Minder wie???

Zo’n dertig jaar geleden gingen mijn ouders op vakantie naar Italië. In de trein ontmoetten ze een aardig echtpaar waar ze de rest van de vakantie mee optrokken. Ze hadden mooie gesprekken en hebben veel gelachen. Het klikte.

Op een dag zaten mijn moeder en de man aan de borrel. Opeens zegt de man: “Weet je waar ik nu zo’n hekel aan heb? Nou?”, vroeg mijn moeder. “Aan Joden”. Vervolgens begon hij een tirade over de Joden die volgens hem niet deugden.
Mijn moeder bleef ijzig kalm en zei tenslotte: “Stel, je ontmoet iemand, het klikt tussen jullie, je vindt die persoon erg aardig. Maar dan blijkt die persoon Joods te zijn… wat zou je doen?”
“Dat kan ik mij haast niet voorstellen, maar dat zou meteen het einde zijn van de vriendschap. Geen haar op mijn hoofd!”
“Nou, dan kun je nu maar beter opstappen” zei mijn moeder, “ want je zit naast een Joodse vrouw”.
De man trok bleek weg, stond op en verliet het terras. De volgende dag kwam hij naar mijn moeder toe en zei: “Greet, het spijt me zo, wat ben ik stom geweest.”
De vriendschap heeft nog enkele jaren geduurd tot het verwaterde.

Nog zo iets: Op een receptie ontmoette ik een vrouw waar ik een leuk gesprek mee had en die zat te genieten van het eten. Later bleek zij tegen een vriendin van mij gezegd te hebben: “Marokko is een prachtig land maar de Marokkanen moesten ze doodschieten”.
Voor het feest had een Marokkaanse familie de catering verzorgd. Het zag er prachtig uit. Enorme schalen met de heerlijkste hapjes, duidelijk met liefde klaargemaakt.

De volgende dag brachten we de schalen terug ergens in Amsterdam West. We werden uitgenodigd binnen te komen voor een glas Marokkaanse thee. Wat een gastvrijheid. Behalve de thee, stond binnen enkele minuten de salontafel vol met eigengebakken lekkernijen. Ook kregen we nog van alles mee, zoals eigengebakken pannenkoekjes en zakje specerijen die de moeder speciaal in Marokko voor haar dochters had gemaakt. De dochter bleek in Marokko rechten gestudeerd te hebben ( hier in Nederland kan ze daar niets mee) en nu studeert ze voor voedingsspecialiste. Wat een hartelijke en warme ontvangst! Bij het weggaan zei ze dat ze graag een keer iets speciaals voor ons wil koken.
“Gewoon gratis, uit vriendschap” voegde ze er aan toe.

Als we elkaar beter leren kennen verdwijnen vooroordelen en vijandschap.

Laatst wandelden we met joden, moslims, christenen en nog zo wat via een synagoge naar een kerk en een moskee om te laten zien dat we samen kunnen leven en hoe!

Over lijden als hobby

Lijden hoort bij het leven. Dat hoor ik zo vaak zeggen. En het is natuurlijk ook zo. Ik hoef de krant maar open te slaan en het lijden slaat me tegemoet. Sommige vriendinnen zeggen “lees nou eens wat anders dan dat spiri-gedoe.” Ze hebben van die literaire en die zijn het ergst. Wat een hoop ellende: ingewikkelde relaties, mensen die elkaar van alles aandoen, verwikkelingen nog uit de oorlog waar nooit meer een eind aankomt tot in de zoveelste generatie. Het is alleen zo mooi beschreven. Prachtige volzinnen met veel gedetailleerde beschrijvingen van hoe de innerlijke pijn inbijt in de ingewanden. Het is niet aan mij besteed ben ik bang. 

Andere vrienden zeggen het ook al: Marja is te “licht.” Neem nou de film die ik een aantal maanden geleden zag. Het ging over een vrouw die ongelukkig was. Ze werd in de film steeds ongelukkiger en begon zichzelf te snijden. Het werd erger en erger tot er niets van haar over was. Ik zat de film uit met het idee dat eens het inzicht zou komen. Het heeft niet zo mogen zijn. Ze stierf jammerlijk en sleepte ook nog iemand mee in haar ongeluk. Later had ik het erover met een vriendin. Ze had genoten. “Wat een prachtige film en wat mooi dat lijden van die vrouw.” 

En dan voetbal. Je zou denken: Een stel mannen die een hoop geld verdienen tijdens hun favoriete spel. Wie heeft wel eens een voetballer zien lachen terwijl hij speelt? Het komt zelden voor. Meestal zie je verbeten koppen, gevloek en getier en wat spugen op de grond. Hier een por, daar een duw. Lachen komt pas als ze winnen anders is het huilen of uren naar de grond staren. 

Nog zoiets: oorlogsfilms. We willen geen oorlog. We willen vrede en toch kijken we niet naar films over vrede. Ze worden niet eens gemaakt voor zover ik weet. Science Fictionfilms gaan altijd over Aliens die oorlog voeren, monsterachtig zijn en de aarde willen vernietigen. Nooit eens een lief alien volk die vriendschap willen en ons leren hoe je in vrede kunt leven. (Wie er zo'n film kent, laat het me weten!) 

Toen ik het er eens met een kenner over had zei hij: “Dat is veel te saai, daar kijkt geen hond naar.” Hugo Borst zei het ooit in een interview over zijn tv-programma: “Vaders en Zonen.” De interviewer vroeg of hij ook een deel over zijn eigen vader zou maken. Hij antwoordde dat het niet kon omdat er geen drama in zat. Hij had een te goede relatie met zijn vader. Films over relaties die goed gaan? Grote gaap. Boeken over een leuke vriendschap of over iemand die een heerlijk rustig leven heeft en ervan geniet? Vallen we bij in slaap. Dus zolang we nog genieten met een zak chips op schoot van ellende, oorlog, moord en doodslag moeten we niet verwachten dat we al klaar zijn voor een vredige wereld. Veel te saai. 

Er is zoveel echt lijden op de wereld, waarom vrijwillig naar nep-lijden kijken?