Au!

We waren jong en homo of lesbisch. We wilden geaccepteerd worden door de maatschappij en natuurlijk ook door onze ouders. Dat hoopten we te bewerkstelligen door vreedzame dansacties te doen in dancings. We dansten keurig tegenover elkaar bij Riche op het Rembrandtplein in Amsterdam. We raakten elkaar niet aan. Binnen de kortste keren werden we in elkaar geslagen en aan onze haren de dancing uitgetrokken. Brillen werden gecrasht, ogen blauw geslagen en haren uitgetrokken. We​ deden aangifte bij het politiebureau zo'n dertig meter verderop. "Tja, dat hebben jullie zelf uitgelokt!"​ en daarmee konden we gaan. We wilden niet gekwetst worden.
 ​
We waren verbijsterd en begrepen het niet. Nu denk ik: tja, ik had het kunnen weten en we lokten het uit door iets te doen wat voor hetero's heel gewoon was.​ Eigenlijk wisten we wel wat er zou kunnen gebeuren, we wilden laten zien dat het ook echt gebeurde en aandacht voor onze situatie.​ Mede door dit soort acties werd het in de zeventiger jaren steeds 'gewoner' om lesbisch/homo te zijn in Amsterdam. We waren​ onder de indruk​ van Gandhi en Marten Luther King die op vreedzame manier voet bij stuk hielden en het respect van de wereld ​oogsten al kostte het hun leven. ​​​Net als de vreedzame acties nu om te laten zien dat Zwarte Piet kwetsend is voor velen. We weten eigenlijk wel wat er kan gebeuren en het gebeurt. De boel is aan het verharden en snel ook. Niemand wil gekwetst worden.

​We zijn allemaal erg gevoelig. Vaak zijn we gevoeliger voor onze eigen gekwetstheid dan die van anderen. Kan me herinneren dat ik ooit met een politieman uit één van mijn trainingen, waar ik trouwens erg dol op was/ben, mee mocht lopen 's nachts door Alkmaar. We liepen rustig te praten toen hij opeens begon te rennen en door de portofoon te roepen. Stomverbaasd rende ik er achteraan, had niets gemerkt. Wat bleek: een jongeman had vanuit een bus zijn middelvinger naar hem opgestoken. "We moeten ons niet laten uitschelden want dan verliezen we gezag." zei hij later op mijn vraag of dat nou werkelijk zo erg was. De jongen werd gearresteerd en riep "Sorry, had ik niet moeten doen, stom van me." Hij werd in een cel gezet. Nu kunnen we natuurlijk niet allemaal iemand laten arresteren als er een middelvinger naar ons wordt uitgestoken. Ik weet zeker dat er heel wat agenten van alles over zich heen gescholden krijgen zonder dat ​iemand wordt gearresteerd​. Ik moest ​tijdens de trainingen de dienders​ leren dat het niet persoonlijk ​bedoeld was​ maar dat het om het uniform ging.​ Niet zo'n gek uitgangspunt en we kunnen ons lichaam als ons uniform​ zien. Daarbinnen zijn we onszelf. Agenten zijn gevoelig en willen niet gekwetst worden.

Heb zelf ooit agenten uitgedaagd en een klap op mijn kop gekregen met de wapenstok. De man heeft wel zijn excuses en een rol closetpapier aangeboden​ om het bloeden te stelpen. We zaten met elkaar in een machtsspelletje.​​​​ Jaren later hoorde ik verhalen van nu volwassen agenten die vertelden doodsbang te zijn geweest in acties. Ze waren net bij hun moeder vandaan en stonden daar tegenover een woedende menigte. Die kant van de zaak had ik me nooit gerealiseerd. Zij waren de vijand en wij waren de slachtoffers naar mijn idee. Nu bleek dat we met elkaar konden praten over die tijd en om onszelf en met elkaar konden lachen en zelfs huilen, wat een paar keer is gebeurd. Voor mij een bewustzijnstap. We zijn niet zo anders dan ik dacht. Dezelfde angsten en dezelfde ideeën over elkaar. Nu we elkaar beter leerden kennen verdween dat gevoel totaal. Er is geen vijand dan die in ons hoofd. We willen niet gekwetst worden.

Ik zie mensen langskomen op facebook die zelf heel gevoelig zijn als het om eigen afkomst gaat en vinden dat anderen van andere afkomst niet moeten zeuren. ​​​Ik begrijp het niet en ik begrijp het ook weer wel: we willen allemaal zelf verschoond blijven van beledigingen en hebben de neiging alleen te voelen wat we zelf voelen.  We bouwen onze eigen denkbeelden over 'de ander' en vergeten dat 'de ander' dezelfde gevoelens heeft als wij zelf. Niemand wil gekwetst worden.

