Van de week gaf ik een training Zelfreflectie en Zelfbewustzijn bij een gemeente, nou ja, de eerste helft van de training. De tweede helft komt volgende week. Een stel enthousiaste vrouwen stroomde binnen: "Ha fijn, heb er zin in!" Dat is natuurlijk de beste zin om een training mee te beginnen en de trainer blij want dat belooft wat moois. De vrouwen hebben humor en durven naar zichzelf te kijken, een prachtige combinatie.
Als ik zo'n training geef ga ik het allereerst kijken wat ik zelf nog te reflecteren heb en dat is meestal wel een stapeltje. Weet nog het eerste bewuste moment dat ik me kan herinneren van zelfreflectie. Een vriendin zei in mijn twintiger jaren dat ik altijd in de verdediging schoot als ze me feedback gaf. Mijn vaste riedel was: "Nou, heb je jezelf wel es gehoord! Jij doet altijd... of ik kan er ook niets aan doen." Ze leerde me te luisteren naar wat ze zei en te overwegen of ze gelijk had. Het ging er niet meteen in als koek omdat ik het zo oneerlijk vond dat zij wel wat mocht zeggen en dat ik niets terug mocht zeggen. Toch veranderde er iets in me en begon ik naar mezelf te kijken. Dat doen we natuurlijk al in onze jeugd maar bij mij ging dat meestal gepaard met: "dat doe ik niet goed, dat kan ik niet" en een hoop schaamte en dat is natuurlijk niet de bedoeling. Het was of de schuld van de ander of de schuld van mezelf.
Zelfreflectie met liefde werkt veel beter. Geen oordeel maar een liefdevol kijken wat er anders kan en wat beter werkt. Een open gesprek over waar ik het anders had kunnen doen geeft opluchting en dan blijkt de ander ook geneigd zich open op te stellen. Ga natuurlijk af en toe flink de mist in en wie weet hoeveel mails ik hierop krijg van mensen die nog een appel met me te schillen hebben. Zodra ik het me bewust ben kan er ik er wat aan doen. Bewustzijn is altijd de sleutel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten