Zelfreflectie

Van de week gaf ik een training Zelfreflectie en Zelfbewustzijn bij een gemeente, nou ja, de eerste helft van de training. De tweede helft komt volgende week. Een stel enthousiaste vrouwen stroomde binnen: "Ha fijn, heb er zin in!" Dat is natuurlijk de beste zin om een training mee te beginnen en de trainer blij want dat belooft wat moois. De vrouwen hebben humor en durven naar zichzelf te kijken, een prachtige combinatie.

Als ik zo'n training geef ga ik het allereerst kijken wat ik zelf nog te reflecteren heb en dat is meestal wel een stapeltje. Weet nog het eerste bewuste moment dat ik me kan herinneren van zelfreflectie. Een vriendin zei in mijn twintiger jaren dat ik altijd in de verdediging schoot als ze me feedback gaf. Mijn vaste riedel was: "Nou, heb je jezelf wel es gehoord! Jij doet altijd... of ik kan er ook niets aan doen." Ze leerde me te luisteren naar wat ze zei en te overwegen of ze gelijk had. Het ging er niet meteen in als koek omdat ik het zo oneerlijk vond dat zij wel wat mocht zeggen en dat ik niets terug mocht zeggen. Toch veranderde er iets in me en begon ik naar mezelf te kijken. Dat doen we natuurlijk al in onze jeugd maar bij mij ging dat meestal gepaard met: "dat doe ik niet goed, dat kan ik niet" en een hoop schaamte en dat is natuurlijk niet de bedoeling. Het was of de schuld van de ander of de schuld van mezelf.

Zelfreflectie met liefde werkt veel beter. Geen oordeel maar een liefdevol kijken wat er anders kan en wat beter werkt. Een open gesprek over waar ik het anders had kunnen doen geeft opluchting en dan blijkt de ander ook geneigd zich open op te stellen. Ga natuurlijk af en toe flink de mist in en wie weet hoeveel mails ik hierop krijg van mensen die nog een appel met me te schillen hebben. Zodra ik het me bewust ben kan er ik er wat aan doen. Bewustzijn is altijd de sleutel.

Kapsones

 Werd gevraagd een interview te geven over faalangst voor een blad van het UWV. Heb daar eerder meegewerkt aan twee webinars over het onderwerp. Ja enig, doe ik graag. Woensdag gaat iemand me via zoom interviewen en gisteren kwam er een echte professionele fotograaf. Kreeg een hele lijst met eisen waar de foto's aan moeten voldoen. Dacht bekijk het maar, de fotograaf weet wel wat ie doet. Twee locaties en twee setjes kleren.

Moet je mij hebben, ben niet van de kleren maar ja wil er wel goed opstaan. Wilde toch al de zomerkleren uit de schuur halen dus zondag staan wassen en strijken en twee setjes uitgekozen. Nou ja twee blousen. De locatie is natuurlijk niet moeilijk: de tuin en evt de rododendrons aan de overkant of de Amstel als tweede locatie.

Laatst droomde ik dat er een hele set opmaakspullen waren bezorgd van de Hema. Lippenstiften en spullen om mijn gezicht mee in te smeren om er mooier uit te zien. Ik vermoed dat mijn moeder daar de hand in had want die wilde altijd zo graag dat ik make up gebruikte. Ik weigerde pertinent, soms kneep ze me heel hard in mijn wangen zodat die wat roder werden. Dan leek het nog wat.

De droom werkte want ineens als een wonder en via het uitlezen van gedachten kreeg ik op Facebook allerlei reclame voor make up voor oudere dames en hoe eenvoudig het is om er wat beter uit te zien en ze deden het voor. Heb het besteld en zie... heb me al een paar keer opgemaakt met lippenstift en al. Een revolutie en de buurman zei dat ik zo knap was en de fotograaf schatte me tien jaar jonger wat me nooit meer gebeurd. IJdelheid der ijdelheden. Dat was natuurlijk om me aan het stralen te krijgen en dat lukte. Wat een enige man. Een vijftiger met een filmsterren uiterlijk en één en al beminnelijkheid, gezelligheid en meteen mooie gesprekken. Als ik jonger was geweest...