Wat nu te doen? Mijn oude rechtvaardigheidsgevoel-neigingen willen nog wel eens oppoppen door me met de discussies te bemoeien en merk dat het geen zier helpt. De deur wordt voor mijn neus gesloten en voor ik het weet voel ik mezelf slachtoffer van de situatie. Daar wil ik uitblijven. Wat dan wel? Heb besloten te blijven schrijven en spreken over wat ons bindt, over de ontdekking dat we, ondanks onze uiterlijke en culturele verschillen, één familie zijn die elkaar nodig hebben op deze aarde. We kunnen ons ter plekke sluiten en openen dat is onze keuze. We kunnen ons laten verharden of we kunnen kiezen voor bewustzijn.

Er zijn filmpjes van Moslims die zich blinddoeken, midden op straat gaan staan met wijd open armen om zich te laten huggen. Heel kwetsbaar en moedig staan ze daar en dan blijkt dat heel wat mensen hen graag omarmen. Diep in ons is het verlangen naar éénheid, naar liefde, naar vrede en daar kunnen we zelf een stap in zetten. Onze harnassen kunnen we afgooien op wat voor manier dan ook. Het ego is te kwetsen, de ziel niet. Die is altijd vrij! Vandaar uit wil ik leven, spreken en schrijven. Van Ziel tot Ziel, wie het ook moge Zijn.

Brieven aan Simon Vinkenoog en Koos Alberts

Mijn moeder was kapster in haar jonge jaren. Het duurde niet lang want ze was allergisch voor bepaalde middelen. In de Amsterdamse kapsalon ergens in de Kinkerstraat, kwam ook de moeder van Simon Vinkenoog elke week. Die speelde buiten terwijl zijn moeder geknipt werd. "Tis een kwajongen maar wel een schat!" zei Simons moeder trots. Vlak voor zijn dood schreef ma Simon een brief waarin ze hem vertelde hoe trots zijn moeder op hem was.

Ze kreeg een lange brief terug waarin hij schreef hoe blij hij was met haar brief en dat hij graag koffie kwam drinken. Dat vond ma toch wat eng en zag grote wolken hasj door haar kamer trekken en Simon al dichtend sneller en nog meer pratend dan zij. Dus ze schreef hem dat ze het hier bij wilde laten.

Ma schreef wel vaker brieven. Een vriendin en ik zongen samen steeds 'Ik verscheurde je foto, heb je brieven verbrand!' en deden er een dansje bij en lagen dan dubbel van het lachen. Ik zei een keer gekscherend dat ik verliefd op Koos was. Nou ben ik meer op vrouwen maar ma nam het serieus en schreef Koos een brief dat haar dochter eindelijk op een man viel en wel op hem en dat ze nu zo opgelucht was. Ach, die moeder van me... wie weet wie ze nog meer schreef en waarover. Er zijn vast nog geheimen waar ik nooit meer achter kom.

Ik had Simon en mijn moeder wel eens samen willen zien.

Foto's: de jonge Simon en de jonge Koos, maar dat hoef ik jullie niet te vertellen. Zulke markante Amsterdammers.

Verslag van een mediumweek

Het was op een prachtige plek in een mooie oude opgeknapte boerderij in Noord Frankrijk: de mediumweek, precies tien jaar geleden. Onze docenten waren geweldig en we waren met veertien vrouwen en één man. We mochten niet met elkaar praten over onze privézaken omdat we daar op een andere manier achter moesten zien te komen. Ze lieten ons voelen en ervaren dat we veel meer kunnen dan we zo op het eerste gezicht denken. Dat wist ik wel maar nu ervoer ik het aan den lijve en dat maakte me nieuwsgierig. Waar zijn we allemaal toe in staat en wat gebeurt er met onze ziel als we niet meer in ons lichaam zijn? Ik ben een nieuwsgierig mens en wil graag alles weten.

Ik wist al dat we allemaal met elkaar verbonden zijn. Zelfs de wetenschap komt daar nu achter met de deeltjestheorie. Nu was het mogelijk te ervaren dat we zelfs privé-aangelegenheden van elkaar kunnen weten zonder te spreken. Daar hoef je niet eens een speciale gave voor te hebben maar dat blijken we allemaal te kunnen. Het is zaak om op een andere manier te kijken en te voelen. Ik was in staat tot in detail privézaken te weten van iemand die ik nog nooit eerder had gezien en zonder dat hij ook maar iets had verteld. Van wat voor auto hij had gereden tot wat voor besluiten hij in zijn leven had genomen en wat voor tapijt er thuis op zijn vloer lag. Terwijl ik aarzelend begon te praten wat ik zag ging het steeds sneller en kwam het er heel makkelijk uit. Tot mijn verbazing bleek alles te kloppen. Zo konden anderen dat bij mij ook.

