de kaak en de kin, daar zit veel spanning en dat merk je pas als je ze laat hangen. Je wordt er niet mooier op maar dat mag de pret niet drukken. Zodra je drie keer uitploft zit je adem in je buik. Dat maakt ons meteen een stuk wijzer:

Stel je hebt een probleem, een examen, een sollicitatiegesprek of je moet een besluit nemen. Je bent gespannen, paniekerig en je adem zit hoog. Plof een aantal keer uit en begin dan met wat je te doen hebt of neem je beslissing. Laat je gedachten voor je werken en zeg tegen ze: "Denk er aan de adem drie keer te laten ploffen!"
Zeg ook tegen je gedachten: "Jullie houden even jullie mond verder, ik neem de beslissing. Wie is ik in dit geval? Dat is wie we werkelijk zijn, zonder de gebruikelijke belemmeringen, onzekerheden en het ego-gedoe. Zonder de kaken op elkaar of in de "ik moet me bewijzen"-stand.

Al het ego uitgeblazen? Vraag jezelf, na het ploffen: "Wat voor advies geef ik mijn dagelijkse zelf?" Schrijf dan zonder na te denken op wat oppopt in je brein.

Doe het maar eens. Plof ze!


De komende weken geef ik weer workshops in Amsterdam over de kracht van gedachten, adem en voelen.

Verliefd op de verkeerde?

O, ik kan het me nog goed herinneren... Ik was altijd verliefd op vrouwen die het niet op mij waren. Altijd wachten en hopen. Wachten op een teken, een blik, een aanraking en die kwam maar niet of heel even en dan had ik weer hoop. Dag en nacht-dromen die onvervuld bleven en me het gevoel gaven dat ik niet aantrekkelijk was of niet intelligent genoeg was.
Elke keer weer hetzelfde liedje. Het waren altijd vrouwen waar ik tegen op keek. Die iets hadden wat ik niet had. Een zelfverzekerde houding of ze konden prachtig zingen en hadden gestudeerd. Een pijnlijke kwestie die vele jaren en vele vrouwen duurde. Mezelf klein en onwaardig voelen met het idee dat mijn leven niet veel te betekenen had in vergelijking met anderen.

De bevrijding kwam toen ik me ging verdiepen in spiritualiteit. Ik kwam er achter dat ik een volwaardig mens ben. Een schitterende ziel met een hoop beperkingen die ik mezelf had opgelegd door allerlei ervaringen in mijn jeugd en wie weet wel daarvoor.
Ik leerde dat we allemaal prachtige zielen zijn die door verwikkelingen en vergissingen zijn gaan geloven dat we niet volwaardig zijn. Gelukkig komen steeds meer mensen er achter.

Ook leerde ik dat ik liefde ben en dus te geven heb. Als ik wacht tot iemand me liefde geeft dan ben ik behoeftig en kijk ook zo naar de wereld. Als ik mezelf oplaad met liefde dan ben ik gevuld en kan ik het doorgeven. Ik hoef mijn armen maar open te gooien en de Liefde in te ademen en hup... ik voel me zo vol stromen. Dan moet ik het wel doorgeven anders voelt het alsof mijn lichaam ontploft omdat het zoveel liefde niet aan kan.

Wat voor mij zo is, is natuurlijk voor iedereen zo. Ik zie het om me heen gebeuren. Steeds meer mensen die daar achter komen en hun armen wijd open spreiden. Je ziet het aan de lichten in hun ogen... aan het geluk waarmee ze de ontdekking doen en bijna ongeloof dat het inderdaad zo is.
Ik zie het aan de manier waarop "problemen" opeens geen problemen meer zijn maar iets wat opgelost kan worden en als een zoemende mug van de schouders wordt weggewoven.

De afhankelijke houding verandert in een speelse, open houding en waar vroeger de ogen zwaar stonden zie ik nu lichtjes. Ineens is er wijsheid en een enorme drang om die door te geven. Weg wachten op de liefde, het smachten naar een aai over de bol of  verliefd op de "verkeerde" geliefdes. We zijn zelf de geliefde en iedereen deelt mee.

https://youtu.be/l7WkQmODmxE