Hij nam foto's in de tuin en in mijn kamer en moest allerlei posities aannemen. Dat ik dat nog meemaak... enig allemaal. Ben benieuwd naar het resultaat. Natuurlijk had ik mijn make up set gebruikt. Morgen het interview. Ik hou jullie graag op de hoogte. Krijg er bijna kapsones van nou ja, bijna... 

Mijn opa vertelt op wonderbaarlijke wijze over zijn leven

Een paar jaar geleden zat ik aan tafel met drie zeer nuchtere vriendinnen toen ik opeens begon te praten in de ik-vorm als mijn grootvader. Ik heb hem nooit gekend. Hij kwam om in de gaskamers van Sobibor. Hij vertelde over zijn leven en zijn dood. Terwijl ik mijn opa door mijzelf hoorde praten dacht ik: "Nee, niet hier, niet bij hen... dat nuchtere stel!" ik kon het niet stoppen.

Mijn vriendinnen keken natuurlijk vreemd naar me maar herstelden zich snel en begonnen vragen te stellen waardoor hij nog meer vertelde over zijn leven. Dat wat hij gelaten had en dat wat hij geleerd had. Ook dat hij heel snel 'over' was en werd opgewacht door geliefden waardoor alles heel soepel ging.

Eerst dacht ik dat ik misschien de reïncarnatie van mijn opa ben maar twee mediums vertelden me dat mijn opa me gebruikte als medium om dat te zeggen wat hij te zeggen had. Terwijl hij sprak en vertelde zag ik alles voor me. Heel helder. Het Amsterdam van vroeger, mijn oma van vroeger... voelde zijn liefde voor zijn tweede vrouw en al zijn kinderen. Hij vertelde hoe hij zijn eerste gezin had verwaarloosd omdat hij zijn verdienste als lompenverkoper op het Waterlooplein in Amsterdam op dronk of weggaf waardoor zijn vrouw, mijn oma, geen geld kreeg om haar kinderen te voeden. Hoe hij in paniek voor een razzia zijn baby'tje aan de buren gaf in de hoop dat zij het zouden verzorgen tot ze terugkwamen. Ze is de enige die het overleefd heeft. Hij en zijn vrouw en haar eerste kindje kwamen om.

Ik vermoed dat hij mijn veel oudere vriendinnen wilde geruststellen over de dood. Twee van hen verloren ook familie in de oorlog op dezelfde manier. De derde is dochter van een vader die voor de Duitsers moest vechten wat totaal niet bij hem paste en hij kwam terug als een gebroken man. Het is een wonder dat die twee hechte vriendinnen zijn geworden. Dat is een ander wonderlijk verhaal.

Nog even over mijn opa: Hij scheidde in 1941 van mijn oma (niet joods), had al twee dochters, mijn moeder en mijn tante Annie. Hij trouwde met een joodse vrouw en samen kregen ze Sara. Zijn vrouw Racheltje had al een dochtertje Judicje van zo'n drie jaar. Samen met hen werden ze afgevoerd naar Sobibor en kwam niet meer terug. Sara is gered uit de joodse creche in Amsterdam en is drie jaar geleden weggevlogen. Ze hebben haar in hun angst aan de buren gegeven die haar aan de Duitsers gaven. Ze hoopten terug te komen en dat de buren dan op haar zou passen.

Ben er van overtuigd dat hij door me heen sprak om mijn vriendinnen te laten weten dat de dood niet bestaat. Het is daarna nooit meer voorgekomen.

Lees ook:

De bijzondere vriendschap van Helga en Gaby.

De zoektocht van Sara Dresden, het verhaal van Marja

Sara Dresden gered uit de Joodsche crèche, haar verhaal.

Ode aan tante Engeltje Dresden, gered uit Westerbork

Dat wat we willen beschermen blijkt onze grootste kracht te zijn.

De eerste chocoladereep na de oorlog.