Het bleek ook mogelijk om af en toe helder contact te hebben met overledenen en gidsen. Ook daar hoef je geen gave voor te hebben: we konden het allemaal hoewel wij en vooral ik, de beginners, af en toe behoorlijk stuntelden. De gevorderden die vorig jaar ook waren geweest en tussendoor les waren blijven nemen waren hier echt geweldig in. Ook hier weer tot in detail waren ze instaat door te geven wat er doorgegeven mocht worden. Heb Myrthe inmiddels vaak bezig gezien als medium en ze is werkelijk geweldig, integer en ietwat streng: "Het moeten echte bewijzen zijn, niet alleen maar dat ze nog van iemand houden... wat laten ze je precies zien?" en verdomd (als ik dat woord in dit verband mag gebruiken) de bewijzen stapelden zich op.

Een vriendin vroeg: "Waarom doe je dit? Wat brengt het je?" Dat is een goede vraag. Is het nieuwsgierigheid, sensatie... ja ook natuurlijk. Het is heerlijk als mijn ouders heel duidelijk langs komen of een goede vriendin. Het gevoel dat het me geeft is dat we oneindig zijn. Dat we veel meer in ons mars hebben dan we gebruiken. Dat alles betekenis heeft wat we doen. Dat we altijd en eeuwig met elkaar verbonden zijn en blijven ondanks totaal andere geschiedenissen. Dat niemand voor niets ons pad kruist. Dat we geen moment, geen mens, geen gebeurtenis vanzelfsprekend hoeven te nemen maar bewust hier op aarde leven en dat wonderen bestaan. Dat dood niet dood is maar juist leven! Het scheelt verdriet en rouw omdat ik weet dat mijn ouders weer jong en fris en vrolijk zijn. Een vriendin zei van de week: "Mar, ik word nu wel erg oud... over twaalf jaar ben ik tachtig. Ik wil er niet aan denken het maakt me angstig". Ze begrijpt nooit waarom ik met dit soort dingen bezig ben... ik legde haar het bovenstaande uit. Ik heb geen gevoel van eindigheid.. ja wel van mijn lichaam maar niet van mijn spirit. Dus ik hoef me niet druk te maken over doodgaan. Ineens begreep ze het. "Ja, dan zou er een hoop van me afvallen..."

Jaren geleden deed ik mee aan een cursus 'schrijven met je gidsen'. Alle andere deelnemers gingen als een trein maar ik zat te stuntelen. Er kwam helemaal niets. Probeerde het in de loop der jaren af en toe en dan kwam er alleen: 'Oberon en wel 100x oefenen oefenen oefenen' en dan werd ik ongeduldig: "Kunnen jullie nou niets zinnigs schrijven?" Tja, ze hadden gelijk moest gewoon oefenen. Nu op deze mediumschapweek zat ik 's avonds in mijn dagboek te schrijven toen opeens mijn pen als vanzelf bewoog: "Wat fijn dat je morgen naar mijn moeder gaat." Ik schrok verschrikkelijk. De volgende dag zou ik naar een vriendin gaan die 'toevallig' op vijftien minuten rijden van waar we les kregen woonde. Notabene van dat gigantische land Frankrijk woonde zij op een kwartiertje afstand. Dus op de vrije middag gepland dat ik bij haar zou lunchen. Haar zoon had een paar jaar eerder zijn leven genomen en ineens begon hij te schrijven. Een heel epistel over hoe hij het had en dat het goed met hem ging. Wilde wel, zoals ik leerde, een bewijs en hij noemde iets over een inktvlek. De volgende dag durfde ik amper te beginnen over wat haar zoon had geschreven. Was dood nerveus. Vroeg na de lunch of ze het wilde lezen. Wist niet goed of ze er wel of niet in geloofde en was bang dat het haar te veel pijn zou doen. Ze was zo vreselijk blij. Inmiddels is ze zelf vorig jaar weggevlogen dus zag ze haar zoon weer terug.

De inktvlek herkende ze niet maar de rest was al zo fijn voor haar dat ik die vlek maar liet voor wat het was.

Kortom: ik heb een moordweek gehad.