Het was op een prachtige plek in een mooie oude opgeknapte boerderij in Noord Frankrijk: de mediumweek, precies tien jaar geleden. Onze docenten waren geweldig en we waren met veertien vrouwen en één man. We mochten niet met elkaar praten over onze privézaken omdat we daar op een andere manier achter moesten zien te komen. Ze lieten ons voelen en ervaren dat we veel meer kunnen dan we zo op het eerste gezicht denken. Dat wist ik wel maar nu ervoer ik het aan den lijve en dat maakte me nieuwsgierig. Waar zijn we allemaal toe in staat en wat gebeurt er met onze ziel als we niet meer in ons lichaam zijn? Ik ben een nieuwsgierig mens en wil graag alles weten.
Ik wist al dat we allemaal met elkaar verbonden zijn. Zelfs de wetenschap komt daar nu achter met de deeltjestheorie. Nu was het mogelijk te ervaren dat we zelfs privé-aangelegenheden van elkaar kunnen weten zonder te spreken. Daar hoef je niet eens een speciale gave voor te hebben maar dat blijken we allemaal te kunnen. Het is zaak om op een andere manier te kijken en te voelen. Ik was in staat tot in detail privézaken te weten van iemand die ik nog nooit eerder had gezien en zonder dat hij ook maar iets had verteld. Van wat voor auto hij had gereden tot wat voor besluiten hij in zijn leven had genomen en wat voor tapijt er thuis op zijn vloer lag. Terwijl ik aarzelend begon te praten wat ik zag ging het steeds sneller en kwam het er heel makkelijk uit. Tot mijn verbazing bleek alles te kloppen. Zo konden anderen dat bij mij ook.
Het bleek ook mogelijk om af en toe helder contact te hebben met overledenen en gidsen. Ook daar hoef je geen gave voor te hebben: we konden het allemaal hoewel wij en vooral ik, de beginners, af en toe behoorlijk stuntelden. De gevorderden die vorig jaar ook waren geweest en tussendoor les waren blijven nemen waren hier echt geweldig in. Ook hier weer tot in detail waren ze instaat door te geven wat er doorgegeven mocht worden. Heb Myrthe inmiddels vaak bezig gezien als medium en ze is werkelijk geweldig, integer en ietwat streng: "Het moeten echte bewijzen zijn, niet alleen maar dat ze nog van iemand houden... wat laten ze je precies zien?" en verdomd (als ik dat woord in dit verband mag gebruiken) de bewijzen stapelden zich op.
Een vriendin vroeg: "Waarom doe je dit? Wat brengt het je?" Dat is een goede vraag. Is het nieuwsgierigheid, sensatie... ja ook natuurlijk. Het is heerlijk als mijn ouders heel duidelijk langs komen of een goede vriendin. Het gevoel dat het me geeft is dat we oneindig zijn. Dat we veel meer in ons mars hebben dan we gebruiken. Dat alles betekenis heeft wat we doen. Dat we altijd en eeuwig met elkaar verbonden zijn en blijven ondanks totaal andere geschiedenissen. Dat niemand voor niets ons pad kruist. Dat we geen moment, geen mens, geen gebeurtenis vanzelfsprekend hoeven te nemen maar bewust hier op aarde leven en dat wonderen bestaan. Dat dood niet dood is maar juist leven! Het scheelt verdriet en rouw omdat ik weet dat mijn ouders weer jong en fris en vrolijk zijn. Een vriendin zei van de week: "Mar, ik word nu wel erg oud... over twaalf jaar ben ik tachtig. Ik wil er niet aan denken het maakt me angstig". Ze begrijpt nooit waarom ik met dit soort dingen bezig ben... ik legde haar het bovenstaande uit. Ik heb geen gevoel van eindigheid.. ja wel van mijn lichaam maar niet van mijn spirit. Dus ik hoef me niet druk te maken over doodgaan. Ineens begreep ze het. "Ja, dan zou er een hoop van me afvallen..."
Jaren geleden deed ik mee aan een cursus 'schrijven met je gidsen'. Alle andere deelnemers gingen als een trein maar ik zat te stuntelen. Er kwam helemaal niets. Probeerde het in de loop der jaren af en toe en dan kwam er alleen: 'Oberon en wel 100x oefenen oefenen oefenen' en dan werd ik ongeduldig: "Kunnen jullie nou niets zinnigs schrijven?" Tja, ze hadden gelijk moest gewoon oefenen. Nu op deze mediumschapweek zat ik 's avonds in mijn dagboek te schrijven toen opeens mijn pen als vanzelf bewoog: "Wat fijn dat je morgen naar mijn moeder gaat." Ik schrok verschrikkelijk. De volgende dag zou ik naar een vriendin gaan die 'toevallig' op vijftien minuten rijden van waar we les kregen woonde. Notabene van dat gigantische land Frankrijk woonde zij op een kwartiertje afstand. Dus op de vrije middag gepland dat ik bij haar zou lunchen. Haar zoon had een paar jaar eerder zijn leven genomen en ineens begon hij te schrijven. Een heel epistel over hoe hij het had en dat het goed met hem ging. Wilde wel, zoals ik leerde, een bewijs en hij noemde iets over een inktvlek. De volgende dag durfde ik amper te beginnen over wat haar zoon had geschreven. Was dood nerveus. Vroeg na de lunch of ze het wilde lezen. Wist niet goed of ze er wel of niet in geloofde en was bang dat het haar te veel pijn zou doen. Ze was zo vreselijk blij. Inmiddels is ze zelf vorig jaar weggevlogen dus zag ze haar zoon weer terug.
De inktvlek herkende ze niet maar de rest was al zo fijn voor haar dat ik die vlek maar liet voor wat het was.
Kortom: ik heb een moordweek gehad.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten